Η πρόσφατη υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης είναι η πλέον αρνητική εξέλιξη όσον αφορά το ζήτημα των υδρογονανθράκων. Χειρότερη μάλιστα και από τις τουρκικές γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ. Τώρα το σκηνικό αλλάζει και το «παιγνίδι» χοντραίνει. Με αυτή την παράνομη τουρκική ενέργεια το ενεργειακό πρόβλημα στην ανατολική Μεσόγειο γίνεται τόσο μεγάλο που ξεφεύγει πλέον των διαφορών της Κύπρου με την Τουρκία. Το θέμα του φυσικού αερίου μετατρέπεται σε ένα «τέρας» δυσανάλογο του μεγέθους μας και των δυνατοτήτων μας.
Πλέον η Ελλάδα, εκτός από μια λεκτική εμπλοκή υπερασπιζόμενη την Κύπρο, καθίσταται άμεσα ενδιαφερόμενο μέρος. Τώρα με την εξέλιξη αυτή απειλούνται κυριαρχικά της δικαιώματα.
Αν ακόμα η Τουρκία προχωρήσει σε έρευνες στην περιοχή που υποτίθεται οριοθέτησε με την Λιβύη τότε η Ελλάδα θα είναι αναγκασμένη να αντιδράσει δυναμικά με απρόβλεπτες συνέπειες. Σε τέτοια περίπτωση ένα θερμό επεισόδιο δεν θα είναι απομακρυσμένο αλλά το πλέον πιθανό σενάριο με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο ολόκληρος ο ελληνισμός. Η κρίση στα ενεργειακά της ανατολικής μεσόγειου έχει αφετηρία το Κυπριακό. Με τα καμώματα και τα καπρίτσια μας οδηγούμε την Ελλάδα σε μια περιπέτεια που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει στο που θα καταλήξει.
Σίγουρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα ήθελε τέτοια εξέλιξη. Τώρα όμως είναι αναγκασμένος να αναθεωρήσει προτεραιότητες. Στην ουσία η Ελλάδα σέρνεται, ή καλύτερα την σέρνουμε, σε μια κρίση παρά την θέληση της και χρονικά στην χειρότερη συγκυρία. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την πρωθυπουργία, όπως αναφέρουν έγκυρες πληροφορίες, δεν ήθελε άμεση εμπλοκή στο Κυπριακό λόγω άλλων προτεραιοτήτων. Στην ουσία μας διεμήνυσε, «απελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο», τώρα.
Το θέμα του φυσικού αερίου, που κάποτε εθεωρείτο ότι θα μπορούσε να επιδράσει ως καταλύτης για επίλυση του κυπριακού, έχει καταντήσει πιο περίπλοκο και από το Κυπριακό. Ίσως να μην είναι υπερβολή ο ισχυρισμός ότι πλέον το Κυπριακό αποτελεί μια μικρή πτυχή της διελκυστίνδας για τον έλεγχο του φυσικού πλούτου της περιοχής.
Δυστυχώς και πάλι μετρήσαμε λάθος. Και πάλι αγνοήσαμε το μέγεθος και τις δυνατότητές μας. Λόγω υπεροψίας, ανεπαρκείας ή αφέλειας νομίσαμε ότι μπορούμε να γίνουμε, χωρίς λύση του Κυπριακού, οι σύγχρονοι σεΐχηδες της μεσογείου.
Επειδή βρήκαμε ορισμένα, αμφιβόλου ποσότητας και εμπορευσιμότητας, κοιτάσματα συμπροφερόμαστε σαν ο μεγαλύτερος ενεργειακός κόμβος κτίζοντας με την φαντασία μας αγωγούς και τερματικά αγνοώντας το πρώτιστο. Ότι δηλαδή δεν είμαστε ιδιοκτήτες αλλά συνιδιοκτήτες με τις αδειοδοτημένες εταιρείες και μάλιστα με μειοψηφικό ποσοστό. Και επειδή η επιπολαιότητα μας δεν έχει όρια νομίζουμε ότι οι ενεργειακοί κολοσσοί θα συμπεριφερθούν ως σύγχρονοι φιλέλληνες και θα θυσιάσουν το εταιρικό συμφέρον στον βωμό των δικών μας συμφερόντων.
Έχουμε αναγάγει τον EastMed σε λάβαρο των ενεργειακών μας σχεδιασμών αγνοώντας εσκεμμένα ότι πρόκειται για ένα «ανέκδοτο» το οποίο χρησιμοποιείται από διάφορους πολιτικάντηδες για εξυπηρέτηση πολιτικών και άλλων φιλοδοξιών. Μάλιστα, με περισσή επιπολαιότητα, φέραμε ως παράδειγμα τον EastMed όταν μιλούσαμε για την πολιτική ισότητα των Τ/Κ, δημιουργώντας μόνοι μας ένα μη θέμα που τείνει να τινάξει στον αέρα την οποιαδήποτε πρωτοβουλία επίλυσης του Κυπριακού.
Διακηρύττουμε δεξιά και αριστερά το αναφαίρετο δικαίωμα μας να αξιοποιήσουμε τον ενεργειακό μας πλούτο, όπως κάθε κανονικό κράτος, και ξεχνούμε ότι εν όσο συνεχίζεται η κατοχή και η διαίρεση δεν είμαστε κανονικό κράτος. Δυστυχώς, είτε μας αρέσει είτε όχι, μισές πατρίδες δεν συγκαταλέγονται στην κατηγορία των κανονικών κρατών κάτι που δυστυχώς παραβλέπουμε.
Δηλώνουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι οι ενεργειακοί μας σχεδιασμοί συνεχίζονται κανονικά αδιαφορώντας ότι παράλληλα συνεχίζεται κανονικά και η πορεία προς την οριστική διχοτόμηση.
Πρώτο μας μέλημα η διαφύλαξη της Αφροδίτης, του Γλαύκου και Καλυψώς και όχι της Αμμοχώστου της Λύσης και της Μόρφου.
«Νίκο, πάρε τη συμφωνία και τοποθέτησέ την στο χρηματοκιβώτιο του Υπουργείου σου μέχρις ότου λυθεί το Κυπριακό», φέρεται να είπε ο Γλαύκος Κληρίδης στον τότε υπουργό ενέργειας Νίκο Ρολάνδη όταν του παρουσίασε την συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Αίγυπτο που υπογράφηκε στο Κάιρο στις 17 Φεβρουαρίου 2003.
Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Όλοι αυτοί που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται πολιτικά παιδιά του Γλαύκου Κληρίδη δεν διερωτήθηκαν επιτέλους γιατί στο θέμα αυτό ο πολιτικός τους μέντορας τήρησε μια τέτοια στάση. Μήπως ήταν δειλός και υπόκυπτε στις Τουρκικές αξιώσεις; Μήπως δεν ήταν αρκούντως διορατικός;
Ό Γλαύκος Κληρίδης πίστευε ότι οι υδρογονάνθρακες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή μόνο ως καταλύτης για λύση.
Εδώ έγκειται όλη η ουσία. Λόγω της διορατικότητας του, στοχοπροσηλωμένος στην επανένωση, μπορούσε να προβλέψει τους τεράστιους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ήξερε να διεκδικεί με ρεαλισμό χωρίς να θέτει σε κίνδυνο το μέλλον των επόμενων γενεών σε αυτό τον τόπο.
Με απλά λόγια διέθετε τα, κατά τον αμερικανό συγγραφέα LeRoy Eims, χαρακτηριστικά του πραγματικού ηγέτη, «Αυτού που βλέπει αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι, που βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και που βλέπει πριν από τους άλλους».
Χαρακτηριστικά ανύπαρκτα αλλά απαραίτητα σήμερα στην πιο δύσκολη καμπή του εθνικού μας προβλήματος.
Θεόδωρος Θεοδώρου
Loading ...
