Τον Δεκέμβριο του 1943, ένας 24χρονος Ιταλοεβραίος συλλαμβάνεται από τη φασιστική αστυνομία και οδηγείται στο στρατόπεδο Κάρπι-Φόσσολι. Τον Φεβρουάριο του 1944, μεταφέρεται στο Άουσβιτς, στο στρατόπεδο Μπούνα. Ο 24χρονος Ιταλοεβραίος, ήταν ο Πρίμο Λέβι, ο συγγραφέας του συγκλονιστικού, μνημειώδους βιβλίου, «Εάν αυτό είναι άνθρωπος». Το έγραψε λίγα χρόνια αργότερα, το 1947, όταν η φρίκη του Άουσβιτς ήταν ακόμη νωπή. Με γραφή απλή και αφοπλιστική, ο συγγραφέας καταγράφει όσα έζησε. Τίποτε άλλο. Περιγράφει τις στιγμές που οι έγκλειστοι προσπαθούσαν «ν’ αντέξουν να περπατήσουν λίγα βήματα ακόμα, ν’ αντέξουν μέχρι το μεσημέρι για τη σούπα, ν’ αντέξουν μέχρι το βράδυ να κοιμηθούν».
Το βρίσκω άδικο, υπερβολικό έως και προκλητικό να αντιπαραβάλω την αντοχή που οι έγκλειστοι του Άουσβιτς αναζητούσαν για να επιζήσουν ως το μεσημέρι, ως το βράδυ κι ως το άλλο πρωί, με την αντοχή που οι έγκλειστοι της νήσου δεν διαθέτουν ώστε να αντέξουν τα μέτρα πρόληψης της διάδοσης του κορωνοϊού. Δεν είχα πρόθεση και δεν θα το έκανα ποτέ, μέχρι που διάβασα στο χθεσινό ημερήσιο Τύπο πως οι δικηγόροι της νήσου ετοιμάζουν προσφυγές στο Ανώτατο Δικαστήριο και αγωγές σε Επαρχιακά Δικαστήρια εναντίον του υπουργού Υγείας και των διαταγμάτων που εξέδωσε κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Όπως δήλωσε ο νεοκλεγείς πρόεδρος του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου, Χρίστος Κληρίδης, με τις αγωγές και τις προσφυγές θα υποστηρίζεται ότι τα νέα διατάγματα είναι αντισυνταγματικά, αφού συγκρούονται με δύο άρθρα του Συντάγματος. Τα άρθρα αυτά αναφέρονται σε απρόσκοπτη επαφή δικηγόρου – πελάτη για συζήτηση της υπόθεσής του και πως σ’ αυτή την επαφή δεν χωρούν περιορισμοί, αφού δεν είναι επιτρεπτοί από το Σύνταγμα.
Είδαμε τους δικηγόρους μας (και τους δικαστές μας επίσης, μαζί με τις συντεχνίες) να αγωνίζονται για τα συνταγματικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων τα οποία καταπιέστηκαν ή παραβιάστηκαν από τα μέτρα που η πολιτεία επέβαλε το 2013 μπροστά στον κίνδυνο πτώχευσης του κράτους. Κατάφεραν να τα τερματίσουν ή και να επανακτήσουν τις περιορισμένες έως γελοίες περικοπές των δημοσίων υπαλλήλων, όταν χιλιάδες εργαζόμενοι και αυτοεργοδοτούμενοι του ιδιωτικού τομέα έμειναν χωρίς δουλειά ή εξακολουθούν ακόμα να αμείβονται με το 50 ή 60% του μισθού τους. Τώρα διεκδικούν το συνταγματικό δικαίωμα του πελάτη τους να βλέπει το δικηγόρο του που ο εγκλεισμός του το στερεί. Ο εγκλεισμός που επιβάλλεται και στους δικηγόρους και τους πελάτες τους, δεν είναι φυσικά σε ένα Άουσβιτς. Δεν είναι σε ένα ναζιστικό κολαστήριο. Είναι όμως για την προστασία από ένα αόρατο εχθρό μπροστά στον οποίο ο άνθρωπος παραμένει παροπλισμένος και ανυπεράσπιστος. Τόσο ανάλγητοι είμαστε ώστε να καταφεύγουμε στα δικαστήρια για να καταργήσουμε μέτρα διαφύλαξης της ζωής ευάλωτων και ηλικιωμένων συνανθρώπων μας;
Loading ...
