Είμαι βέβαιος, σχεδόν βέβαιος, ότι κανένας δεν θυμάται ότι κάποτε, τα πρώτα μάλιστα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, κερδίζαμε έδαφος. Δεν κερδίσαμε πραγματικό έδαφος, αλλά η κυπριακή υπόθεση κέρδιζε συνεχώς έδαφος. Στις 28 Μαΐου 1978 ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Σπύρος Κυπριανού δήλωνε τα εξής: «Η υπόθεση της Κύπρου κερδίζει διαρκώς έδαφος. Υπάρχει μεγάλη κινητικότητα και μεγάλο ενδιαφέρον και γίνονται πολλές διαβουλεύσεις γύρω από τις διάφορες προτάσεις που έχω υποβάλει δημοσίως. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο διαβουλεύσεων στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Μετά το τέλος των διαβουλεύσεων αυτών θα φανεί ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Από όλα αυτά συμπεραίνεται ότι διερχόμαστε τώρα ένα στάδιο αναμονής». Μετά από σαράντα χρόνια βρισκόμαστε σε στάδιο αναμονής. Αναμένουμε τι θα βγάλει η νέα επίσκεψη της απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα, της Τζέιν Χολ Λουτ και αν τελικά θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις που διακόπηκαν πριν από δύο χρόνια. Όσον αφορά όμως το έδαφος, το πραγματικό έδαφος, η πραγματικότητα είναι ότι δεν κερδίσαμε καθόλου έδαφος όλα αυτά τα χρόνια. Δεν καταφέραμε να πάρουμε πίσω ούτε μια σκάλα, ούτε ένα προστάθι από τα εδάφη που βρίσκονται στο κατεχόμενο τμήμα της νήσου. Η μεγάλη ευκαιρία για επιστροφή εδαφών, για να «κερδίσουμε» έδαφος, μας δόθηκε το 2004 με το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών. Στα εδάφη που θα μας επιστρέφονταν ήταν τα Βαρώσια και η Μόρφου και ένα σημαντικό μέρος του κατεχόμενου εδάφους, στο οποίο θα μπορούσαν να επιστρέψουν μέχρι 8 χιλιάδες πρόσφυγες. Στο τέλος δεν κερδίσαμε έδαφος, πραγματικό έδαφος δεν το πήραμε όταν μας προσφέρθηκε, αλλά «η κυπριακή υπόθεση έχει κερδίσει έδαφος σε όλους τους κύκλους που συνθέτουν τη διεθνή κοινότητα» (Σπύρος Κυπριανού, 17 Ιουνίου 1976).
Loading ...
