ΔΙΑΒΑΖΑ το Σάββατο στον «Πολίτη» τις δηλώσεις μίας Γερμανίδας που ζει εδώ και χρόνια στην Κύπρο και διηγείτο πως έζησε το 1989, σαν κάτοικος της τότε Ανατολικής Γερμανίας, την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την επανένωση της χώρας της. Και εντελώς ασυναίσθητα καθώς διάβαζα την διήγηση της, στο μυαλό μου άρχισαν να δημιουργούνται μαγικές εικόνες από μία αντίστοιχη, κάποια στιγμή, πτώση και του «τείχους» που κρατά εδώ και 45 χρόνια διαιρεμένη και μοιρασμένη και την δική μας πατρίδα.
ΑΜΕΣΩΣ μετά όμως ήλθε η ίδια να με προσγειώσει στην τραγική μας πραγματικότητα, όταν διηγήθηκε πως και εκείνη, σαν μόνιμη πλέον κάτοικος της Κύπρου, όταν το 2003 άνοιξαν τα δικά μας οδοφράγματα και ξεχύθηκαν εκείνα τα τεράστια ποτάμια ε/κ προς τα κατεχόμενα και τ/κ προς τις ελεύθερες περιοχές, πίστεψε ότι θα συνέβαινε και εδώ το ίδιο με την Γερμανία, αλλά πολύ γρήγορα αντιλήφτηκε ότι έκανε λάθος και απογοητεύτηκε.
ΒΛΕΠΕΤΕ εδώ είναι Κύπρος και όχι Γερμανία και εμείς είμαστε Κύπριοι και όχι Γερμανοί. Για τους Γερμανούς τα 40 χρόνια διαίρεσης ήταν πολλά και δεν αντέχονταν, για εμάς τους Κύπριους τα 45 χρόνια, είναι απλά 45 χρόνια, τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα ή τις αντοχές μας για έναν μακροχρόνιο, μέχρι τελικής (δικής μας) δικαίωσης!
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ δεν μέτρησαν ούτε ανατροπές στην ζωή τους, ούτε τις τεράστιες διαφορές και ανισότητες που υπήρχαν στις δύο Γερμανίες, ούτε τις διαφορετικές κουλτούρες που ανέπτυξαν στα 40 χρόνια τα δύο κομμάτια της χώρας, ούτε οι μεν φοβήθηκαν ότι θα έλθουν οι «νηστικοί» κουμουνιστές Ανατολικογερμανοί να τους «φάνε» τις δουλειές και να μοιραστούν μαζί τους τις κατακτήσεις τους, ούτε οι δε, ότι θα έλθουν οι λεφτάδες καπιταλιστές της άλλης πλευράς και θα τους ρημάξουν, θα τους εξαθλιώσουν και θα τους πετάξουν στους δρόμους. Οι Γερμανοί, μεν και δε, ζούσαν με την φλόγα και την προσμονή της επανένωσης και μόλις άναψε η πρώτη μικρή σπίθα και παρουσιάστηκε η πρώτη ευκαιρία, την άρπαξαν, γκρέμισαν το τείχος και επανενώθηκαν .
ΚΑΙ ΟΧΙ σήμερα, που γιορτάζουν τα 30χρονα εκείνης της μέρας, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, έγιναν ήδη ένα και είναι μία από τις πιο ισχυρές και ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου με βιοτικό επίπεδο αλλά και γενικότερο επίπεδο ζωής που δεν έχουν χώρες που είναι ενιαίες και χωρίς εσωτερικά ή εξωτερικά προβλήματα, εκατοντάδες χρόνια.
ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ είμαστε Κύπριοι και ξέρουμε καλύτερα. Ούτε για λύση βιαζόμαστε, ούτε για επανένωση. Ούτε το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 μας ταρακούνησε, ούτε η «έτοιμη στο πιάτο» λύση του σχεδίου Αναν το 2004 μας «άρεσε» και την καταψηφίσαμε πανηγυρικά, ούτε όταν το 2007 φτάσαμε στην πηγή, απλώσαμε το χέρι να «πιούμε νερό». Εμείς δεν είμαστε ανυπόμονοι και δεν θυσιάζουμε για τίποτα την σημερινή βολή μας. Έτσι μας μάθανε και μας μαθαίνουνε στα σχολεία μας, έτσι μας λένε στις εκκλησίες μας. Να περιμένουμε και «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι !»
ΚΑΙ ΑΥΤΟ δεν αφορά μόνο τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, αλλά κυρίως εμάς τους απλούς πολίτες με την νοοτροπία ανοχής που αναπτύξαμε τόσα χρόνια. Γιατί και στην Γερμανία, ότι έγινε, πριν από 30 χρόνια, δεν ήταν πρωτοβουλία και έργο των πολιτικών τους ηγετών, αλλά του ίδιου του Γερμανικού λαού, που ξεσηκώθηκε και πήρε την τύχη του στα χέρια του, αναγκάζοντας όλους τους άλλους να ακολουθήσουν.
ΝΑΙ το κυπριακό έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Την ξένη κατοχή, τις διαφορετικές εθνότητες και θρησκείες. Όμως η πατρίδα είναι κοινή, ο λαός είναι κοινός και αν ε/κ και τ/κ, κάναμε κάποια στιγμή την Γερμανία του 1989, οδηγό και έμπνευση μας, όλα σήμερα, θα ήταν διαφορετικά.
Loading ...
