Η ΦΙΕΣΤΑ που οργάνωσαν την περασμένη εβδομάδα η Άγκυρα, ο Οζερσάι και ο Τατάρ στο περίκλειστο Βαρώσι, ξύπνησε και πάλι τον εφιάλτη της οριστικής απώλειας της πόλης.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ είναι ίσως και ένα από τα σοβαρότερα προβλήματά μας. Το ότι δηλαδή θυμόμαστε την Αμμόχωστο μόνο κάθε φορά που θα υπάρξει μία τουρκική πρόκληση σε αυτήν, μόνο κάθε φορά που θα υπάρξουν από τουρκικής πλευράς κάποιες δηλώσεις ή ενέργειες που να δείχνουν ότι σκέφτονται ή σχεδιάζουν τον εποικισμό της πόλης.
ΠΟΤΕ δεν κάναμε από μόνοι μας και σε ανύποπτο χρόνο το θέμα της Αμμοχώστου προτεραιότητά μας, ποτέ δεν αναλάβαμε πρωτοβουλίες που να στριμώξουν την Τουρκία. Ταμπουρωθήκαμε πίσω από κάποια ψηφίσματα και αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, πέσαμε από μόνοι μας στην παγίδα της δήθεν μη Αμμοχωστοποίησης του κυπριακού και πιστέψαμε ότι η Αμμόχωστος θα είναι πάντα εκεί και θα καρτερεί, πότε η Τουρκία θα αποφασίσει να μας την προσφέρει στο πιάτο, έτσι για την καλή της διάθεση.
ΑΛΛΑ ακόμα και όταν αυτό έγινε, και δεν έγινε ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρείς φορές, εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα και αφήναμε τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες η μία πίσω από την άλλη.
ΤΩΡΑ που αρχίζουμε επιτέλους να συνειδητοποιούμε ότι η Τουρκία στο πέρασμα των δεκαετιών άρχισε να ορέγεται για τα καλά το χρυσορυχείο που ονομάζεται Αμμόχωστος, τώρα που άρχισε να περνά από τα λόγια στις πράξεις, μας έλουσε κρύος ιδρώτας και τρέχουμε να σώσουμε, ό,τι μπορεί να σωθεί, αν μπορεί πλέον να σωθεί κάτι.
ΤΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ είναι ένα, αν η Αμμόχωστος, όπως όλα δείχνουν, εποικιστεί και χαθεί οριστικά: Κανέναν δεν μπορούμε να μεμφόμαστε, κανένα δεν μπορούμε να κατηγορούμε, παρά μόνο τους εαυτούς μας και την πανηλίθια συμπεριφορά και αδιαφορία μας, στα σχεδόν 46 χρόνια που η πόλη παραμένει κλειστή. Και εκείνο που θα γράψει κάποτε η ιστορία, δεν είναι ότι η Αμμόχωστος χάθηκε ή εποικίστηκε από τους Τούρκους, μετά από μισό αιώνα, αλλά ότι οι νόμιμοι δικαιούχοι της πόλης, οι νόμιμοι κάτοικοι της οι Ελληνοκύπριοι, την έχασαν ή και την δώρισαν από μόνοι τους.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ υπάρχουν ευθύνες και ένοχοι. Ένοχοι σε βαθμό εσχάτης προδοσίας. Είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις και πρόεδροι που απέρριψαν και άφησαν αναξιοποίητες τις σχεδόν μία δεκάδα ευκαιρίες επιστροφής της πόλης, είναι οι διαχρονικές πολιτικές ηγεσίες όλων αυτών των 46 χρόνων, που έκαναν παντιέρα, οδηγό και πράξη τους, δύο ασυγχώρητα εγκληματικές θεωρίες, τον μέχρι τελικής και πλήρους δικαίωσης ανένδοτο αγώνα και την μη Αμμοχωστοποίηση του κυπριακού.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ευθύνες έχουμε όμως και εμείς οι ίδιοι οι Βαρωσιώτες, που αφήσαμε με την αδιαφορία και ζαμανφουτισμό μας, όλους αυτούς να μας φέρουν εδώ που μας έφεραν αλλά και κυρίως γιατί όταν το 2004 μας δόθηκε η ευκαιρία να επιστρέψουμε στην πόλη μας και να την έχουμε σήμερα πλήρως ανοικοδομημένη και ευημερούσα, πήγαμε κόντρα στην λογική και το πραγματικό μας πατριωτικό καθήκον και παίξαμε με την αδιανόητη ψήφο μας το πολιτικό παιχνίδι των δύο τότε συγκυβερνώντων, του κλαψοπρόεδρου και ορκισμένου εχθρού της λύσης Τάσσου Παπαδόπουλου και του μπετατζή Δημήτρη Χριστόφια, που όσο και να θέλει κάποιος να πει το γνωστό, «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας», στην περίπτωσή τους δεν μπορεί να το κάνει.
ΕΔΩ που έφτασαν τώρα τα πράγματα, η μοναδική περίπτωση να σωθεί έστω και την υστάτη η Αμμόχωστος είναι μία: Η πρόταση του Μ. Ακιντζί για ταυτόχρονο άνοιγμα των Βαρωσίων υπό τη διοίκηση των ΗΕ και του, έτσι και αλλιώς εβρισκόμενου υπο σχεδόν κανονική λειτουργία, αεροδρομίου της Τύμπου για απευθείας πτήσεις.
ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ έστω και τώρα να δούμε ρεαλιστικά και όχι κοντόφθαλμα τα πράγματα, έχουμε μία τελευταία ευκαιρία να σώσουμε το Βαρώσι. Αν όχι, κλάφ’ τα Χαράλαμπε!
Loading ...
