Σε πρόσφατη έρευνα του τηλεοπτικού σταθμού Σίγμα και στην εκπομπή του Γιάννη Καρεκλά «Χωρίς Περιστροφές», παρουσιάστηκε μεταξύ άλλων το πια μορφή λύσης του Κυπριακού προκρίνουν σήμερα οι πολίτες.
Το 37% υποστηρίζει ενιαίο κράτος ενώ μόλις το 33% επιμένει σε λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ). Οι άλλες επιλογές ακόμα πιο καταθλιπτικές. 12% λύση δυο κρατών, 8% συνομοσπονδία και 7% διατήρηση του υφιστάμενου στάτους κβο. Αν λάβουμε δε υπόψη το γεγονός ότι η μόνη πιθανότητα ενιαίου κράτους είναι ένα ε/κ κράτος στον νότο δηλαδή ντε γιούρε διχοτόμηση, τότε τα αποτελέσματα της έρευνας είναι τραγικά. Οι αριθμοί αμείλικτοι. Το 64% αντιτίθεται στην επανένωση της πατρίδας μας. Κάτι χειρότερο και από τα κατεχόμενα όπου μόνο το 52% (που στήριξε Ερσίν Τατάρ) υποστηρίζει διχοτομικές λύσεις.
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν πράγματι φτάσαμε σε σημείο που έχουμε ξεπεράσει πλέον και τον διχοτομιστή Τατάρ; Αν όντως φτάσαμε σε τέτοιο επίπεδο εθνικού εξευτελισμού τότε σίγουρα δεν έχουμε καμία απολύτως προοπτική και κανένα μέλλον. Εθνικά έχουμε πτωχεύσει. Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το ότι το 64% των ε/κ έχει ξεγράψει την μισή πατρίδα;
Ευτυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η μορφή λύσης του ενιαίου κράτους δίνεται ως επιλογή είτε επιπόλαια είτε σκόπιμα. Δίνεται στον ερωτώμενο μια ανέφικτη επιλογή. Στην πράξη αν το ενιαίο κράτος ήταν μια εφικτή λύση τότε το 37% θα ήταν ένα τραγικό εύρημα. Σε τέτοια περίπτωση το αποτέλεσμα θα έπρεπε να άγγιζε το 100%.
Ακόμα υπάρχει σύγχυση και για το πιο ενιαίο κράτος μιλάμε. Μήπως για το δικοινοτικό κράτος του 1960 το οποίο θεωρούμε κατάρα και ανάθεμα ή για ένα άλλο που έπλασε η φαντασία του απορριπτισμού όπου η σύνδεση με την άλλη πλευρά να είναι σχέση μειοψηφίας πλειοψηφίας;
Δυστυχώς όλη αυτή η παραφιλολογία για το ενιαίο κράτος στόχο έχει την περαιτέρω καλλιέργεια της κουλτούρας της μη λύσης ή της δεύτερης καλύτερης.
Του λόγου το αληθές το επιχείρημα που προτάσσουν οι διάφοροι «παθιασμένοι» της λύσης. «Αφού η πλειοψηφία ζητά λύση ενιαίου κράτους τότε γιατί η ηγεσία συζητά άλλες μορφές λύσης;», Ένα άλλοθι για να πεισθεί ο λαός να απορρίψει την οποιαδήποτε λύση. Όταν το 2004 ο Κόφι Ανάν μας έλεγε ότι με το ΟΧΙ μας δεν καταψηφίσαμε το συγκεκριμένο σχέδιο λύσης των ΗΕ αλλά την λύση, κατηγορήθηκε ως υπερβολικός. Δεκαέξι χρόνια μετά η θέση αυτή του ΓΓ αποδεικνύεται προφητική.
Σε ένα άλλο ερώτημα της έρευνας, το 83% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι δεν αποδέχεται λύση η οποία δεν προβλέπει κατάργηση εγγυήσεων και αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων. Με απλά λόγια το 83% αξιώνει μια λύση που να ικανοποιεί την κόκκινή μας γραμμή του «μηδέν στρατό μηδέν εγγυήσεις».
«Θα πω την άποψη του κόμματός μου. Απόλυτες θέσεις όπως μηδέν στρατός, μηδέν εγγυήσεις πριν καν την συμφωνία, ή από την πρώτη ημέρα της συμφωνίας, δεν είναι υποβοηθητικές για τη λύση του κυπριακού. Πρόκειται για μαξιμαλιστικές θέσεις», δήλωνε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ στις 17 Αυγούστου του 2018.
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Το 83% τάσσεται εναντίον των πιο πάνω θέσεων του προέδρου του ΔΗΣΥ και συμφωνεί με την επίσημή μας πλευρά για πλήρη κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση όλων ανεξαιρέτως των ξένων στρατευμάτων. Παράλληλα όμως ο Αβέρωφ Νεοφύτου στηρίζει τις θέσεις της κυβέρνησης και καλεί τους πάντες σε συστράτευση πέριξ του ΠτΔ. Όσο κωμικό και αν ακούγεται, κωμικοτραγικό για να ακριβολογούμε, το αποτέλεσμα της δύσκολης αυτής εξίσωσης είναι ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου διαφωνεί με τον πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος. Βέβαια αυτά τα ρεζιλίκια ήταν αναμενόμενα γιατί ορισμένοι προσπαθούν μάταια να τετραγωνίσουν τον κύκλο. Όπως και να το κάνουμε δεν μπορείς να μιλάς για «Τσουνάμι» αρνητικών εξελίξεων, να διοργανώνεις ημερίδα Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) με ομιλητή τον επικριτή της σημερινής μας πολιτικής, αναφορικά με το εθνικό θέμα, αείμνηστο Αλέκο Μαρκίδη και ταυτόχρονα να δηλώνεις υπερασπιστής των θέσεων του ΠτΔ ή, όπως δήλωσε τις προάλλες ο Αβέρωφ Νεοφύτου, να παρουσιάζεσαι «βοηθός τιμονιέρης».
Μετά το τραγικό ναυάγιο στο Κρανς Μοντάνα όλα αυτά τα ασυνάρτητα μαζί με την πολιτική της φουστανέλας και με μια άνευ προηγουμένου συντονισμένη προσπάθεια καλλιέργειας της κουλτούρας της μη λύσης, με την αντίθετη άποψη να δαιμονοποιείται και να παρουσιάζεται λίγο ή πολύ ως εθνική μειοδοσία, είναι δυστυχώς οι βασικοί λόγοι των τραγικών αποτελεσμάτων διαφόρων ερευνών όπως η πιο πάνω δημοσκόπηση. Δυστυχώς δεκαέξι χρόνια μετά κάποιοι υιοθετούν τακτικές που τότε οι ίδιοι χαρακτήριζαν ως μεθόδους παραπληροφόρησης και συνωμοσιολογίας, θέτοντας έτσι εν αμφιβόλω το εάν η στάση που τήρησαν ήταν ειλικρινής ή όχι. Είναι να διερωτάται κανείς αν τελικά η ρήση του Αμερικανού συγγραφέα John Naisbitt, «Για να γίνεις ηγέτης, πρέπει να βρεις μια παρέλαση και να μπεις μπροστά της», είναι η απάντηση για την συμπεριφορά ορισμένων το 2004, με δεδομένο ότι στη μόνη «παρέλαση» στην οποία ήταν κενή η θέση του σημαιοφόρου ήταν αυτή του ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν.
«Δεν θα παρουσιάσω σχέδιο στον λαό το οποίο δεν πιστεύω ότι ανταποκρίνεται στην αξιοπρέπεια ενός λαού, που καλείται χάρη της επανένωσης της πατρίδας του να δεχθεί να υποστεί θυσίες», δήλωνε ο ΠτΔ στις 12 Νοεμβρίου του 2017.
Μήπως λοιπόν, με βάση τα ευρήματα της δημοσκόπησης του Σίγμα, το σχέδιο λύσης που θα πρέπει να μας παρουσιάσει ο ΠτΔ είναι λύση ενιαίου ε/κ κράτους, για να «ανταποκρίνεται στην αξιοπρέπεια ενός λαού», όπως και η πιο πάνω δέσμευσή του; Δηλαδή μήπως φτάσαμε στο σημείο όπου η διχοτόμηση, το Taksim του Ραούφ Ντενκτάς, είναι η λύση που ανταποκρίνεται στην αξιοπρέπειά μας;
«Οι γαρ εν σοφοίς φαύλοι παρ’ όχλω μουσικώτεροι λέγειν», (Οι λόγοι αυτών που θεωρούνται ανόητοι από τους σοφούς συχνά ακούγονται πιο ωραίοι από τον όχλο), κατά τον αρχαίο τραγικό Ευριπίδη.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Δυστυχώς ο «όχλος» πείθεται από τους «φαύλους» που δυστυχώς «ευδοκιμούν» σε αυτόν τον τόπο. Ο ε/κ δεν υπήρξε ποτέ άπατρις. Άλλωστε αυτό καταμαρτυρούν οι αγώνες του για ελευθερία και δικαίωση. Έκτος αυτού ή παγκόσμια ιστορία μας διδάσκει ότι οι λαοί δεν διαγράφουν πατρίδες. Το φαινόμενο της χαμένης πατρίδας δεν είναι ούτε καιρικό φαινόμενο ούτε «οργή Θεού» αλλά δημιούργημα, κακούργημα θα έλεγα, των «φαύλων» που θέτουν τα προσωπικά τους ευτελή συμφέροντα υπεράνω του συμφέροντος της πατρίδας και παρά ταύτα έχουν την αναίδεια να μιλούν για την αξιοπρέπεια των λαών.
Loading ...
