Στην αθηναϊκή «Εφημερίδα των Συντακτών», δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή (20.2.21) μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του πρώην προέδρου της Κομισιόν, Λουξεμβουργιανού φίλου της Κύπρου, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αποσπάσματα της οποίας αναδημοσιεύτηκαν και στις ελληνοκυπριακές εφημερίδες. Δεν δημοσιεύτηκαν, όμως, οι αναφορές του στη σημασία της παρέλευσης του χρόνου στο κυπριακό πρόβλημα. Συγκεκριμένα, στην παρατήρηση της δημοσιογράφου ότι παρά τις προσπάθειές του δεν λύθηκε το κυπριακό και «τώρα ο νέος Τουρκοκύπριος ηγέτης και ο πρόεδρος Ερντογάν μιλούν για λύση δύο κρατών», ο κ. Γιούνκερ απάντησε: «Είμαι υπέρ του ενωμένου νησιού και δεν μου αρέσει η προσέγγιση των δύο κρατών που κερδίζει ολοένα έδαφος στις τουρκικές αρχές. Ήθελα να κλείσω το κυπριακό και ήταν μία από τις βασικές αποτυχίες της θητείας μου. Μιλώντας με πολλούς νέους Κύπριους διαπίστωσα ότι οι νέοι Κύπριοι δεν έχουν εμπειρία της ενωμένης πατρίδας, μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν, οπότε οι πιθανότητες να υπάρξει ξανά ενωμένη Κύπρος μειώνονται. Πιστεύω αλήθεια -παρόλο που έκανα κάποια λάθη, αλλά μικρά- ότι η ευθύνη της μη επίλυσης του κυπριακού βαρύνει την Κυπριακή Δημοκρατία και την τουρκοκυπριακή κοινότητα…».
Ασφαλώς και οι ενδιαφερόμενες πλευρές βαρύνονται με λάθη, αφού δεν μπόρεσαν να λύσουν το πρόβλημά τους, αλλά τα λάθη βαρύνουν περισσότερο την πλευρά που καίγεται (επείγεται) για λύση. Θα θυμίσω πως η ελληνική πλευρά διακήρυττε πίστη σε μια αεροκουβέντα που πέταξε ο εθνάρχης για «μακροχρόνιο αγώνα», ενώ ο Ραούφ Ντενκτάς ζητούσε χρόνο για να λυθεί το πρόβλημα από μόνο του. Όπως έγραψε ο Φιλελεύθερος, στο κύριο άρθρο του στις 26.3.2017, «κάποτε, τα πρώτα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, ο Ραούφ Ντενκτάς, κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχε στα κατεχόμενα με Αμερικανούς βουλευτές, τους είχε πει τα εξής ως καταληκτικό σχόλιο στη συζήτηση που είχαν: ‘Δώστε μου χρόνο, να περάσουν δυο-τρεις γενιές και το Κυπριακό θα λυθεί μόνο του’». Αυτό που ήθελε να πει ο Ντενκτάς, κατά την εκτίμηση της εφημερίδας, «ήταν ότι μπορεί η λύση να επιτευχθεί μέσα από τον χρόνο και την εδραίωση των κατοχικών δεδομένων…».
Πολύ αργά το καταλάβαμε. Όταν πια και ο Γιούνκερ ακόμα διαπίστωσε ότι αφού πέρασαν δυο-τρεις γενιές «πολλοί νέοι Κύπριοι δεν έχουν εμπειρία της ενωμένης πατρίδας και μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν». Αλλά έστω και αργά το καταλάβαμε; Το καταλάβαμε όταν μετά από 47 χρόνων κατοχής, όπως επεσήμανε προχτές ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ακούει κάποιους να ανησυχούν μήπως και λυθεί το συντομότερο δυνατό το κυπριακό; Το καταλάβαμε ότι σπεύδουμε να απορρίψουμε τα χρονοδιαγράμματα προτού ξεκινήσουν οι (τελευταίες ίσως) διαπραγματεύσεις;