Το πιο πειστικό τεκμήριο για τη βούλησή μας να το λύσουμε
Το κυπριακό είχε πολλές φορές την ευκαιρία να λυθεί. Τόσο πριν από την εισβολή, όσο και μετά. Πραγματικά συνέβη αυτό για το οποίο ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε περιγράψει εύστοχα, ως «ιστορία χαμένων ευκαιριών». Και αναφερόταν για την ιστορία των προηγούμενων δεκαετιών. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες ζήσαμε κραυγαλέες περιπτώσεις ευκαιριών, όπως εκείνη του σχεδίου λύσης των Ηνωμένων Εθνών (σχέδιο Ανάν), του δημοψηφίσματος του 2004 και του Πλαισίου Γκουτέρες του Ιουλίου 2017. Για το Πλαίσιο Γκουτέρες υπάρχει μια σημαντική ταύτιση όλων των εμπλεκομένων στην εκτίμηση πως τον Ιούλιο του 2017 βρεθήκαμε μια ανάσα από τη λύση. Άλλοι μίλησαν για τεράστια ευκαιρία που χάθηκε, για το τελευταίο μίλι, για ευκαιρία μετατροπής της Κύπρου σε κανονικό – φυσιολογικό κράτος…
Σήμερα, με τη σύγκληση της πενταμερούς στη Γενεύη, δημιουργείται μια ακόμη ευκαιρία. Ενδεχομένως να είναι και η τελευταία, αφού η τουρκική πλευρά παίρνει θέση που δεν αφήνει περιθώριο για το μέλλον. Ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων και η Άγκυρα μιλούν πλέον ανοιχτά για συνομοσπονδία ή και για δυο κυρίαρχα κράτη, περιορίζοντας δραματικά τις προσδοκίες από τη διάσκεψη. Πρόκειται, όμως, για ιδέες που δεν γίνονται αποδεχτές ούτε από την ελληνική πλευρά, ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία είναι ενταγμένη ολόκληρη η Κύπρος, ούτε και από τα Ηνωμένα Έθνη. Κυρίως, ούτε και από την πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων. Και η Τουρκία το γνωρίζει. Σε μεγάλο βαθμό, λοιπόν, η πίεση για μετατόπιση από την αδιάλλακτη και μη εποικοδομητική προσέγγιση ασκείται προς την πλευρά της. Η μόνη δίκαιη, ρεαλιστική και βιώσιμη λύση του κυπριακού, που θα επανενώνει το νησί και θα εξασφαλίζει ότι όλη η επικράτειά του αποτελεί μέρος της EE, είναι στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Υπάρχουν όμως πράγματα που πρέπει να κάνει και η ελληνοκυπριακή πλευρά. Χωρίς ενδοιασμούς, όρους και προϋποθέσεις να αποδεχθεί την πολιτική ισότητα αναλαμβάνοντας και σχετικές πειστικές πρωτοβουλίες που να της εξασφαλίζουν τη συμπαράσταση του διεθνούς παράγοντα, αλλά και τη στήριξη των Τουρκοκυπρίων. Προς τα μέσα, να εξηγήσει τα οφέλη της λύσης. Ίσως αυτό να είναι και το πιο πειστικό τεκμήριο της ειλικρινούς πρόθεσής μας για λύση. Αν μπορούμε να μιλούμε για τα οφέλη της λύσης τα οποία ούτε ευκόλως εννοούμενα, ούτε αυτονόητα είναι, τότε θα δείξουμε τι πραγματικά θέλουμε. Ενόσω προβάλλουμε μόνο τους φόβους και τις ανησυχίες μας από τη λύση, όσο δικαιολογημένα και αν είναι, δεν πείθουμε ούτε τους Ελληνοκύπριους, ούτε τους Τουρκοκύπριους, ούτε και το διεθνή παράγοντα για την θέληση και την αποφασιστικότητά μας να λύσουμε το πρόβλημα.
Loading ...
