Φεύγοντας από το ναυάγιο του Κραν Μοντανά, στις 7 Ιουλίου, 2017, ο ΓΓ του ΟΗΕ, δεν ευχήθηκε απλώς «καλή τύχη στους κατοίκους στο βορρά και στο νότο της Κύπρου», αλλά προέβλεψε επίσης πως η επόμενη φορά θα είναι διαφορετική. Πράγματι, τα πράγματα αυτή τη φορά είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τα άφησαν τα ενδιαφερόμενα μέρη στο Κραν Μοντανά. Μπορεί να υπάρχει το Πλαίσιο Γκουτέρες και να προσφέρει τις βασικές κατευθύνσεις για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΑΟ) αλλά η νέα τουρκοκυπριακή ηγεσία (ο Τατάρ) και η Τουρκία προσήλθαν στην πενταμερή διάσκεψη με εντελώς άλλη πρόταση, αυτή της διχοτόμησης, της δημιουργίας δύο ανεξάρτητων κυρίαρχων κρατών.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά και η Ελλάδα, ορθά, παραμένουν προσηλωμένες στο πρότυπο της ΔΔΟ. Αλλά, εάν πράγματι θέλουμε και εννοούμε την ομοσπονδία τότε είναι αναγκαίο να αποδεχθούμε πλήρως, χωρίς αστερίσκους, τη βασική αρχή, αυτή της πολιτικής όχι αριθμητικής ισότητας των συνιστώντων μερών, όπως τονίζεται στην κλασική ανάλυση για την ομοσπονδία K.C Wheare, «Federal Government» (Oxford, paperbacks), όπως μας υποδεικνύει ο καθηγητής Παναγιώτης Ιωακειμίδης, σε ένα προχθεσινό άρθρο του στα αθηναϊκά Νέα.
Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα sui generis ατελές ομοσπονδιακό σύστημα, στηρίζεται στην πολιτική ισότητα. Το άρθρο 4 της Συνθήκης της Α Λισαβόνας τονίζει ότι η Ένωση σέβεται την ισότητα των κρατών-μελών ενώπιον των Συνθηκών. Ως αποτέλεσμα, η Κύπρος των 800 χιλ. κατοίκων περίπου και η Γερμανία των 83 εκατομμυρίων, έχουν ισότιμη παρουσία στο Συμβούλιο και Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με τις ίδιες ακριβώς θεσμικές δυνατότητες άσκησης βέτο, με ένα μέλος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κ.λπ.
Επομένως είναι σημαντικό για την ελληνοκυπριακή πλευρά να διακηρύξει ότι αποδέχεται πλήρως την πολιτική ισότητα. Κάτι που προτείνουν τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αρχικά, η αρχή αυτή γίνεται αποδεκτή από την πλευρά μας, όπως άλλωστε επανέλαβε με ένταση ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά ακολουθούν διευκρινίσεις που θολώνουν την αποδοχή και οι οποίες αποτέλεσαν και έναν λόγο για τη μη επίτευξη τελικής λύσης. Κυρίως, δε, πρόσφεραν στην τουρκική πλευρά τη δυνατότητα να ισχυρίζεται ότι εφόσον η πολιτική ισότητα δεν γίνεται αποδεχτή, τότε να διεκδικεί την κυριαρχική ισότητα, δηλαδή τη διχοτόμηση.
Χωρίς πολιτική ισότητα δεν υπάρχει γνήσια ομοσπονδία. Επιπλέον, χωρίς την καθαρή και πειστική αποδοχή της πολιτικής ισότητας, ούτε οι Τουρκοκύπριοι οπαδοί της λύσης πείθονται (αυτούς τους θέλουμε πρωτίστως μαζί μας), ούτε ο διεθνής παράγοντας και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας πείθονται ώστε και εκείνοι με τη σειρά τους να κινήσουν τους δικούς τους μοχλούς για να απομακρύνουν την τουρκική πλευρά από τη λύση των δύο κρατών.
Loading ...
