Αναγνωρίζουμε όλοι, ακόμα και οι Τουρκοφάγοι αρθρογράφοι μας, πως το πρωτοσέλιδο της τουρκοκυπριακής «Αβρούπα», της περασμένης Κυριακής, ήταν συγκλονιστικό. Αναφερόταν στα 14 Τουρκόπουλα (ηλικίας από 5 μηνών, μέχρι 14 χρόνων) που εκτελέστηκαν από Ελληνοκύπριους το 1974 στα χωριά Μαράθα, Αλόα και Σανταλάρι και κηδεύτηκαν τον περασμένο Σάββατο, 27 Δεκεμβρίου 2020 στα κατεχόμενα. Τις εικόνες των φερέτρων πλαισίωνε στα ελληνικά και στα τούρκικα η αξίωση «να δικαστούν», όπως παρατηρήσαμε.
Να δικαστούν ποιοι; Να δικαστούν οι ακραίοι εγκληματίες που διέπραξαν το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα. Σε αυτό συμφωνούμε όλοι, άνκαι μετά από 46 χρόνια θα δυσκολευτούμε να τους εντοπίσουμε στη Γη. Από το σημείο αυτό και μετά ξεκινά ο δικός μας πόλεμος. Από τη μια η άποψη ότι «κάναμε και εμείς πολλά» στους Τουρκοκύπριους και από την άλλη, «όμως οι Τούρκοι έκαναν περισσότερα. Όχι από μεμονωμένα αποβράσματα της κοινωνίας, όπως ήταν τα εγκληματικά στοιχεία που δολοφόνησαν εκατοντάδες γυναικόπαιδα της τουρκοκυπριακής κοινότητας, αλλά ως κράτος».
Και για τους μεν και για τους δε, είναι πολύ βολικό να ξεπλένουμε τις ευθύνες και τα εγκλήματά μας αποδίδοντάς τα στους ακραίους και ανεγκέφαλους εγκληματίες μιας περασμένης εποχής. Ασφαλώς και τα όπλα που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τους 106 άμαχους των πιο πάνω χωριών, τους 84 Τουρκοκύπριους της Τόχνης και πολλούς άλλους, όπως και στο πραξικόπημα του ‘74, κροτάλισαν στα χέρια Ελληνοκυπρίων εγκληματιών. Αλλά ως κράτος έχουμε διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, τα εγκλήματα που οδήγησαν στην τουρκική κατοχή και στη διχοτόμηση της πατρίδας μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ανόητο έγκλημα της Κοφίνου, όπου ως κράτος δολοφονήσαμε μερικές δεκάδες πολίτες του Δημοκρατίας, μόνο και μόνο επειδή ήταν Τουρκοκύπριοι. Δολοφονήσαμε το ίδιο το κράτος μας. Ο ίδιος ο αρχηγός του κράτους σε επιστολή του προς τον Έλληνα πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου τον Μάρτιο 1964 έγραψε: «Εγώ είμαι ο υπογράψας τας Συμφωνίας (εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας). Ουδ’ επί στιγμήν όμως επίστευσα ότι αύται θα απετέλουν μόνιμον καθεστώς». (Πρέσβη Κρανιδιώτη «Ανοχύρωτη Πολιτεία», τόμος 1 σελ. 135). Επίσης: «Τι νέα γενεά τουρκική θα δημιουργηθή εις την Κύπρον, όταν όλα ευρίσκονται εις τα χέρια των Ελλήνων; Πόσον καιρόν θα ανθέξουν; (…) οι Τούρκοι θα ζητήσουν παράδοσιν (…). Το ηθικόν των είναι πολύ χαμηλόν.» (Γιάννος Ν. Κρανιδιώτης, «Το Κυπριακό Πρόβλημα, 1960–1974»). Ακόμα, ενώπιον του Ανακτοσυμβουλίου, Αθήνα, 6 Φεβρουαρίου 1967: «Όταν πάνε εις την Τουρκίαν δεν τους δεχόμεθα πίσω ημείς. Μέχρι τώρα δεν επιτρέψαμεν εις τους Τούρκους φοιτητάς να επιστρέψουν εις την Κύπρον με το πρόσχημα ότι ευρίσκονται εις την Τουρκίαν και λαμβάνουν στρατιωτικήν εκπαίδευσιν». (Γιάννος Ν. Κρανιδιώτης, «Το Κυπριακό Πρόβλημα, 1960–1974, σ. 375).
Κάναμε κι εμείς πολλά. Όχι όμως μόνο με τα όπλα. Τα πιο μεγάλα εγκλήματά μας, μάλιστα, δεν διαπράχθηκαν με όπλα, ούτε από αποβράσματα της κοινωνίας.
Loading ...
