Δεκατέσσερις μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές και η προεδρολογία έχει φουντώσει για τα καλά. Ο αριθμός των υποψηφίων που αναμένεται να διεκδικήσουν το ύπατο αξίωμα αναμένεται να είναι ο μεγαλύτερος που είχαμε ποτέ. Πολλοί οι υποψήφιοι «εθνοσωτήρες».
Στην μεγάλη παράταξη, ο πρόεδρος Αβέρωφ Νεοφύτου του οποίου η προεκλογική εκστρατεία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ουσιαστικά πήρε το χρίσμα του υποψηφίου του κόμματος. Σε μια κάθε άλλο παρά «αναίμακτη» συνεδρία του διευρυμένου πολιτικού γραφείου, «βγήκαν μαχαίρια». Η απουσία του άλλου δελφίνου, του υπουργού των εξωτερικών Νίκου Χριστοδουλίδη, τους βόλεψε μια χαρά. Του έβαλαν τα δυο του πόδια σε ένα παπούτσι. Το αργότερο μέχρι 10 Ιανουαρίου του 2022 θα πρέπει να υποβληθούν οι υποψηφιότητες και τον Μάρτιο θα συγκληθεί το ανώτατο συμβούλιο το οποίο θα αποφασίσει για τον εκλεκτό της παράταξης. Βάσει μάλιστα του δεύτερου σκέλους της απόφασης, το κόμμα δεν θα στηρίξει κανένα υποψήφιο ο οποίος δεν θα έχει περάσει από τις διαδικασίες του κόμματος. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε.
Όλοι παρόντες στο πολιτικό γραφείο. Παλιά και νέα στελέχη, η κοινοβουλευτική ομάδα και σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, πλην του υπουργού των εξωτερικών ο οποίος εμμένει στις θέσεις του για το πρόωρο των συζητήσεων αναφορικά με τις προεδρικές εκλογές. Όλοι με μια φωνή διατράνωσαν την θέλησή τους, αφενός να διασφαλίσουν την συνοχή του κόμματος και αφετέρου να εξασφαλίσουν μια τρίτη θητεία για να οικοδομήσουν την Κύπρο του αύριο.
«Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να πάμε για τρίτη συνεχόμενη θητεία στην Προεδρία της Δημοκρατίας», ανέφερε στην ομιλία του ο πρόεδρος του κόμματος διαμηνύοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει να τεθεί σε αμφισβήτηση η πολιτική φιλοσοφία του ΔΗΣΥ.
Εκτός του προέδρου πολλοί άλλοι με παρεμβάσεις τους δήλωσαν ότι θα πρέπει όλοι να σέβονται τις καταστατικές διατάξεις της παράταξης.
Όμως για τον ιδρυτικό στόχο του κόμματος, που δεν είναι τίποτε άλλο από την λύση του Κυπριακού στα πλαίσια μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, ούτε λόγος να γίνετε. «Αγρόν ηγόρασαν» για το εθνικό θέμα. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου αράδιασε τα επιτεύγματα της διακυβέρνησης αναφορικά με την οικονομία και την απασχόληση αλλά για τα «κατορθώματά» μας στο κυπριακό, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Μίλησε για την Κύπρο του αύριο αλλά τσιμουδιά για το ότι η παρούσα διακυβέρνηση δεν έχει το παραμικρό θετικό να παρουσιάσει για την άλλη μισή Κύπρο η οποία από ότι φαίνεται έμεινε οριστικά στο χθές.
Το δε εκπληκτικό, κανένας από τους «κομματοπατέρες» δεν ήγειρε θέμα κυπριακού. Πρώην υπουργοί και αξιωματούχοι του κόμματος που με εντιμότητα υπηρέτησαν το κόμμα και τον τόπο δεν τολμήσαν να αρθρώσουν έστω μια λέξη για την κατάντια της μεγάλης παράταξης η οποία, από κατ’ εξοχή δύναμη της λύσης, κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως η διακυβέρνηση της διχοτόμησης. Άνθρωποι πολιτικά «συνταξιούχοι» χωρίς καμία απολύτως πολιτική φιλοδοξία χειροκροτούσαν σαν «μαθητόπαιδα» την στιγμή που στο εθνικό ζήτημα διαφωνούν κάθετα με τις πολιτικές της σημερινής διακυβέρνησης τις οποίες, λόγω προσωπικών φιλοδοξιών και κομματικών σκοπιμοτήτων, στηρίζει η σημερινή ηγεσία του κόμματος. Εμμέσως πλην σαφώς έδωσαν και αυτοί με την στάση τους ψήφο εμπιστοσύνης στα εθνικά ατοπήματα του Κραν Μοντανά διαγράφοντας έτσι την λαμπρή πολιτική τους πορεία. Αντίθετα, λαλίστατοι όταν πρόκειται για κομματικούς τακτικισμούς. Πρώτοι και καλύτεροι στις κομματικές «κοκορομαχίες» αγνοώντας το γεγονός ότι η σκανδαλώδης σιωπή τους στο πρώτιστο, το εθνικό ζήτημα, τους καθιστά συνένοχους και συνεργούς στο μεγαλύτερο ίσως εθνικό έγκλημα που έχει ποτέ συντελεστεί.
Στην αντίπερα όχθη, στον άλλο πόλο της πάλαι ποτέ άτυπης συμμαχίας των δυνάμεων της λύσης, ΔΗΣΥΑΚΕΛ, ακόμα ψάχνονται. Ακόμα να αντιληφθούν ότι η δική τους διακυβέρνηση δεν «ξεπλένεται» έτσι εύκολα. Μπορεί στο Κυπριακό να έχουν σωστές θέσεις αλλά ακόμα να τολμήσουν να απολογηθούν για το εθνικό τους ατόπημα του 2004, όταν ενώ «κοιμήθηκαν» με το ΝΑΙ «ξυπνήσαν» με το ΟΧΙ. Αν και δικαιολογημένα επικρίνουν την κυβέρνηση για την εθνική ανεπάρκεια που επέδειξε στο Κραν Μοντανά ακόμα να αντιληφθούν ότι το ΟΧΙ για να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ είναι εξ ίσου ασήκωτο εθνικό βαρίδι με την στάση που τηρήσαμε στο Ελβετικό θέρετρο τον Ιούλιο του 2017.
Δυστυχώς για αυτόν τον δύσμοιρο τόπο οι διακηρύξεις των δυο μεγάλων παρατάξεων της λύσης, για το ότι υπεράνω των κομμάτων είναι η πατρίδα, αποδεικνύονται μεγάλα λόγια και κούφια συνθήματα. Την ώρα που η διχοτόμηση οριστικοποιείται η πρώτιστη έγνοια τους είναι η εξουσία.
Σίγουρα βρισκόμαστε στην χειρότερη φάση του Κυπριακού εδώ και μισό αιώνα. Αν θα υπάρξει έστω μια χαραμάδα ελπίδας εξαρτάται από τον νέο πρόεδρο ο οποίος θα πρέπει αφενός να πείσει ότι έχει την πολιτική βούληση και αφετέρου να έχει την στήριξη των δυνάμεων οι οποίες θα μπορέσουν να ανατρέψουν το ρεύμα της κουλτούρας της μη λύσης που εδώ και τέσσερα και πλέον χρόνια έχει καλλιεργηθεί.
Εδώ έγκειται η μεγάλη πρόκληση και η ώρα ευθύνης. Ο δρόμος μονόδρομος. Όσο και αν φαίνεται εξωπραγματικό μόνο μια συνεργασία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ μπορεί να ανατρέψει την τραγική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.
Έστω και την υστάτη ας γίνουν μαζί οι οραματιστές της επανενωμένης Κύπρου του αύριο κάνοντας πράξη το «Την πατρίδα» και όχι το «Το κόμμα ουκ ελάττω παραδώσω». Διαφορετικά, μπορεί να εξέλθουν από τις εκλογές είτε νικητές είτε ηττημένοι αλλά για την ιστορία θα είναι ισόπαλοι στις ευθύνες για την οριστική διχοτόμηση, ο ένας το 2004 και ο άλλος το 2017. Δυο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Loading ...
