Κλαυθμός και οδυρμός επικρατεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα σε όλους τους χώρους, ενδιάμεσους και μη, πατριωτικούς και μη πατριωτικούς, μετά το άνοιγμα της παραλίας στην περιοχή των Βαρωσίων «το πρώτο βήμα υλοποίησης νέων τετελεσμένων στο Βαρώσι», σύμφωνα με τον «Φιλελεύθερο» (7 Οκτωβρίου 2020: «Έκανε αρχή από την παραλία»: Από κάπου θα έκανε αρχή). Και όλοι οι αρθρογράφοι της εφημερίδας συμμετέχουν στο κλαυθμυρισμό.
(Άριστος Μιχαηλίδης: «Το κλειδί της Αμμοχώστου είναι στη Λευκωσία».
Κώστας Βενιζέλος: «Οι κυρώσεις στα αζήτητα και ο Ερντογάν για μπάνια στο Βαρώσι».
Γ. Καλλίνικου: «Προτού αλέκτορα φωνήσαι μας έστειλε για μπάνια».)
Και κανένας βεβαίως δεν αναφέρει και ούτε πρόκειται ποτέ να αναφέρει ότι η Αμμόχωστος μάς είχε προσφερθεί όχι μια αλλά δέκα φορές, από τις οποίες αναφέρω μόνο μια, αυτή που μας πρόσφεραν στο πιάτο τα Ηνωμένα Έθνη, η διεθνής κοινότητα. Όταν οι Τουρκοκύπριοι έλεγαν ναι στην επιστροφή της Αμμοχώστου. Κανένας δεν μιλά γι’ αυτό. Κάνουν όλοι εξυπνάδες για τα μπάνια του Ερντογάν. Και όλα, βεβαίως, ήταν αναμενόμενα και προβλέψιμα. Το αναμέναμε ότι κανένας δεν θα θύμιζε το ότι το 2004 οι Βαρωσιώτες θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην πόλη τους για να κάνουν εκεί τα μπάνια τους. Αλλά, όλοι μας είμαστε προβλέψιμοι. Και ο βλάκας που είναι ο υποφαινόμενος, ήταν κι αυτός προβλέψιμος και αναμενόταν ότι δεν θα έχανε την ευκαιρία να πει κι αυτός τις εξυπνάδες του και να θυμίσει ότι η Αμμόχωστος μαζί με τις παραλίες της μάς προσφέρονταν τον Αύγουστο του 2004 αλλά δεν τις θέλαμε, δεν θέλαμε ούτε την Αμμόχωστο ούτε τις παραλίες της.
Και αυτοί που κλαυθμυρίζουν σήμερα πιο δυνατά είναι εκείνοι που κάθε φορά που μας άνοιγαν την πόρτα για να επιστρέψουμε στην Αμμόχωστο έλεγαν όχι, επενδύοντας το όχι τους με άφθονο πατριωτισμό.
Loading ...
