Ό Νίκος Δένδιας και πάλι στην Κύπρο. Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, «Η επίσκεψη αυτή, μία μέρα μετά την συμπλήρωση 47 ετών από την τουρκική εισβολή, εντάσσεται στο πλαίσιο της στήριξης των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού στη βάση των σχετικών Αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, ήτοι μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία. Επίσης, αναμένεται να συζητηθεί ο στενός συντονισμός σχετικά με την αντιμετώπιση της τουρκικής παράνομης συμπεριφοράς».
Η παρουσία του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νικόλαου Παναγιωτόπουλου καθώς και του υπουργού εξωτερικών της Ελλάδος Νίκου Δένδια, κατά τις μαύρες μέρες της επετείου της Τουρκικής εισβολής, τονώνει το ηθικό του Κυπριακού Ελληνισμού. Έχει ακόμα μεγάλη σημειολογική σημασία όταν την ίδια στιγμή στην άλλη μεριά της πράσινης γραμμής πραγματοποιεί το πικνίκ υπ. αρ. 2, ο Τούρκος Προέδρος.
Μετά την επίσκεψη Ερντογάν και τις ανακοινώσεις του για νέες έκνομες ενέργειες ίσως ο συντονισμός μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδος και Κύπρου να είναι απαραίτητος και επιβεβλημένος. Το θέμα όμως είναι τι απομένει πλέον για να συντονίσουν. Δεν νομίζω ο κ Δένδιας να είναι τόσο αφελής που να πιστεύει ότι με παρεμβάσεις και καταγγελίες ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας θα αλλάξει την απόφασή του αναφορικά με την Αμμόχωστο. Άλλωστε η ιστορία δείχνει ότι οι Τούρκοι ουδέποτε υπαναχωρούν από τα καλώς σχεδιασμένα τετελεσμένα.
Ο Έλληνας Υπουργός των εξωτερικών, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, αυτήν την φορά επισκέπτεται μια διαφορετική Κύπρο. Μετά τις ανακοινώσεις Ερντογάν επισκέπτεται μια Κύπρο που οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια και χωρίς επιστροφή στην ντε γιούρε διχοτόμηση. Επισκέπτεται μια Κύπρο στην οποία δεν υπάρχει πλέον η Αμμόχωστος , ως μια πόλη προς επιστροφή αλλά μια άλλη Αμμόχωστος, ως μια πόλη προς εποικισμό. Στην ουσία επισκέπτεται μια Κύπρο της οποίας το 37% του εδάφους της θα μπορούσε πλέον να θεωρηθεί μια χαμένη πατρίδα.
Αν αντιλαμβάνεται λοιπόν το ποια Κύπρο επισκέπτεται τότε πράγματι υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει και πολλά να συντονιστούν για να υπάρξει, έστω και την υστάτη, μια αμυδρή ελπίδα για να περισωθεί κάτι από αυτήν την νέα εισβολή του Αττίλα.
Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση η «διάγνωση», ως προς το τι έφταιξε και από το «η λύση είναι θέμα μηνών» του 2016, φτάσαμε στο σημείο, αβοήθητοι και αποχαυνωμένοι, να περιμένουμε από τον Ταγίπ Ερντογάν να καθορίσει ουσιαστικά το μέλλον της πατρίδας μας.
Αν λοιπόν ο Έλληνας ΥΠΕΞ είναι διατεθειμένος να «θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» τότε θα πρέπει να αρχίσει από τα διαμειφθέντα στο Κρανς Μοντανά. Αν όμως είναι μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι μόνο το δικό μας αφήγημα, που έχει ως βάση το «θεώρημα» ότι για όλα και πάντα φταίει μόνο η Τουρκική αδιαλλαξία, τότε καλό θα είναι, αφού να μας πει και αυτός τα θερμά του συλλυπητήρια για την μισή πατρίδα που χάθηκε, να μας αφήσει και καμιά κούφια ελπίδα «αμολώντας» κανένα, «πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι».
Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, δυστυχώς η πολιτική φιλοσοφία της κυβέρνησης Μητσοτάκη αναφορικά με το Κυπριακό, όπως αυτή εκφράζεται (ίσως και να χαράσσεται) από τον Νίκο Δένδια, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις παρακαταθήκες Μητσοτάκη. Ας μην εθελοτυφλούμε. Η ρητορική Δένδια στο Κυπριακό μοιάζει περισσότερο με ρητορική Σαμαρά, Κώστα Καραμανλή, Πέτρου Μολυβιάτη και Προκόπη Παυλόπουλου.
Αν και στις επικεφαλίδες είναι πάντα συνεπής με αναφορά στην μορφή λύσης, στην ουσία φαίνεται να ακολουθεί το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται» στην χειρότερή του εκδοχή. Δυστυχώς ακολουθεί το «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς αδιαφορεί».
Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι, αν και ο ίδιος, εκπροσωπώντας την θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης, αναφέρεται πάντα στην μορφή λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, δεν έδειξε την παραμικρή δυσφορία για το ότι ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφεύγει, όπως ο «διάβολος» το λιβάνι, μια τέτοια αναφορά.
Ακόμα την στιγμή που σωστά κατακεραυνώνει και καταγγέλλει προς πάσα κατεύθυνση την απαράδεκτη θέση της άλλης πλευράς για λύση δυο κρατών δεν τον είδαμε να ενοχλείται όταν είδαν το φώς της δημοσιότητας δεκάδες μαρτυρίες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Αρχιεπισκόπου, ότι ο πρόεδρος συζητούσε για λύση δυο κρατών.
Τέλος δεν τον ακούσαμε ποτέ, έστω και με διπλωματικό τρόπο, να αντιδρά όταν ο πρόεδρος θεωρούσε την πολιτική ισότητα ως ανισότητα και προβληματιζόταν για σχέδια Β και Γ.
Από ότι φαίνεται, στην Ελλάδα ο Νίκος Δένδιας έχει άλλες πολιτικές προτεραιότητες και στοχεύει σε εντελώς διαφορετικό ακροατήριο, αναφορικά με τα εθνικά θέματα, από αυτό που θα έπρεπε να στοχεύει ένας υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη, απόγονου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Σίγουρα για την τραγική κατάσταση που περιέπεσε το Κυπριακό λόγω του ναυαγίου του Κρανς Μοντάνα, δεν ευθύνεται ο Νίκος Δένδιας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Άλλοι δυστυχώς συγκάλυψαν και ακόμα συγκαλύπτουν τα απαράδεκτα που διημείφθησαν στο δραματικό εκείνο δείπνο της 7ης Ιουλίου του 2017.
Όμως, η «ανοχή» τους για τα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στην παρούσα διαχείριση του εθνικού θέματος, τους καθιστά, πρωτίστως τον Νίκο Δένδια, επιεικώς συνυπεύθυνους για την δραματική κατάληξη του Κυπριακού. Καλό είναι να γνωρίζει ο κύριος υπουργός ότι για την παρούσα κατάσταση υπάρχει σωρεία «ντόπιων ενόχων» και «συνενόχων» και συνεπώς «συνένοχοι εισαγωγής» θα ήταν πλεονασμός. Ακόμα, αν στόχο έχει να συνεχίσει την ίδια παθητική στάση τότε, αφού τον ευχαριστήσουμε για την συμπαράστασή του, να του πούμε «λυπούμαστε, αλλά δεν θα πάρουμε».
Loading ...
