Ασφαλώς και είναι «καλοδεχούμενη» η απόφαση του Aνωτάτου Δικαστηρίου για τις αποκοπές στους μισθούς και στις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, όπως αναφέρει ο Πάμπος Χαραλάμπους στην «Αλήθεια», (11 Απριλίου 2020). Διαφωνώ, όμως, με αυτά που αναφέρει στη συνέχεια σχετικά με «το γράμμα και το πνεύμα του νόμου», που είναι και ο τίτλος του άρθρου του:
«Οι πρωτόδικες αποφάσεις του Διοικητικού Δικαστηρίου, οι οποίες κήρυτταν τις αποκοπές των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων ως παράνομες (αντισυνταγματικές) τήρησαν το γράμμα του νόμου, αλλά δεν είχαν καμία συναίσθηση του πνεύματος. Με μια ψυχρή ερμηνεία του άρθρου 23 του Συντάγματος κατέληξαν στην απόφαση ότι οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων είναι ιδιοκτησία που δεν μπορεί κανείς να την αγγίξει».
Σ’ αυτό, λοιπόν, στο οποίο στηρίχθηκε το Διοικητικό Δικαστήριο απλώς δεν υπήρχε ούτε το γράμμα ούτε το πνεύμα οποιουδήποτε νόμου. Επρόκειτο για μια νομική αυθαιρεσία για να δικαιολογηθούν οι αποφάσεις ενός δικαστηρίου. Κάποιος ανακάλυψε ένα άρθρο του Συντάγματος, το οποίο απαγορεύει δήθεν τις περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, της νομενκλατούρας, λες και το Σύνταγμα της χώρας μας είναι γραμμένο για να θωρακίζει τα συμφέροντα της προνομιούχας τάξης στον τόπο μας.
Παρόμοιο άρθρο δεν υπάρχει σε κανένα Σύνταγμα οποιασδήποτε άλλης χώρας στον κόσμο. Τα συντάγματα σε όλες τις χώρες δεν είναι γραμμένα, δεν αναφέρονται στα δικαιώματα μιας τάξης αλλά όλων των πολιτών. Και η νομική μας και οι δικαστές μας ασχολούνταν με κάθε σοβαρότητα με αυτό το θέμα, με ένα άρθρο του Συντάγματος που καμιά σχέση δεν έχει με τους μισθούς και τις συντάξεις οποιουδήποτε πολίτη.
Πέρα, λοιπόν, από τους νόμους, πέρα από το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, υπάρχει κάτι άλλο, αυτό που ονομάζεται κοινή λογική, η οποία είναι υπεράνω του νόμου και με την οποία δεν επιτρέπεται να συγκρούονται οι νόμοι – οι όποιοι νόμοι.
Loading ...
