Πραγματικά δεν είχα σκοπό να μπω στη συζήτηση των σόσιαλ μίντια από τα οποία συνειδητά απέχω σαν ελάχιστη στάση αντίστασης στη βρώμα που αποπνέουν. Δεν είναι πρόθεσή μου να μηδενίσω τη χρησιμότητά τους, κάθε άλλο∙ μπορώ να πω ότι μου θυμίζουν την ελευθεροφροσύνη των «εφημερίδων του τοίχου» που είχαν γράψει ιστορία στις προηγούμενες δεκαετίες εκεί όπου η έκφραση ήταν δυσεύρετο αγαθό. Στα χέρια όμως πολλών χρηστών, ειδικά των επιτήδειων (πολιτικών), τα σόσιαλ μίντια έχουν καταντήσει δηλητηριώδες είδος.
Όταν, λοιπόν, παρακολούθησα την υποκρισία να επιστρατεύει την υποκρισία για να δικαιολογήσει μια πολιτική αθλιότητα αποφάσισα να δώσω τη δική μου μαρτυρία. Καθότι μυγιάγγιχτοι και υπερευαίσθητοι μαχητές της δεοντολογίας έσπευσαν να δικαιολογήσουν αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα όταν ένας τύπος, ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι πιο θρήσκος από τον υποψήφιο πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη, κατάγγειλε ότι ως συνεργάτης του κ. Χριστοδουλίδη έπαιρνε οδηγίες από τον υποψήφιο πρόεδρο να ανοίγει στο διαδίκτυο ψεύτικους λογαριασμούς και μέσω αυτών να βρίζονται και να σπιλώνονται πολιτικοί του αντίπαλοι και δημοσιογράφοι.
Ασφαλώς, στην Κύπρο έχουμε ζήσει αθλιότητες και αθλιότητες, όπως όταν το προοδευτικό δημοκρατικό σύστημα της νήσου πλαστογραφούσε έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών της Ανατολικής Γερμανίας για να παρουσιάσουν έναν ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Γλαύκο Κληρίδη ως πράκτορα των Ναζί και όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος και ο πρόεδρος της βουλής Δημήτρης Χριστόφιας μας κατηγορούσαν ότι χρηματιζόμασταν από τους Αμερικάνους για να υποστηρίξουμε την επανένωση της πατρίδας μας. Επομένως, οι σαχλαμάρες που συζητούμε σήμερα με τους ψεύτικους λογαριασμούς στα σόσιαλ μίντια για να διαδίδουν οφθαλμοφανείς βλακείες προς εξυπηρέτηση του κ. Χριστοδουλίδη δεν μας συγκινούν ιδιαιτέρως και πολύ περισσότερο, δεν μας εκπλήττουν. Συνηθίσαμε την πολιτική ανηθικότητα.
Έχουν όμως αναδείξει την υποκρισία των αρθρογράφων που κατηγορούν άλλους για υποκρισία επειδή αντέδρασαν. «Υπάρχει κάποιος ο οποίος δεν ξέρει ότι υπάρχουν ακόμα και πολιτικοί αρχηγοί με τέτοια accounts, δημοσιογράφοι, εκδότες; Σοβαρά τώρα;», απορεί ένας εξ αυτών.
Ο πιο ανόητος τρόπος για να δικαιολογήσει κανείς τη στάση του, είναι το παιδικό επιχείρημα, «μα το κάνουν όλοι». Δεν γνωρίζω αν («σοβαρά τώρα;») πολιτικοί αρχηγοί με τέτοια accounts, δημοσιογράφοι και εκδότες βρίζουν και σπιλώνουν τους αντιπάλους τους, αλλά προσωπικά έχω εμπειρία τριών σημαντικών εκλογών, και μπορώ να απαντήσω ότι -πολύ σοβαρά, όπως απαιτεί ο συνάδελφος- ότι δεν το κάνουν όλοι. Ως διευθυντής του γραφείου Τύπου του Δημοκρατικού Συναγερμού και του προέδρου της Δημοκρατίας, συμμετείχα στο ανώτερο επίπεδο τριών εκλογικών επιτελείων (βουλευτικών του 2011 και προεδρικών του 2013 και 2018) αλλά δεν έλαβα ποτέ γνώση δημιουργίας ψεύτικων accounts(!) για να βρίζονται και να σπιλώνονται αντίπαλοι και δημοσιογράφοι. Ούτε ο Νίκος Αναστασιάδης ως πρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος πρόεδρος, ούτε ο Αβέρωφ Νεοφύτου ως επιτελάρχης των τριών εκλογών ζήτησαν ποτέ από κανέναν να προχωρήσει σε τέτοιες αθλιότητες.
Οι συνάδελφοι δεν γνωρίζω με ποιους συναναστρέφονται για να θεωρούν πως οι αθλιότητες είναι συνήθεις πρακτικές.
