Η πανδημία του covid-19 είναι η τρίτη κατά σειρά κρίση μέσα στον 21ο αιώνα. Από ότι φαίνεται ο νέος αιώνας, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν θα μπορούσε να ήταν χειρότερος. Την οικονομική κρίση του 2008 διαδέχθηκε η μεταναστευτική που ακόμα συνεχίζεται με αποκορύφωμα δε όλων την πανδημία του κορωνοϊού που τώρα βιώνουμε. Και επειδή, «ενός κακού μύρια έπονται», αναμφίβολα την παρούσα τραγωδία θα την διαδεχθεί μια νέα οικονομική δυσπραγία, μεγαλύτερη από αυτήν του 2008.
Ακόμα, η διαμάχη ΗΠΑ – Κίνας προδιαγράφει μια παράλληλη αναβίωση του οικονομικού ψυχρού πολέμου. Οι ΗΠΑ, λαβωμένες όσο καμιά άλλη χώρα από την πανδημία, δεν πρόκειται να αφήσουν αμαχητί την πρωτοκαθεδρία στο νέο παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό. Τέλος σημαντική είναι και η πετρελαϊκή κρίση με πρωτεργάτες την Σαουδική Αραβία και Ρωσία.
Η νέα κατάσταση πραγμάτων λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την μικρή μας πατρίδα.
Άμεσα επηρεάζεται το εθνικό μας θέμα. Τώρα, αν επηρεάζεται θετικά ή αρνητικά εξαρτάται από πια οπτική γωνία το βλέπει κανείς. Σίγουρα όλοι οι παλιοί σχεδιασμοί, είτε ειλικρινείς με στόχο την λύση είτε υστερόβουλοι με στόχο την διατήρηση του στάτους κβό, σίγουρα ανατρέπονται.
Στρατηγικές όπως οι τριμερείς, οι 3+1 και οι πολυμερείς, αν και τότε υπό ορισμένες προϋποθέσεις ήσαν σωστές, πέφτουν σαν χάρτινος πύργος. Θέσεις όπως, «η αναβάθμιση της Κύπρου ως πυλώνας σταθερότητας» και «η Κύπρος ως παροχέας ασφάλειας», θα είναι πλέον «Μια φόρα και ένα καιρό» όπως λεν τα παραμύθια ή καλύτερα «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς».
Επιπρόσθετα, οι μέχρι πρότινος πολυδιαφημιζόμενες «Νέες» στρατηγικές για επιβολή κόστους στην Τουρκία, αν και ήσαν πάντα ανέφικτες και ασυνάρτητες, μετά την πανδημία γίνονται και με βούλα «Παλιές». Η νέα οικονομική κρίση στην Ευρώπη θα αναβαθμίσει την σημασία της Τουρκίας λόγω μεγέθους, γεωπολιτικής θέσης και αγοραστικής δύναμης. Τέλος, λόγω του αναπτυσσόμενου απομονωτισμού, το μεταναστευτικό θα μεγιστοποιήσει την εξάρτιση της ΕΕ από την Τουρκία.
Οι ονειροπόλοι που πίστευαν ότι θα μετατραπεί η Κύπρος σε ενεργειακό κόμβο και θα καταστούμε οι σύγχρονοι σεΐχηδες της μεσογείου, θέλουν δεν θέλουν, θα ξυπνήσουν και θα δουν κατάματα τις νέες πραγματικότητες. Ακόμα και ο EastMed έχει πεθάνει πριν καν γεννηθεί. Αν και από την αρχή είχε χαρακτηριστεί ανέφικτος και πολιτικό ανέκδοτο, τώρα φαντάζει «ραπανάκια για την όρεξη».
Στο νέο σκηνικό, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Η επόμενη μέρα μας αφήνει πολιτικά γυμνούς από κάθε άποψη. Γυμνούς από συμμαχίες, καταλύτες και εναλλακτικές στρατηγικές για λύση του Κυπριακού. Δεν θα υπάρχουν πλέον δρομάκια , παράδρομοι ή παρακαμπτήριοι. Δεν θα πείθουν αιτιάσεις και προφάσεις εν αμαρτίαις για δήθεν παραμονή στην πορεία λύσης αλλά με άλλες συνταγές. Θα έχουμε ξεμείνει από «φύλλα συκής».
Παλινδρομήσεις και τακτικισμοί, προβληματισμοί και σχέδια Β ή Γ, δεν θα έχουν πλέον θέση. Αν θα μας δοθεί μια νέα ευκαιρία, το ερώτημα θα είναι σαφέστατο. Είτε διαθέτουμε την ειλικρινή πολιτική βούληση για λύση είτε όχι. Θα είναι ένα ψυχρό και τελεσίδικο «take it or leave it». Τα καμώματα, τους ψευτοεγωισμούς και τα «ναι μεν αλλά» του παρελθόντος, θα πρέπει να τα ξεχάσουμε. Αν αποτολμήσουμε συμπεριφορές, όπως αυτές στο Κράνς Μοντανά, θα είναι το καταστροφικό τέλος του εθνικού θέματος. Ούτε «καλή τύχη στον νότο και στον βορρά», θα ακούσουμε.
Στην νέα τάξη πραγμάτων όλοι θα δώσουν «ταχύρυθμες» εξετάσεις εφ όλης της ύλης και μάλιστα αναδρομικά. Η σημερινή πολιτική ηγεσία θα βρεθεί προ πιεστικότατων διλλημάτων και ασφυκτικότατων χρονοδιαγραμμάτων. Η διεθνής κοινότητα, κουρασμένη από την πανδημία, δεν πρόκειται να μας δώσει χρόνο για περίσκεψη, προβληματισμό και περισυλλογή. Όλα αυτά πλέον θα θεωρούνται αχρείαστες πολυτέλειες. Μισός αιώνας περισυλλογής είναι αρκετός.
Την πρώτη γεύση της νέας κατάστασης θα την πάρουμε τον ερχόμενο Ιούλιο στο θέμα της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Αν νομίζουμε ότι, την στιγμή που τα κράτη δανείζονται υπέρογκα ποσά και εξοικονομούν και το τελευταίο σεντ για να στηρίξουν τις οικονομίες τους και να θωρακίσουν τα συστήματα υγείας, θα είναι σε θέση να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την μακροβιότερη ειρηνευτική δύναμη στον κόσμο για να δίνεται χρόνος στον κάθε πολιτικάντη να εμπαίζει την διεθνή κοινότητα, τότε είμαστε βαθιά νυχτωμένοι.
Κυβέρνηση και κυβερνών κόμμα θα κληθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ειδικότερα ό ΠτΔ ο οποίος βαθμολογήθηκε με άριστα στο θέμα της οικονομικής κρίσης του 2013 και, τουλάχιστον μέχρι τώρα, κρίνεται ως ορθότατος στο θέμα της πανδημίας θα πρέπει να πάρει τις σημαντικότερες αποφάσεις της πολιτικής του πορείας. Στο «η οικονομική κρίση θέλει ηγέτη» και στο «η πανδημία θέλει ηγέτη», αποδείχθηκε η σωστή επιλογή. Στο άλλο το πολύ πιο σημαντικό και καίριο, «Η λύση θέλει ηγέτη», θα κληθεί άμεσα να πάρει θέση.
Στο Κυβερνών κόμμα τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Η τακτική, «την μια έτσι, την άλλη γιουβέτσι», την μια Τσουνάμι, την άλλη καλοκαιρία, δεν θα υφίσταται πλέον ως επιλογή. Λεκτικές αλχημείες και ήξεις αφίξεις τοποθετήσεις, που εξυπηρετούν μόνο κομματικές και άλλες σκοπιμότητες, θα είναι εκτός πραγματικότητας.
«Προβλέπω ότι θα επέλθει μια περίοδος έντονης αβεβαιότητας και αναθεώρησης των επιλογών στα θέματα εξωτερικής πολιτικής», δήλωσε, πολύ σωστά, ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης σκιαγραφώντας την μετά την πανδημία νέα κατάσταση πραγμάτων.
Το ζητούμενο όμως είναι να μην μείνουμε μόνο σε εκτιμήσεις και σκιαγραφήσεις αλλά να προσγειωθούμε και να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσγείωση θα υπάρξει. Σε εμάς επαφίεται αν η προσγείωση θα είναι ομαλή ή ανώμαλη και καταστροφική.
Loading ...
