Δεν έχω ακούσει τις ομιλίες των βουλευτών μας κατά τη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού. Και δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω αποσπάσματα από τις ομιλίες τους που πρέπει όλες να ήταν εμπεριστατωμένες και βεβαίως πατριωτικές. Στον τόπο μας όλα πρέπει να έχουν έστω κάποιο πατριωτικό κρεσέντο. Είχα την τύχη όμως να διαβάσω ένα απόσπασμα της ομιλίας του βουλευτή του ΔΗΚΟ Παύλου Μυλωνά που επέλεξε να δημοσιεύσει στη στήλη του στον «Φιλελεύθερο» ο κ. Αριστος Μιχαηλίδης και είμαι βέβαιος ή έστω σχεδόν βέβαιος ότι πρόκειται για την πιο πατριωτική ομιλία που εκφωνήθηκε κατά τη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού στη Βουλή μας. «Καμιά ένδειξη αναγέννησής. Καμία όρεξη αντίστασης… Θα πάρουν και τη Λεμεσό και εμείς θα συζητάμε ακόμα για μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία σάμπως κι έρχεται εργοστασιακά (σικ) με τα κόμματα και τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου… Ανεχόμαστε να μας χειραγωγεί μια μερίδα ατόμων που αποδέχθηκε την ήττα και βυθίζει το αύριο των παιδιών μας προς υπηρεσία κάποιας φιλοδοξίας». Σ’ αυτό το πατριωτικό κρεσέντο όμως υπάρχει και κάτι που μάλλον θα ξέφυγε του βουλευτή: «Παραδοθήκαμε και χαρίσαμε τα σπίτια, τα σχολεία, τις εκκλησίες, τις θάλασσες, τα βουνά μας στους αυλοκόλακες του τουρκικού φασισμού». Ναι πράγματι, χαρίσαμε τα σπίτια, τα σχολεία, τις εκκλησίες μας, τις περιουσίες μας, τις πόλεις και τα χωριά μας που μας πρόσφεραν τα Ηνωμένα Έθνη και η διεθνής κοινότητα και 80.000 πρόσφυγες δεν επέστρεψαν στα σπίτια, στις περιουσίες τους, στις πόλεις και στα χωριά που μας πρόσφεραν και εμείς τα χαρίσαμε για να μπορούμε να βγάζουμε πατριωτικούς λόγους. Πάντως τη Λεμεσό δεν θα την πάρουν, να μην ανησυχεί ο βουλευτής και γι’ αυτό ουδείς πανικός δικαιολογείται.