Επανέρχομαι σ’ αυτό στο οποίο αναφέρθηκα στο χθεσινό μου άρθρο, ότι το 68% των Βαρωσιωτών, των μέχρι το 1974 κατοίκων της παραλιακής πόλης, είπαν στο δημοψήφισμα του 2004 όχι στην επιστροφή της πόλης τους. Είπαν, δηλαδή, όχι στην επιστροφή τους στην δική τους πόλη, που τους προσφερόταν σε συγκεκριμένη ημερομηνία, κατά προτεραιότητα, και χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Επανέρχομαι γιατί αναρωτιέμαι και δεν μπορώ να το χωνέψω: Ποιος είναι αυτός ο Βαρωσιώτης που τον καλούν να επιστρέψει στην πόλη του -την περίκλειστη- να επιστρέψει στο σπίτι του, στην επιχείρησή του στην περιουσία του και λέει όχι; – Όχι δεν επιστρέφω. Και να ήταν λίγοι, εντάξει. Αλλά το 68%, η μεγάλη πλειοψηφία; Το ίδιο, βεβαίως, συνέβη και με τους κατοίκους της Μόρφου. Και εκεί η μεγάλη πλειοψηφία είπαν όχι στην επιστροφή τους. Στην επιστροφή στα σπίτια και στις περιουσίες τους. Είπαν ένα ομαδικό «όχι δεν επιστρέφουμε». Το ίδιο και οι κάτοικοι δεκάδων άλλων, κωμοπόλεων και χωριών που επιστρέφονταν – και βαρέθηκα να τα καταγράφω κάθε τόσο στην στήλη. Είπαν κι αυτοί «όχι δεν επιστρέφουμε». Όλα αυτά ήταν, βεβαίως, το αποτέλεσμα μιας μεγάλης απάτης, μιας μεγάλης απάτης εις βάρος αυτών των ανθρώπων που είχαν μια μοναδική ευκαιρία και την έχασαν. Δεν πρόκειται, όμως, να δώσω συγχωροχάρτι σε αυτούς όλους, τους Βαρωσιώτες κυρίως αλλά και τους Μορφίτες και τους άλλους, με το επιχείρημα ότι τα κόμματα και η ηγεσία τούς παραπλάνησαν τους εκβίασαν οδηγώντας τους σε αυτό το παρανοϊκό όχι. Είχαν την ευκαιρία την κρίσιμη στιγμή να αντισταθούν στους εκβιασμούς και να συμπεριφερθούν σαν αυτόνομα λογικά όντα και να πουν αντί ένα όχι στην επιστροφή τους αλλά ένα όχι στους πολιτικάντηδες, στους λαοπλάνος και στους απατεώνες. Φανταστήκατε ποτέ τι θα συνέβαινε αν οι Βαρωσιώτες έλεγαν ναι στην επιστροφή τους, αν το 70% γιατί όχι και το 90%, και το ίδιο συνέβαινε με τους Μορφίτες και τους άλλους; Αυτή θα ήταν μια πραγματική επανάσταση που θα άλλαζε την πορεία των εξελίξεων, θα άλλαζε τα πάντα.
Αύριο: το χαλούμι και η Αμμόχωστος
Loading ...
