Καλύτερα να μην ξέρει

Την περασμένη Παρασκευή 15 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη. Έξι χρόνια χωρίς τον άνθρωπο που έμεινε στην ιστορία ως το σύμβολο της επανένωσης της πατρίδας μας. Έξι χρόνια από τον θάνατο του ανιδιοτελή ηγέτη που αν και επικρίθηκε από πολιτικούς αντιπάλους εκτιμήθηκε για το ήθος και την εντιμότητά του από όλους ανεξαιρέτως.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος διοργανώθηκαν εκδηλώσεις προς τιμή του πολιτικού που αγωνίστηκε όσο κανένας άλλος για την δικαίωση του κυπριακού ελληνισμού. Στο μνημόσυνο του, που διοργανώθηκε την Κυριακή 3 Νοεμβρίου, όλοι παρόντες. Μπορεί πέρυσι να υπήρξαν σημαντικές απουσίες όμως φέτος ήσαν όλοι εκεί . Ο ΠτΔ, η ηγεσία του ΔΗΣΥ, πολιτικοί από όλες τις παρατάξεις και πολλοί εκτιμητές του έργου του συγκεντρώθηκαν για να αποδώσουν τον πρέποντα φόρο τιμής.

Όπως είναι φυσικό, μνημονεύοντας έναν ηγέτη του εκτοπίσματος του Γλαύκου Κληρίδη, αναπόφευκτα ανατρέχεις στις αρχές και αξίες του και γενικά στις πολιτικές του παρακαταθήκες. Ιδίως για τους συνεργάτες του, τα πολιτικά παιδιά του όπως πολλοί αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, είναι μια ευκαιρία για αυτοκριτική για το αν ακολουθούν την πολιτική κληρονομιά που τους άφησε ο πολιτικός τους πατέρας.

Ειδικότερα, όσον αφορά το εθνικό θέμα, είναι άξιο απορίας το τι έχουν να του πουν σήμερα όλοι αυτοί που τον αποκαλούν πολιτικό τους μέντορα και δηλώνουν πιστοί στην Κληριδική σχολή σκέψης.

Μήπως θα του πουν ότι τώρα που τα βιώνουμε προβληματιζόμαστε για άλλους δρόμους; Τώρα που τα βιώνουμε σε εξισώσαμε με τον Τάσσο Παπαδόπουλο ως προς τις προθέσεις σου; Τώρα που τα βιώνουμε καταλάβαμε ότι εσύ και ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχατε κοινούς στόχους;

Θα του πουν ότι σήμερα έχουμε απέναντι μας έναν κατοχικό ηγέτη που ενώ τάσσεται ενάντια στην κατοχή εμείς προσπαθούμε να τον αποδομήσουμε; Θα πουν στον άνθρωπο που κατάφερε να «δαμάσει» έναν Ραούφ Ντενκτάς ότι τώρα αντιμετωπίζουμε την αδιαλλαξία του Μουσταφά Ακιντζί;

Τι έχουν να του πουν για το μέλλον του κυπριακού; Μήπως ότι το κυπριακό «πέθανε» λόγω της Τουρκικής αδιαλλαξίας και πάμε στην πλέον κρίσιμη συνάντηση στο Βερολίνο με μαξιμαλιστικές θέσεις αδιαφορώντας αν θα εξασφαλίσουμε το «πιστοποιητικό θανάτου»;

«Είμαι 85 χρόνων και προτιμώ να αποδημήσω εις Κύριον, παρά να δω αυτό το τέλος των αγώνων του κυπριακού λαού», έλεγε στις 15 Απριλίου του 2004, σε μια δραματική παρέμβαση με τρεμάμενη φωνή ο Γλαύκος Κληρίδης, καλώντας για στήριξη στο σχέδιο Ανάν. Τι θα του πουν; Μήπως ότι τώρα υιοθετήσαμε τις απόψεις του 76% που τάχθηκε ενάντια στο σχέδιο των ΗΕ με αποτέλεσμα επί διακυβέρνησης της παράταξης της λύσης το τέλος των αγώνων του κυπριακού λαού να είναι ορατό όσο ποτέ άλλοτε;

Τι έχουν να του απαντήσουν στο δραματικό ερώτημα που ο αείμνηστος πρόεδρος έθετε στο τελευταίο του βιβλίο το 2007 για το τέλος της διαδρομής; Μήπως θα του απαντήσουν με τα δικά του λόγια, ότι δηλαδή οι αγωνίες του επαληθευτήκαν γιατί τώρα «Βαδίζουμε προς την οριστική διχοτόμηση που είχε επιδιώξει ο πρωθυπουργός της εισβολής Ετζεβίτ, ο οποίος, για αυτό το λόγο, δεν βιαζόταν για λύση, εκτιμώντας ότι, τελικά αυτή θα ήταν η λύση στο τέρμα μιας μακροχρόνιας διαδρομής»;

Μήπως θα έχουν την αναίδεια και το θράσος να ορκιστούν «Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» την στιγμή που όπου νάνε η μίση χάνεται οριστικά;

Μήπως θα του πουν ότι ξεπεράσαμε αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ για να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ και τώρα προσπαθούμε να τσιμεντώσουμε το ΟΧΙ;

Ειδικότερα ο σημερινός ηγέτης του ΔΗΣΥ, τι έχει να πει στον ιδρυτή της παράταξης; Σίγουρα θα του πει ότι μίλησε για «Τσουνάμι» και ότι διοργάνωσε ημερίδα για την ΔΔΟ. Σίγουρα θα του πει ότι δηλώνει πιστός στις παρακαταθήκες του. Σωστά όλα αυτά. Μετά όμως τι; Μήπως θα του πει ότι αν και διαφωνεί με τις σημερινές μας θέσεις περιόρισε την ρητορική του πίσω από κλειστές πόρτες και πολιτικά πηγαδάκια ενώ δημοσίως στηρίζει πλήρως τις νεοφανείς μας ιδέες;

Τι έχει να του πει για το ότι σήμερα ο απορριπτισμός ανδρώθηκε μέσα στο σπίτι της ρεαλιστικής σχολής και τείνει να είναι η πλειοψηφούσα τάση;

Τέλος, τι έχει να του πει ο Αβέρωφ Νεοφύτου για το ότι ο καθαρός και σταθερός λόγος για το κυπριακό , που όλα τα στελέχη υιοθετούσαν, έδωσε τώρα την θέση του σε ήξεις αφίξεις θέσεις, ασυναρτησίες και μισόλογα;

Πολλά και βασανιστικά τα ερωτήματα ως προς το τι έχουν να του πουν. Στην ουσία δεν έχουν τίποτε να του πουν. Στο εθνικό θέμα δεν έχουν τίποτα το θετικό να του παραθέσουν. Αντίθετα το μόνο που έχουν να του παρουσιάσουν είναι η πολιτική των παλινδρομήσεων, των φουστανέλων, των τακτικισμών και των προσωπικών ατζέντων.

Συνεπώς καλύτερα να μην του πουν τίποτε. Καλύτερα να μην ξέρει ότι αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών του. Ας τον αφήσουν ήρεμο εκεί που βρίσκεται γιατί αν μας βλέπει το ύφος του σίγουρα θα είναι μελαγχολικό, γεμάτο απογοήτευση, πικρία και απορία για το, «Quo vadis patria mea», για το, «που πας πατρίδα μου».

Καλύτερα να μην ξέρει λοιπόν.

Αιωνία του η μνήμη.