«Δεν είμαστε μόνοι. Αρκετές χώρες της Ευρώπης είχαν συμπαραταχθεί με τις θέσεις μας», δήλωσε ο ΚΕ Κυριάκος Κούσιος μετά το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ. «Μας λείπει η Κύπρος για να έχουμε ομοφωνία», η δήλωση του Ζοζέπ Μπορέλ. «Νομιμοποιούμαστε για ένα εθνικό θέμα να μείνουμε μόνοι μας», δήλωσε ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης.
Σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες. Τελικά μείναμε μόνοι ή όχι; Θέσαμε βέτο ή όχι; Κατά τον ΚΕ δεν μείναμε μόνοι, κατά τον ΥΠΕΞ μείναμε μόνοι και κατά τον Μπορέλ αν η Κύπρος συναινούσε τότε θα υπήρχε ομοφωνία, με απλά λόγια, μόνο η Κύπρος διαφώνησε για τις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, δηλαδή με ακόμα πιο απλά λόγια, για να μην τρελαθούμε επιτέλους, μείναμε μόνοι.
Από το πιο πάνω αλαλούμ δηλώσεων συμπεραίνεται ότι ναι μεν μείναμε μόνοι αλλά για να εξυπηρετήσουμε ένα εθνικό σκοπό. «Για την πατρίδα ρε γ……». Τώρα το μόνο που απομένει είναι , τουλάχιστον για λόγους αρχής, να μας διαφωτίσει ο ΥΠΕΞ πως επηρεάζεται θετικά το εθνικό μας θέμα με την προσθήκη στην λίστα κυρώσεων ακόμα πέντε με έξι φυσικών ή νομικών προσώπων, δηλαδή πέντε με έξι υπαλλήλων και μερικών εταιρειών υποστήριξης των Τουρκικών γεωτρήσεων.
Και ενώ εδώ στην Κύπρο πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας για το βέτο που «ρίξαμε» στους εταίρους μας και η κοινή γνώμη είναι πλήρως ικανοποιημένη, παράλληλα διαμορφώνεται μια άλλη γνώμη, αυτή των ευρωπαίων αξιωματούχων και πολιτικών αναλυτών που, ανεξάρτητα αν διαχρονικά τους γράφουμε στα παλιότερα των υποδημάτων μας, έχουν εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για τα καμώματα και «κατορθώματά» μας.
«Ό δρόμος που έχει ακολουθήσει (η Κύπρος) για να πέτυχει τον στόχο της (κυρώσεις κατά της Τουρκίας) είναι απρεπής ακόμη και ανόητος. Είναι επίσης επιζήμιος για τα συμφέροντα και την φήμη της Κύπρου», αναφέρεται σε άρθρο με τίτλο «Η ανοησία της Κύπρου», στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, στις 22/09/2020.
Και το χειρότερο, «Από το 2004 που η ΕΕ επεκτάθηκε στην Ανατολική Ευρώπη και στην Κύπρο υπήρξε απώλεια εσωτερικής συνοχής. Στην εποχή μου, εάν μια χώρα ήταν απομονωμένη ένιωθε πάρα πολύ άβολα και έψαχνε ανυπόμονα για μια συμφωνία. Τώρα ορισμένες χώρες είναι πολύ ικανοποιημένες που εμποδίζουν τη συναίνεση και το βλέπουν ως θρίαμβο της εθνικής εξωτερικής τους πολιτικής (…) Η Γαλλία και η Ελλάδα υποστηρίζουν την Κύπρο, αλλά όχι στο βαθμό που να εμποδίζουν την απόφαση για την Λευκορωσία. Μπορεί η υποστήριξη της Γαλλίας προς την Ελλάδα και την Κύπρο εναντίον της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής μαχητικών αεροσκαφών και διπλωματικών επισκέψεων υψηλού επιπέδου, να είναι στο όνομα της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης αλλά θεωρείται ως παράγοντας της κυπριακής αδιαλλαξίας», αναφέρει ο Steven Erlanger, πρώην αυστριακός ανώτερος διπλωμάτης, σε άρθρο του στη New York Times στις 24/9/2020 με τίτλο «Η αποτυχία της ΕΕ να επιβάλει κυρώσεις στη Λευκορωσία αποδεικνύει την αδυναμία της».
Μετά από μισό αιώνα κατοχής υπάρχουν πλέον αξιωματούχοι στην ΕΕ που μιλούν ανοικτά για κυπριακή αδιαλλαξία κάτι σίγουρα πρωτόγνωρο στην πολυτάραχη ιστορία του κυπριακού ή καλύτερα κάτι που είχαμε βιώσει μόνο την εποχή των προτάξεων και των μακροχρόνιων αγώνων. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η άποψη που δυστυχώς επικρατεί στα υψηλά δώματα της ΕΕ. Μετά το Κράνς Μοντάνα όχι μόνο δεν πείσαμε για την βούληση μας για λύση αλλά αντίθετα πείσαμε ότι στόχος μας είναι η διατήρηση του στάτους κβο και των τετελεσμένων της εισβολής.
Μπορεί εδώ να κομπάζουμε για τις τελευταίες μας τσάπα μαγκιές και σύσσωμο το απορριπτικό μέτωπο, συμπεριλαμβανομένου και του ΔΗΣΥ, να επικροτεί όλα αυτά τα ρεζιλίκια αλλά οι εταίροι μας έχουν άλλη άποψη. Δυστυχώς βάσει των πιο πάνω δημοσιευμάτων , μας θεωρούν επιεικώς ανόητους, επιζήμιους, επικίνδυνους , απρεπείς και αδιάλλακτους.
Παρόλα αυτά όμως συνεχίζουμε τα πολιτικά παίγνια με τους ευρωπαίους εταίρους μας αγνοώντας το γεγονός ότι έχουν πλέον κουραστεί να ασχολούνται μαζί μας. Έχουν κουραστεί πια να βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους ένα πρόβλημα το οποίο τους φορτώσαμε παρά την θέλησή τους με «ψευδείς παραστάσεις». Κακά τα ψέματα αλλά ναι μεν αποδέχθηκαν την ένταξή μας χωρίς λύση αλλά πίστευαν ότι αυτό θα λειτουργούσε καταλυτικά για συνολική διευθέτηση του προβλήματος και όχι το ακριβώς αντίθετο δηλαδή ότι θα χρησιμοποιούσαμε την ιδιότητα του πλήρους μέλους για την μη λύση.
Σίγουρα όπως οι άλλοι ευρωπαίοι έτσι και εμείς δικαιούμαστε να «παίξουμε» στην πολιτική σκακιέρα των Βρυξελλών με τακτικισμούς και διπλωματικούς χειρισμούς. Άλλωστε ή πολίτικη ένα παιχνίδι είναι φτάνει όμως να γνωρίζεις τους κανόνες και να αντιλαμβάνεσαι τις δυνατότητές σου. Να ξέρεις πότε χάνεις, πότε σταματάς και το σημαντικότερο να διαθέτεις σχεδιασμούς και πλάνο B σε περίπτωση αποτυχίας. Εμείς τίποτα από όλα αυτά. Εδώ δεν έχουμε πλάνο A και θα έχουμε πλάνο Β.
Δυστυχώς για ακόμη μια φορά θέσαμε το προσωπικό γόητρο, τις εμμονές και τους ψευδοεγωισμούς υπεράνω των συμφερόντων της πατρίδας. Κάναμε την Ευρώπη «άνω κάτω» για ακόμα πέντε έξι «λαπόρτα» χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι όλη αυτή η αναστάτωση θα γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον μας και θα την πληρώσουμε στο πολλαπλάσιο. Αποπειραθήκαμε να κάνουμε κάτι δυσανάλογο του αναστήματός μας, αποτύχαμε παταγωδώς αλλά αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι η πολιτική μας έχει χρεωκοπήσει. Αντίθετα συνεχίζουμε με διάφορους παιδιαρίστικους ισχυρισμούς και ανοητολογίες να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα.
Και ενώ τα «παιδία παίζει», θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον του ελληνισμού σε αυτήν την μαρτυρική γη, καμία αυτοκριτική και περισυλλογή. Κανένα «Μέα Κούλπα» παρά μόνο «Νέα Κόλπα» παίζοντας με την υπομονή των εταίρων μας οι οποίοι οπού νάνε, αν συνεχίσουμε έτσι, θα μας πουν, «Τα κουβαδάκια σας και σ' άλλη παραλία».
Loading ...
