«Το παράθυρο ευκαιρίας για λύση στο κυπριακό δεν θα παραμείνει ανοιχτό επ΄ αόριστον» σύμφωνα με τον Αβέρωφ Νεοφύτου, τον πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού. Και έχει δίκιο. Τόσο στο ότι το «παράθυρο ευκαιρίας» για λύση του κυπριακού δεν πρόκειται να παραμείνει ανοιχτό επ΄ αόριστον ad infinitum, όσο και στο ότι μόνο ένα παράθυρο παραμένει ανοιχτό για λύση του κυπριακού. Αυτό δεν υπονοεί ο κ. Νεοφύτου; Πόρτες δεν έχουν μείνει ανοιχτές. Οι πόρτες ευκαιρίας για λύση του κυπριακού που ήταν ανοιχτές έχουν κλείσει. Μετά το 1975 όταν μας προτάθηκε το Δυτικό Πλάισιο ή Αμερικανικό, βρετανικό, καναδικό Σχέδιο που προέβλεπε -αυτό οφείλουμε να το θυμίζουμε- την χωρίς όρους και προϋποθέσεις επιστροφή της Αμμοχώστου, η πόρτα για λύση του κυπριακού ήταν ανοιχτή, δεν λέω ορθάνοιχτη, αλλά ανοιχτή. Το 2004 όταν μας προσφέρθηκε το Σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών, το πρώτο και τελευταίο ολοκληρωμένο και συνολικό Σχέδιο του διεθνούς οργανισμού για λύση του κυπριακού (και επανένωση της Κύπρου, να το λέμε κι αυτό κι ας ενοχλεί μερικούς) η «πόρτα για ευκαιρία» για λύση του κυπριακού ήταν ανοιχτή και η λύση μπορούσε να μπει από την πόρτα. Είπαμε όχι, και η πόρτα έκλεισε και από τότε έμεινε ανοιχτό μόνο ένα παράθυρο ευκαιρίας κι αυτό μισάνοιχτο ή που κάποτε ανοίγει και κάποτε κλείνει. Αλλά έστω να δεχτούμε ότι το παράθυρο ευκαιρίας για λύση είναι ανοιχτό. Κι αν επιτέλους προκύψει η λύση ας μπει και από το παράθυρο. Για πόσο όμως το παράθυρο θα παραμένει ανοιχτό; Κι αν κλείσει και το παράθυρο; (Υπάρχει και ο φεγγίτης θα μου πείτε. Πάντοτε κάτι θα υπάρχει…).
Loading ...
