πριν 4 ώρες
OMEGANEWS: Δεν θα επισκεφθεί τελικά τον Λευκό...
πριν 6 ώρες
Σαν χθες, το 1999, ύστερα από έντονες διπλωματικές προσπάθειες, επιτεύχθηκε στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο του Ελσίνκι μια σημαντική συμφωνία. Το κυπριακό αποσυνδέθηκε από την ενταξιακή πορεία της Κύπρου. Έτσι, το πολιτικό πρόβλημα δεν θα αποτελούσε εμπόδιο για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις ωμές τουρκικές απειλές για πόλεμο σε περίπτωση που η Κυπριακή Δημοκρατία εντασσόταν στην Ένωση, πριν από τη λύση του κυπριακού. Το αντίτιμο ήταν να άρει η Ελλάδα το βέτο που προέβαλλε ως τότε στην προοπτική της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πολιτική – στρατηγική επιτυχία της ελλαδικής και κυπριακής διπλωματίας από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτέλεσμα της συνετής, σοβαρής και ρεαλιστικής πολιτικής του πρωθυπουργού Σημίτη και του προέδρου Κληρίδη.
Πρέπει να θυμίσουμε πως οι όροι που έθεσε πριν από 20 χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση για να αποδεχθεί την ειδική, όπως χαρακτηρίστηκε, υποψηφιότητα της Τουρκίας στο Ελσίνκι, ήταν η αποδοχή της δικαιοδοσίας της Χάγης, ο σεβασμός των συνόρων και η καλή γειτονία, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ο περιορισμός του ρόλου του στρατού, οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις και η επίλυση του Κυπριακού. Έχει σημασία η υπόμνηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, γιατί σε αυτό η Ευρώπη παρέπεμπε την επίλυση των διαφορών εκείνων που σήμερα έχουν εκτοξεύσει την ένταση σε επίπεδα των οποίων οι συνέπειες δεν μπορεί να προβλεφθούν ή και να προληφθούν.
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο οι δύο χώρες όφειλαν να προσφύγουν υπογράφοντας συνυποσχετικό, θα έδινε από τότε απάντηση στα κρίσιμα ζητήματα που κρατούν την Ελλάδα και την Τουρκία σε μόνιμα θερμό μέτωπο και θα αποκαθιστούσαν τις σχέσεις τους, διευκολύνοντας και τη λύση του κυπριακού. Η Ελλάδα, βεβαίως, θα υποχρεωνόταν να συμβιβαστεί σε ρυθμίσεις που δεν θα ικανοποιούσαν τα φορτισμένα μυαλά των δημοσιογράφων και διαφόρων παλληκαριών του τύπου του πάλαι ποτέ υπουργού Πάνου Καμμένου και του Σαμαρά, αλλά θα είχε λύσει τα προβλήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ της στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ηγεσία του Κώστα Καραμανλή που ακολούθησε, γνώριζε ότι δεν ήταν δυνατόν να αναγνωριστεί ΑΟΖ στο Καστελόριζο το οποίο δεν φαίνεται στο χάρτη, εις βάρος μιας Τουρκίας με χιλιάδες χλμ ακτογραμμή και προτίμησε να φυλάξει στον πάγο τον άθλο της συμφωνίας του Ελσίνκι. Αλλά στον πάγο τα προβλήματα δεν λύνονται και σήμερα η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη είτε να εμποδίσει με στρατιωτικά μέσα την τουρκική αυθαιρεσία που έφτασε στα παράλια της Κρήτης, είτε να διαπραγματευτεί υπό απείρως χειρότερη θέση εκείνα που θα μπορούσε από θέση ισχύος να διεκδικούσε τότε. Ότι και να επιλέξει θα το κάνει με το πιστόλι στον κρόταφο, όπως ίσως θα συμβεί και με την Κύπρο αν δεν αξιοποιήσει αυτό για το οποίο μας προσκαλεί σήμερα ο Μουσταφά Ακιντζί να συμφωνήσουμε.