Έγιναν κάποιες κινήσεις τα τελευταία 24ωρα που δημιουργούν προϋποθέσεις πραγματοποίησης κάποιων συναντήσεων, μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, όχι για την έκβασή τους αλλά και για την πραγματοποίησή τους ακόμα. Κόμματα που τους τελευταίους μήνες λες και απουσίαζαν από την Κύπρο, όπως το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ, εξέδωσαν ξαφνικά ανακοινώσεις για να επικρίνουν τον πρόεδρο, επειδή άφησε μια πιθανότητα να συναντηθεί με τον Ακιντζί. Οι συναντήσεις προκαλούν πανικό, όχι γιατί υπάρχει καμιά ελπίδα να αποδώσουν κάτι, αλλά γιατί πραγματοποιούνται στη λογική της λύσης ομοσπονδίας και της πολιτικής ισότητας των Τουρκοκυπρίων. Η πολιτική ισότητα είναι το στοιχείο που προκαλεί αλλεργία στους περισσότερους Ελληνοκύπριους πολιτικούς.
«Η ειρωνεία είναι πως το 1970 αρνηθήκαμε στους Τουρκοκύπριους αυτονομία σε επίπεδο τοπικής κυβέρνησης. Σήμερα, ύστερα από πολύ πόνο και σκληρές δοκιμασίες, αποδεχόμαστε ανοικτά την ομοσπονδία που στην πραγματικότητα είναι πολύ ευρύτερη αυτονομία απ’ εκείνη, της τοπικής κυβέρνησης, με την οποία η τουρκική κοινότητα αισθανόταν ικανοποιημένη στο 1970 και που δεν βασιζόταν σε ενιαίες γεωγραφικές περιοχές», γράφει στη μνημειώδη «Κατάθεσή του», ο Γλαύκος Κληρίδης ως ένα από τα σημαντικότερα αίτια της μετέπειτα τραγωδίας μας.
Όλοι οι άνθρωποι της Κύπρου θα έμεναν ή θα γύριζαν στα σπίτια και στους τόπους τους. Θα εφαρμόζονταν όλες οι βασικές ελευθερίες, οι νόμοι θα ψηφίζονταν με απλή πλειοψηφία, οι αποφάσεις του υπουργικού θα λαμβάνονταν με απλή πλειοψηφία και στη βουλή οι Έλληνες θα είχαν πλειοψηφία 80%. Τούρκοι και Έλληνες θα απολάμβαναν αυτονομία σε επίπεδο τοπικής κυβέρνησης. «Ατυχώς», γράφει ο Γλαύκος Κληρίδης, «δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία που είχαμε μπροστά μας, από το 1968 ως το 1972. Και το χειρότερο ήταν πως η ίδια ευκαιρία παρουσιάστηκε ξανά πριν από την καταστροφή του 1974 και για άλλη μια φορά την απορρίψαμε».
«Στην πραγματικότητα, η ευκαιρία χάθηκε όχι μόνο λόγω της άρνησής μας να προσφέρουμε στην τουρκική κοινότητα αυτονομία με τοπική κυβέρνηση, αλλά και λόγω του ότι ο Μακάριος συνέχισε, μετά από επτά χρόνια σκληρού αγώνα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, να διατηρεί την άποψη ότι οι Τουρκοκύπριοι, ως μειονότητα στη νήσο, θα πρέπει να υποβιβαστούν από τη θέση των συνεταίρων που τους είχε εξασφαλιστεί από τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου σε θέση με απλά μειονοτικά δικαιώματα». «Προς επίτευξη του τέτοιου σκοπού, επέμεινε πως το αξίωμα του Τούρκου αντιπροέδρου όφειλε να καταργηθεί –όχι μόνο οι εξουσίες του για βέτο», γράφει ο Γλ. Κληρίδης, θυμίζοντας όμως πως «ήταν βάσει της ισότητας των εξουσιών, οι οποίες είχαν παραχωρηθεί στον Έλληνα πρόεδρο και τον Τούρκο αντιπρόεδρο, με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης που δημιουργήθηκε ο συνεταιρισμός των δυο κοινοτήτων».
Επειδή η πολιτική αγορά γέμισε νεοφανείς ηγέτες που δεν καταλαβαίνουν την τουρκική διεκδίκηση της πολιτικής ισότητας των δυο κοινοτήτων, είναι χρήσιμο να θυμίζουμε την ιστορία του κυπριακού σε όσους αδυνατούν να την μελετήσουν, ως ελάχιστη υποχρέωση για τη σημερινή επέτειο της έναρξης της τραγωδίας μας.
Loading ...
