Ο Μιχάλης Μιτσός (ένας από τους πιο σοβαρούς δημοσιογράφους της Ελλάδας) διαπιστώνει σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του («Νέα», 7/1/20) ότι αυτοί που εκφράζουν επιφυλάξεις για τη βιωσιμότητα του EastMed τόσο από τεχνική όσο και από οικονομική άποψη είναι λίγοι. Κι ακόμη λιγότεροι εκείνοι που επισημαίνουν ότι «όσο και να βαυκαλιζόμαστε λύση χωρίς την Τουρκία δεν νοείται». Ανάμεσα σ αυτούς, γράφει ο έγκριτος δημοσιογράφος, είναι ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος που δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τη συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, Ισραήλ τυχοδιωκτική και την υπογραφή της συμφωνίας πολιτική αυτοχειριασμού. Το τι άκουσε, έγραψε ο Μ. Μιτσός, δεν λέγεται. Τον είπαν από ανόητο και άσχετο μέχρι εθνικό μειοδότη και γενίτσαρο του σουλτάνου. Μέσα στη σύγχυση κάποιος τον υποστήριξε με το επιχείρημα ότι έμεινε τέσσερα χρόνια στη φυλακή επί δικτατορίας κάποιος άλλος όμως είπε ότι αυτό δεν τον απαλλάσσει από τις βαριές του ευθύνες.
Ο Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής νεώτερης ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και επισκέπτης καθηγητής σε σημαντικά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αυστραλίας (Φλωρεντία, Παρίσι, Πρίνστον, Σίδνεϋ), ο οποίος τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το βιβλίο του «Αποκάλυψη, ουτοπία και ιστορία: Οι μεταμορφώσεις της ιστορικής συνείδησης». Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση βέβαια με το θέμα, έγραψε ο Μιτσός, ο οποίος συμπληρώνει πως η παράνομη συμπεριφορά της Τουρκίας «δεν σημαίνει ότι δεν φέρει και η Κύπρος ευθύνες για το αδιέξοδο στο Κυπριακό». Το ουσιαστικό θέμα, όμως, που αναδεικνύεται σε τέτοιες καταστάσεις έκρηξης του φανατισμού είναι το πόσο ανεπτυγμένη είναι η δημοκρατική μας ευαισθησία και πόσο ώριμη είναι εν τέλει η δημοκρατία μας, γράφει ο Μιτσός. Το να πήγαινε ο Λιάκος με το ρεύμα θα ήταν εύκολο. Έκανε το αντίθετο γιατί αυτό πιστεύει.
Οι συντάκτες της «Αλήθειας», δεν είναι έγκριτοι ιστορικοί, καθηγητές, επιστήμονες ή βραβευμένοι συγγραφείς. Όμως δεν πηγαίνουν με το ρεύμα που θα ήταν εύκολο. Και αμφισβητούν τον μεγάλο πατριωτισμό, και ειρωνεύονται την απλοϊκότητα και προβληματίζονται για τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Δεν χειροκροτούν ό,τι είναι δικό μας και υβρίζουν ό,τι είναι των άλλων. Γι αυτό κατηγορούνται ότι «ειρωνεύονται ότι στηρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία». Ότι «επιχαίρουν με ότι βλάπτει την Κύπρο». Ότι «μολύνουν την κοινή γνώμη με το μηδενισμό τους και τη θεαματική γονυκλισία τους». Ότι «είναι έτοιμοι να δεχτούν οποιουσδήποτε τουρκικούς όρους». Ότι «αποφάσισαν να γίνουν γιουσουφάκια του σουλτάνου». Ότι «δεν θέλουν να ενοχλούμε την Τουρκία…».
Αυτά και άλλα, μόνο σε ένα άρθρο του «Φιλελεύθερου», προχθές, υπό τον τίτλο, «Γύρω μας γίνεται χαμός, αλλά αυτοί το βιολί τους: θέλουμε ΔΔΟ, θέλουμε την Τουρκία».
Και μόνο η αντίληψη ότι θέλοντας ΔΔΟ, θέλουμε την Τουρκία, είναι επαρκής επιβεβαίωση της σοφής κουβέντας για τον φανατισμό, που ο σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας, Α. Πανσέλινος είπε: «Υπάρχουν άνθρωποι ηλίθιοι από φανατισμό και άλλοι φανατικοί από ηλιθιότητα».
Loading ...
