Η Τζέιν Χολ Λουτ ήρθε, άκουσε και απήλθε. Το τι μέλλει γενέσθαι επαφίεται πλέον στον Αντόνιο Γκουτέρες.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Από το παρα πέντε της λύσης στο Κρανς Μοντανά, όπως η δική μας πλευρά ισχυρίζεται, φτάσαμε χρόνια μακριά, το δε τελευταίο μίλι κατάντησε χιλιάδες δύσβατα χιλιόμετρα.
Από το η λύση είναι θέμα μηνών του 2016 τώρα το καλύτερο σενάριο είναι η σύγκληση μιας άτυπης διάσκεψης, ένας όρος που μας ήρθε γάντι γιατί πρωτίστως ικανοποιεί τo απορριπτικό μέτωπο, ή οποία θα προετοιμάσει, αν είναι εφικτό, επίσημες συνομιλίες. Με απλά λόγια, για να το εμπεδώσουμε επιτέλους, είμαστε στο στάδιο προετοιμασίας της προετοιμασίας. Αν και στο Κρανς Μοντανά βρεθήκαμε μια ανάσα από το αίσιο τέλος τώρα είμαστε και πάλι στην αφετηρία με την διαδρομή να προδιαγράφεται δυσοίωνη το δε τέρμα τραγικό.
Όμως, αν και συμβαίνουν όλα αυτά τα καταστροφικά, δεν συγκινείται κάνεις. Εμείς το βιολί μας. Τα μάτια μας είναι τώρα στραμμένα στο συμβούλιο κορυφής της ερχόμενης βδομάδας για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, κάτι που σιγά σιγά αναβαθμίζεται σε εθνική υπόθεση. Μπορεί να διακηρύττουμε ότι δεν είναι αυτοσκοπός άλλα σίγουρα εθνικός στόχος είναι. Ακόμα, το να τιμωρηθεί η Τουρκία είναι προσωπική υπόθεση ορισμένων γιατί διακυβεύεται το προσωπικό τους πολιτικό γόητρο.
«Αποδίδουμε ιδιαίτερη σημασία στην αναφορά του Ευρωκοινοβουλίου που καλεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να διατηρήσει την ενιαία θέση του έναντι των μονομερών και παράνομων ενεργειών της Τουρκίας, να αναλάβει δράση και να επιβάλει σκληρές κυρώσεις σε απάντηση στις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας», η αγωνία του ΚΕ όχι βέβαια για ανώδυνες κυρώσεις, όπως παλιά, αλλά για σκληρές.
Την ίδια ώρα όμως που η προσοχή μας είναι στραμμένη στις Βρυξέλλες, στην αντίπερα όχθη οι συνεχιζόμενες παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ, το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου και οι δηλώσεις του νεοεκλεγέντα τ/κ ηγέτη, καθώς και της επίσημης Τουρκίας, δεν αφήνουν κανένα παράθυρο ελπίδας.
Παρ όλα αυτά, δηλαδή για το ότι ουσιαστικά η μισή πατρίδα χάνεται οριστικά, καμία απολύτως ανάληψη ευθύνης. Αν και τα τελευταία χρόνια σε όλους τους εθνικούς στόχους πήραμε «μηδέν εις το πηλίκο», το τροπάρι το ίδιο. Για όλα φταίει η γνωστή Τουρκική αδιαλλαξία η οποία μάλιστα τώρα με την εκλογή Τατάρ έχει ενδυναμωθεί και πλέον έχουμε δυο αδιαλλαξίες σε μία, η Τουρκική και αυτή των τ/κ.
Τα μεγάλα λόγια και τα κούφια συνθήματα συνεχίζουν να βρίσκονται στην ημερησία διάταξη, Business as usual. Μεταξύ άλλων, για το ότι αποφύγαμε μεν την Αμμοχωστοποίηση του Κυπριακού αλλά φτάσαμε στην Τουρκοποίηση της Αμμοχώστου δεν υπάρχει η παραμικρή ευθύνη στη δική μας πλευρά.
Αν και λόγω της πολιτικής μας «διορατικότητας» βλέπαμε πυροτεχνήματα και προεκλογικές σκοπιμότητες πίσω από τις απειλές της Τουρκίας για την Αμμόχωστο, τώρα που τα πραγματικά πυροτεχνήματα φωτίζουν την βουβή πόλη, ούτε μία συγνώμη ούτε ένα mea culpa.
Μάλιστα είμαστε τόσο αμέτοχοι ευθυνών που με πρωτόγνωρο θράσος και αναίδεια χιλίων πιθήκων νουθετούμε τους Αμμοχωστιανούς για το θέμα των αιτήσεων στην επιτροπή ακίνητης ιδιοκτησίας στα κατεχόμενα. Από την μια δηλώνουμε ότι η απόφασή τους είναι καθαρά προσωπικό θέμα και από την άλλη ρίχνουμε τόσα πολλά «ναι μεν αλλά» με στόχο τον ψυχολογικό τους εκβιασμό.
Παράλληλα, ανεξάρτητα αν τα αντιφατικά αφηγήματα για τα διαμειφθέντα στο Κρανς Μοντανά πληθαίνουν, καμία απολύτως συζήτηση. Έχουμε βρει, εδώ και καιρό, την θαυματουργή συνταγή. Όποιος ελληνοκύπριος διαφωνεί με το δικό μας αφήγημα είναι «γιουσουφάκι» που εξυπηρετεί τουρκικά συμφέροντα και αν είναι τουρκοκύπριος τότε είναι φερέφωνο της Άγκυρας.
«Δυστυχώς χάθηκε μια εξαιρετικά σπάνια ιστορική ευκαιρία στο Κρανς Μοντάνα. Ήταν ένα προσωπικό τραύμα για μένα, καθώς ξέρω τη σκληρή δουλειά και τις προσωπικές θυσίες που έγιναν για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Το βράδυ του δείπνου πήρα τον λόγο και έκανα μια προσωπική έκκληση στον κ. Αναστασιάδη να αποδεχθεί τη συμφωνία που ήταν στο τραπέζι και η οποία ήταν το αποτέλεσμα των κυπριακής ιδιοκτησίας διαπραγματεύσεων και να ενώσουμε την κοινή μας πατρίδα. Για λόγους που δεν γνωρίζω, επέλεξε να φύγει αντί να μείνει για μερικές ακόμη μέρες και να ολοκληρώσει τη συμφωνία. Ένας πραγματικά Κύπριος ηγέτης που θέλει την ενοποίηση πάνω από οτιδήποτε άλλο, δεν θα άφηνε ποτέ το τραπέζι χωρίς συμφωνία», δήλωσε τις προάλλες, σε συνέντευξή του στον φιλελεύθερο, ο πρώην διαπραγματευτής Οζντίλ Ναμί τον οποίο, τους παλιούς καλούς καιρούς, θεωρούσαμε έναν σωστό κύπριο που αγωνίζεται για λύση και επανένωση. Ο Ναμί τα λέει ο Ναμί τα ακούει. Εδώ δεν ασχολήθηκε κάνεις. Ούτε καν μπήκαν στον κόπο να τον διαψεύσουν.
Το Τσουνάμι εκδηλώθηκε, παρέσυρε στο πέρασμά του τα πάντα και ούτε καν ο κατά τα άλλα λαλίστατος «εθνικός μας μετεωρολόγος» μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει για το τι έφταιξε. Αντίθετα παραμένει σταθερός στα μεγάλα λόγια δηλώνοντας ότι «ως ΔΗΣΥ κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε τα περισσότερα από κάθε άλλο κόμμα για το θέμα. Στο παρελθόν, όταν η ιστορία ζήτησε από όλους μας να πάρουμε θέση, ήμασταν ξεκάθαροι. Και στο αγγλο-αμερικανο-καναδικό σχέδιο και στο σχέδιο Ανάν». Μη έχοντας το παραμικρό να επιδείξει αναφορικά με το εθνικό θέμα κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν και παρόν, αρκείται σε γενικότητες και σε «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Γενικά το όλο σκηνικό δείχνει να διατηρούμε καμίαν ή πολύ περιορισμένη επαφή με το διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Εκτός από ορισμένους γραφικούς της «όποιας λύσης» που συνεχίζουν να κλαίνε επί των ερειπίων, οι άλλοι , οι διαχρονικά αλλά και οι νεοφανείς απορριπτικοί, μοιράζουν δεξιά και αριστερά πιστοποιητικά πατριωτισμού και δεν αφήνουν καμία σοβαρή συζήτησή να εξελιχθεί ως προς το τι έφταιξε και φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Πραγματικά πόσο επίκαιρος είναι και πάλι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. «Και τι πταίει, η γλαύξ η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της χώρας», έγραφε στην εφημερίδα Ακρόπολις το 1896 σε άρθρο του με τίτλο «Τις ημύνθη περί πάτρης;» αναφερόμενος στην χρεοκοπία επί Τρικούπη και στο «Δυστυχώς κύριοι επτωχεύσαμεν».
Εμείς αν και βιώνουμε κάτι πολύ χειρότερο, εθνική χρεωκοπία και όχι οικονομική, έχουμε διαψεύσει και τον μεγάλο Παπαδιαμάντη. Για όλα φταίει η Γλαύκς (κουκουβάγια), ο συνήθης ύποπτος που επί τριάμισι χρόνια προειδοποιεί και θρηνεί επί των ερειπίων της χαμένης μισής πατρίδας.
Έτσι και αλλιώς εμείς, όπως σε όλα τα άλλα και στο εθνικό θέμα, άμωμοι και αμόλυντοι είμαστε.