ΚΑΙ ο πρωτοετής της Νομικής γνωρίζει ότι ένας δικαστής δεν πρέπει να έχει σχέση με την υπόθεση που δικάζει. Δηλαδή να μην είναι γνωστός ή φίλος ο κατηγορούμενος, ή συγγενικό του πρόσωπο, να μην εργάζεται σε έναν εκ των δύο διαδίκων κοκ. Μάλιστα πέρσι έγινε θόρυβος όταν έγινε γνωστό πως δικαστές δικάζουν υποθέσεις με τις οποίες έχουν σχέση είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, μέχρι που αναγκάστηκε το Ανώτατο Δικαστήριο να εκδώσει κώδικα δεοντολογίας των δικαστών. Ο οποίος είναι καθαρός: Ο δικαστής πρέπει «να προχωρεί σε εξαίρεση του εαυτού του από οποιαδήποτε διαδικασία στην οποία έχει κώλυμα να αποφασίσει την υπόθεση αμερόληπτα ή στην οποία μπορεί να φανεί σε ένα εύλογο παρατηρητή ότι έχει κώλυμα να αποφασίσει την υπόθεση αμερόληπτα».
ΚΑΙ ΟΜΩΣ. Προχθές το ΕΔΑΔ δικαίωσε τον βουλευτή Ζαχαρία Κουλία γιατί δεν είχε δίκαιη δίκη. Δηλαδή, καταδικάστηκε από δικαστή, του οποίου ο γιος εργαζόταν στο δικηγορικό γραφείο του δικηγόρου του άλλου διάδικου. Ο οποίος (δικαστής) δεν αυτοεξαιρέθηκε από τη δίκη. Και τώρα ο κ. Κουλίας θα διεκδικήσει και αποζημιώσεις από την Κυπριακή Δημοκρατία. Πέραν αυτών που του επιδίκασε το ΕΔΑΔ.
ΠΡΙΝ από μερικές μέρες το Διοικητικό Δικαστήριο ακύρωσε το διορισμό της Σόφης Μιχαηλίδου στη θέση του διευθυντή του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, μετά από προσφυγή της Αλίκης Στυλιανού. Όποιος διάβασε την απόφαση του Δικαστηρίου, είδε τη διαφορά των προσόντων μεταξύ των δύο υποψηφίων για τη θέση. Και όμως, η ΕΔΥ όλως περιέργως διόρισε στη θέση την κ. Μιχαηλίδου, τη στιγμή που η κ. Στυλιανού υπερτερούσε σε προσόντα. Με αποτέλεσμα να διερωτάσαι ποια δικαιοσύνη επικρατεί στις κεφαλές των μελών της ΕΔΥ.
ΠΑΜΕ και σε μια άλλη υπόθεση που αποτελεί στίγμα για τη δικαιοσύνη. Είναι η περίπτωση του Αλέκου Κωνσταντινίδη, μια υπόθεση που έπρεπε να προκαλέσει την εξέγερση όχι μόνο των δικαστών αλλά και των δικηγόρων και των κατά καιρούς υπουργών Δικαιοσύνης και γενικά όλων όσων σχετίζονται με τη Δικαιοσύνη. Και όμως, για τόσα χρόνια υπάρχει μια ένοχη σιωπή όλων.
ΤΗΝ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ σε συντομία: Ο Αλέκος ασκούσε και ασκεί κριτική στη δικαιοσύνη. Και ασκούσε αυτή την κριτική τον καιρό που όλοι έτρεμαν τη δικαιοσύνη και δεν τολμούσαν να διαφωνήσουν μαζί της. Όμως η αδέκαστη δικαιοσύνη μας έδειξε την εκδικητικότητά της: Το 1983 το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε (με την υπογραφή του Γιώργου Πική) να αναστείλει επ’ αόριστον την εκδίκαση έφεσης που είχε καταχωρήσει ο Αλέκος για κάποια υπόθεση. Το Ανώτατο αποφάνθηκε ότι για να εκδικάσει την έφεση θα έπρεπε ο Αλέκος «να αποκαταστήσει το κύρος της Δικαιοσύνης». Χωρίς να εξηγήσει ποτέ του πώς ένας πολίτης μπορεί να αποκαταστήσει το κύρος της Δικαιοσύνης. Με προσευχές, με παρακάλια, με ευχές, με δώρα;
ΜΠΡΟΣΤΑ λοιπόν σ’ αυτή τη νομική αθλιότητα δεν αντέδρασε κανένας. Αν και πέρασαν τόσα χρόνια, παρατηρήθηκε μια ένοχη σιγή από νομικούς, πολιτικούς, εισαγγελείς, δημοσιογράφους, από τους πάντες δηλαδή, που ενώ είναι ευαίσθητοι και στα πιο ασήμαντα θέματα, στην περίπτωση του Αλέκου κατάπιαν τη γλώσσα τους. Από το 1983 μέχρι σήμερα άλλαξαν και πολλοί δικαστές. Οι οποίοι επίσης δεν δέησαν να διορθώσουν αυτή τη νομική αθλιότητα. Που σημαίνει ότι τους ικανοποιεί.
Loading ...
