ΧΘΕΣ ήταν η επέτειος του πραξικοπήματος. 15 Ιουλίου 1974. Πριν 47 τόσα χρόνια. Είχα και το ράδιο και την τηλεόραση ανοικτά – όπως άλλωστε κάνω κάθε μέρα – και άκουγα τα ρεπορτάζ για τη μαύρη αυτή μέρα. Μπορώ να πω χωρίς κανένα ενδιαφέρον, αντίθετα ήταν κουραστικά και τετριμμένες επαναλήψεις.
ΤΟ ΡΙΚ μετέδιδε απευθείας την επετειακή συνεδρία της Βουλής. Κι εδώ τα ίδια και τα ίδια. Ανούσιες ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να κάθεται δίπλα στην πρόεδρο της Βουλής και (υποχρεωτικά) να τους ακούει. Τώρα αν τους άκουε ή απλώς τους έβλεπε αφηρημένα και ο νους του ήταν αλλού, δεν το αποκλείω. Άλλωστε, συνελήφθη μερικές φορές να κοιτάει το ρολόι, προφανώς σε κάποια άλλη εκδήλωση θα έπρεπε να πάει και βιαζόταν.
ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ κάποιο ενδιαφέρον η ομιλία του προέδρου των Οικολόγων Χαράλαμπου Θεοπέμπτου. Και αυτό γιατί την προσωποποίησε περιγράφοντας τι έκανε ο ίδιος τις μαύρες εκείνες μέρες του Ιούλη. Και μου προκάλεσε ενδιαφέρον γιατί εκεί που ήταν ο κ. Θεοπέμπτου τον Ιούλιο του 1974, στον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο, ήμουν κι εγώ. Μάλιστα εγώ πρόσεχα τη γραμμή να μη σπάσει από τους Τούρκους χωρίς όπλο. Ένα κουζινικό παλιομάχαιρο είχα μαζί μου, μ’ αυτό θα εμπόδιζα τα τανκ να προελάσουν…
ΜΙΛΗΣΕ λοιπόν ο κ. Θεοπέμπτου για την προδοσία μας από τους Έλληνες χουντικούς (νοιώθω «προδοσία γιατί βλέπαμε από ψηλά τα μεταγωγικά αεροπλάνα να πετούν πιο χαμηλά από εμάς και να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές αλλά απαγορευόταν να πυροβολήσουμε» είπε χαρακτηριστικά), περιέγραψε τις τραγικές συνθήκες που επικρατούσαν στο στράτευμα και έφτασε στο σημείο που προκάλεσε την προσοχή μου λέγοντας:
«ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΩ αυτά γιατί θέλω να έχετε έστω και μια απλή εικόνα στο μυαλό σας για το πως ήταν η κατάσταση για μας, γιατί έχει μια απλή μαθηματική πράξη που η πολιτεία έπρεπε να κάνει εδώ και καιρό. Τώρα είμαστε 47 χρόνια μετά την εισβολή. Φέτος έγιναν 67 χρονών οι στρατιώτες που τότε ήταν 20 χρονών στην εισβολή, 66 αυτοί που ήταν τότε 19 χρονών. Φέτος θα συνταξιοδοτηθούν και οι τελευταίοι που πολέμησαν το 1974. Όλοι οι έφεδροι έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που τράβηξαν και το μεγαλύτερο βάρος της εισβολής και ήταν μπροστά στις μάχες. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχει εγκαταλείψει η πολιτεία εδώ και χρόνια. Χωρίς καμιά πρόνοια και φροντίδα… Ποια είναι η βοήθεια που δώσαμε σε αυτούς τους ανθρώπους;»
ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ όταν ακούω τέτοια λόγια, ότι το κράτος δεν έδωσε καμιά βοήθεια σε όσους ήταν στον πόλεμο του 1974. Δεν το παίζω πατριώτης, αλλά όταν έρχεται ο εχθρός να σε σκοτώσει, να βιάσει τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου και να σου πάρει την περιουσία σου, τον πολεμάς με όποιο μέσο έχεις χωρίς να περιμένεις αυτός ο πόλεμος να εξαργυρωθεί με λεφτά ή με θέσεις σε ψηλά πόστα. Πολεμάς διάολε για την πατρίδα σου και όχι για τίποτε άλλο.
ΑΛΛΩΣΤΕ, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το κράτος έχει βοηθήσει πολλούς που πολέμησαν το 1974. Φυσικά, δεν μπορεί να τους βοηθήσει όλους. Είναι αδύνατο. Και όταν σήμερα ο κ. Θεοπέμπτου θίγει τέτοιο θέμα, τι εισηγείται; Να δώσει σ’ αυτούς τους συμπολεμιστές του χρήματα, θέσεις εργασίας στο Δημόσιο;
Loading ...
