Από το 1964, οι Τουρκοκύπριοι βρέθηκαν εκτός εξουσίας. Ο μισός πληθυσμός μετακινήθηκε σε ασφαλέστερους χώρους αφήνοντας πίσω τα σπίτια και τις περιουσίες του. Ζούσαν σε γκέτο αποκομμένοι από τις υπηρεσίες του κράτους. Τότε, ο Μακάριος αρνείτο να αποδεχτεί μια λύση βελτιωμένης Ζυρίχης που θα αποκαθιστούσε τους Τουρκοκύπριους και την ενότητα κράτους και λαού διότι «προσέβλεπε σε κοινωνική και οικονομική κατάρρευση των Τουρκοκυπρίων, που θα τους εξανάγκαζε να συμβιβαστούν με τα δικά του οράματα για το μέλλον της Κύπρου», γράφει ο Μακάριος Δρουσιώτης στο βιβλίο του «Τα τρία λάθη του Μακαρίου». Το ομολόγησε ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ενώπιον όλης της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, στο Συμβούλιο του Στέμματος, τον Φεβρουάριο του 1967, όπου κλήθηκε για να του υποδείξει η Αθήνα πως έπρεπε να αποκαταστήσει του Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. «Τι νέα γενεά τουρκική θα δημιουργηθή εις την Κύπρον, όταν όλα ευρίσκονται εις τα χέρια των Ελλήνων; Πόσον καιρόν θα ανθέξουν; Ημπορεί ν' ανθέξουν, δεν ημπορώ υπευθύνως να το δηλώσω ότι εις 3-5-10 μήνας οι Τούρκοι θα ζητήσουν παράδοσιν, δεν αποκλείω όμως και αυτού του είδους την κατάληξιν. Το ηθικόν των είναι πολύ χαμηλόν.» (Γιάννος Ν. Κρανιδιώτης, «Το Κυπριακό Πρόβλημα, 1960–1974»).
Γράφει και ο Γλαύκος Κληρίδης στη δική του «Κατάθεση»: «Ο Μακάριος επέμεινε στην αδιάλλακτη στάση του, παρ’ όλον ότι οι Τουρκοκύπριοι είχαν αποδεχθεί και τα 13 σημεία που είχε προτείνει ο ίδιος το 1963 σχετικά με τις συνταγματικές τροποποιήσεις. Ο Μακάριος δεν υποχώρησε αν και οι Τουρκοκύπριοι υποχώρησαν περισσότερο αφού…» (εδώ ο Γλ. Κληρίδης εξηγεί σημείο προς σημείο τις υποχωρήσεις των Τουρκοκυπρίων) για να καταλήξει: «Η αδιαλλαξία του Μακαρίου απέτρεψε τη λύση, εμπόδισε την επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στο κράτος και ματαίωσε την αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους».
Συνεχίζοντας από εκεί που έμεινε χθες ο Αλέκος Κωνσταντινίδης σχετικά με την άποψη ότι όλοι ο πρόεδροι της Κύπρου ήθελαν λύση του κυπριακού, αισθάνομαι υποχρεωμένος να αναφερθώ στον θεωρητικό του απορριπτισμού, τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο, επειδή το πρόβλημα από εκείνον έχει ξεκινήσει. Όχι μόνο δεν ήθελε λύση (αν είναι ζήτημα θέλησης) αλλά αντίθετα στάθηκε εμπόδιο στη λύση, όπως συνέβη και με τους διάδοχούς του, Σπ. Κυπριανού, Τ. Παπαδόπουλο και Δ. Χριστόφια. Για τη λύση εργάστηκαν και σίγουρα δεν την εμπόδισαν ο Γ. Βασιλείου και ο Γλ. Κληρίδης. Ο σημερινός πρόεδρος είναι ακόμα υπό κρίση, φυσικά. Έχει μπροστά του περιθώριο. Η στάση του στην πρόσφατη συνάντηση του Βερολίνου του δημιουργεί την ευκαιρία να ενταχθεί στην ομάδα των τριών αντί στην ομάδα των πέντε.
Loading ...
