ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ που δικαιολογημένα έχετε παράπονα με τους δημόσιους υπαλλήλους για την αδιαφορία που επιδεικνύουν έναντι των προβλημάτων των πολιτών, αν πάτε χρονολογικά λίγο πίσω θα μάθετε πράγματα και θάματα που θα σας εντυπωσιάσουν. Κάτι που έπαθα κι εγώ, εξού και το σημερινό άρθρο. Η παρότρυνση μέσω διαδικτύου ενός φίλου, του Αντώνη Άσσου, με έστειλε να αναζητήσω και να διαβάσω το άρθρο του Μιχαλάκη Σαββίδη υπό τον τίτλο «Το χαλιφάτο της Δημόσιας Υπηρεσίας». Μια Δημόσια Υπηρεσία που αλλιώς τη δημιούργησαν οι Άγγλοι και αλλιώς τη μετέτρεψαν σήμερα τα κόμματά μας. Παραθέτω τα κυριότερα σημεία:
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της αποικιοκρατίας οι Άγγλοι ίδρυσαν τη δημόσια υπηρεσία, με στόχο τη διακυβέρνηση του τόπου. Οι λειτουργοί που την στελέχωναν δεν ονομάζονταν Δημόσιοι Υπάλληλοι αλλά Δημόσιοι Υπηρέτες – Civil Servants. Η ορολογία των Άγγλων έχει τεράστια σημασία διότι τα άτομα που στελέχωναν τη δημόσια υπηρεσία, καλούντο να ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ το κράτος και το λαό. Η κυβέρνηση τότε επέλεγε άτομα που ήθελαν πραγματικά να υπηρετήσουν τον τόπο και ήταν περήφανα για το ρόλο αυτό.
ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ του δημοσίου υπέφεραν από δυο μειονεκτήματα. Το πρώτο ήταν οι μεταθέσεις. Όσοι προσλαμβάνονταν δεν ήξεραν τι τους επεφύλασσε η μοίρα. Μπορούσε να φύγουν για απομακρυσμένα χωριά. Σε μια περίοδο που το οδικό δίκτυο ήταν πρωτόγονο, αυτό ήταν συνώνυμο με μετανάστευση. Το δεύτερο ήταν το πενιχρό μισθολόγιο! Περίπου το 60% από αυτό του ιδιωτικού τομέα. Η θέση των αποικιοκρατών στο θέμα αυτό ήταν ότι οι λειτουργοί καλούντο να υπηρετήσουν το κράτος τους και δεν προσλαμβάνονταν για το κέρδος. Αλλά τους αντάμειβαν με άλλο τρόπο. «…Αφού δεν πληρώνεστε αρκετά θα σας δίνει το κράτος δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αρκετή άδεια και όταν αφυπηρετήσετε με άψογη καριέρα θα παίρνετε και ένα εφάπαξ. Θα σας δίνονται και μικρές προσαυξήσεις οι οποίες βεβαίως εξαρτώνται από την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρετε. Κάνετε μαλακίες; Σας κόβετε η προσαύξηση!»
Η ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ στο μυαλό των Άγγλων ήταν κάτι το επάναγκες. Έπρεπε η δημόσια υπηρεσία να είναι μόνιμη, σταθερή και συνεχής για να στηρίζονται πάνω της οι πολιτικοί άρχοντες που είναι εφήμεροι. Με αυτό τον τρόπο υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στη διακυβέρνηση του κράτους. Αν η δημόσια υπηρεσία άλλαζε κάθε φορά που άλλαζε ο κυβερνήτης, τότε θα επικρατούσε χάος. Η μονιμότητα ήταν μια αναγκαιότητα για τη συνεχή και ομαλή διακυβέρνηση του τόπου και όχι ένα προνόμιο των δημόσιων υπηρετών.
ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ της Κύπρου το 1960 το αγγλικό σύστημα συνεχίστηκε λίγο πολύ επί διακυβέρνησης Μακάριου. Υπήρχαν τα ρουσφέτια μεν, αλλά ποιος ήθελε να δουλέψει με 18 λίρες τον μήνα ας πούμε σαν κτηματολόγος και να τον στείλουν στην Πάφο, ενώ μπορούσε να δουλέψει σε μια εταιρεία με 28 λίρες και να είναι σπίτι του; Υπήρξε περίπτωση που το Κτηματολόγιο ζητούσε 20 χωρομέτρες και έκαναν αίτηση μόνο 10. Αναγκάστηκαν να κλείσουν τις πόρτες όταν ήλθαν μπας και φύγουν και αυτοί!
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ αλλάξαν άρδην το 1976 με το θάνατο του Μακαρίου και τη δημιουργία των κομμάτων. Ξαφνικά τα κόμματα είδαν τη δημόσια υπηρεσία σαν μια δεξαμενή ψήφων για να αυξήσουν τη δύναμή τους. Και αρχίσαν οι προσλήψεις, τα ρουσφέτια, οι αυξήσεις. Ένα πραγματικό όργιο άλωσης της υπηρεσίας που αργά αργά τη μετέτρεψαν από ένα κρατικό σπαρτιατικό και αποτελεσματικό σώμα, σε ένα υδροκέφαλο κομματικό χαλιφάτο.
Loading ...
