Κάτω από τον τίτλο «Αμμόχωστος, είναι το καλοκαίρι σου» δημοσιεύθηκε την περασμένη Πέμπτη (23 Ιουλίου 2020) στον «Φιλελεύθερο» ένα συγκινητικό αλλά πλαδαρό κείμενο της Αντρης Επιφανείου που καταλήγει με τα εξής: «Μακάρι να ήταν το καλοκαίρι της Αμμοχώστου αυτό. Αλλά δεν είναι. Η Αμμόχωστος είναι κατεχόμενη και βουβή τα τελευταία 46 χρόνια. Εμείς οι Βαρωσιώτες το ξέρουμε στο πετσί μας». Το καλοκαίρι της Αμμοχώστου θα ήταν το καλοκαίρι του 2004. Θα ήταν τον Αύγουστο του 2004. Στις 10 Αυγούστου του 2004 οι κάτοικοι της Αμμοχώστου θα επέστρεφαν στην πόλη τους, μέσα στο πλαίσιο της πρώτης φάσης επιστροφής εδαφών που προέβλεπε το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών. Χιλιάδες Βαρωσιώτες θα μπορούσαν να επιστρεψούν στην πόλη τους. Αυτό θα ήταν το καλοκαίρι της Αμμοχώστου, το καλοκαίρι που θα θυμόντουσαν σε όλη τους τη ζωή. Αυτό όμως δεν το αναφέρει – ούτε λέξη γι αυτό – η κυρία Επιφανείου στο κείμενο της. «Ταξιδέψαμε ολονυχτίς με λεωφορείο για το Στρασβούργο και σταθήκαμε ολημερίς στη βροχή μοιράζοντας φυλλάδια. Ταξιδέψαμε στην Ευρώπη και την Αμερική κουβαλώντας τους τεράστιους τόμους με τις υπογραφές των συμπολιτών μας υπό μάλης προωθώντας το αυτονόητο αίτημα να επιστρέψουμε σε μια πόλη που μας ανήκει». Η πόλη αυτή όμως σας είχε προσφερθεί και εσείς απορρίψατε την προσφορά που αν την δεχόσασταν δεν θα ταξιδεύατε ολονυχτίς με λεωφορείο και δεν θα μοιράζατε ολημερίς φυλλάδια στις Βρυξέλλες και σήμερα θα βρισκόσασταν στην πόλη σας και δεν θα γράφατε πλαδαρά και δακρύβρεχτα άρθρα στον «Φιλελεύθερο» που έκανε ότι μπορούσε για να μην πάτε πίσω στην πόλη σας. Δεν πρόκειται όμως στο σημερινό σχόλιο μου να αναφερθώ και στις άλλες πολλές περιπτώσεις που η Αμμόχωστος προσφερόταν στους κατοίκους της όπως στην περίπτωση του Δυτικού πλαισίου και αυτήν την απορρίψαμε απλώς γιατί αυτό μας υπέδειξε η Μόσχα. Και τώρα είναι πια αργά. Είναι αργά για το καλοκαίρι της Αμμοχώστου που όταν μας το πρόσφεραν δεν το θέλαμε και τώρα ούτε που τολμούμε να πούμε έστω και μια λέξη γι αυτή την συμπεριφορά μας για τις ευθύνες μας. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει παρόμοια περίπτωση διεθνώς: να προσφέρεται σε ένα πληθυσμό αυτό που διακαώς επιθυμεί και διεκδικεί κι αυτός να το απορρίπτει. Γι αυτό και ασχολούμαι συχνά με το θέμα με αποτέλεσμα να γίνομαι κι εγώ πλαδαρός και κουραστικός.
Loading ...
