Σε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο γιορτάζει και πάλι η δημοκρατία μας. Μάλιστα πρόκειται για μεγάλη γιορτή γιατί οι εκλογές για την ανάδειξη του ύπατου άρχοντα, δηλαδή οι προεδρικές εκλογές, θεωρούνται οι πλέον σημαντικές. Αν μιλήσουμε με θρησκευτικούς ορούς τότε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως το Πάσχα της δημοκρατίας.
Δυστυχώς όμως μετά τις εκλογές δεν ακολουθεί η «ανάσταση» αλλά συνήθως η «ταφόπλακα» της κατοχής βαραίνει όλο και περισσότερο. Ότι κτίζετε πριν, γκρεμίζεται κατά και μετά την προεκλογική περίοδο. Μια αναδρομή στην νεότερη ιστορία της μικρής μας πατρίδας αυτό αποδεικνύει.
Μετά την Τουρκική εισβολή και κυρίως μετά το θάνατο του Μακαρίου οι συναλλαγές για τις εκλογές κατάντησαν τρόπος άσκησης πολιτικής. Εφαρμόζοντας την αρχή του «τα ετερώνυμα έλκονται», ζήσαμε πράματα και θάματα. Τα πάντα στο πάρε δώσε για την εξουσία. Αντί για υγιείς πολιτικές συνεργασίες βιώσαμε συναλλαγές του καφενέ. Δυστυχώς από αυτές τις «παρά φύση» συμπορεύσεις δεν ξέφυγε ούτε το κυπριακό. Εδώ έγκειται το μεγάλο μας πρόβλημα. Στο πάρε δώσε των θεμάτων εντάσσουν και το εθνικό ζήτημα. Βλέπουμε συνεργασίες κομμάτων ή ομάδων, με εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις στο κυπριακό, να συνεργάζονται χωρίς κοινό όραμα με μοναδικό στόχο την εξουσία.
Τα ευτράπελα άρχισαν από το 1983. Το ΑΚΕΛ , αν και κόμμα της λύσης και επαναπροσέγγισης, στήριξε τον Σπύρο Κυπριανού με το περιβόητο μίνιμουμ πρόγραμμα, τον κατ’ εξοχή εμπνευστή των προτάξεων και των μακροχρονίων.
Το 1993 ο Γλαυκός Κληρίδης, αν και μέχρι τα μέσα του 1992 συνεργαζόταν πλήρως με τον τότε πρόεδρο Γιώργο Βασίλειου, λόγω της συνεργασίας του με τον Σπύρο Κυπριανού, απέρριψε τις ιδέες Γκάλι με αποτέλεσμα το πισωγύρισμα στις προσπάθειες για συνολική επίλυση του Κυπριακού.
Το 2003 το ΑΚΕΛ, αγνοώντας το «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», έφερε στην εξουσία τον απορριπτικό Τάσο Παπαδόπουλο. Τελικά το «άλλαξε ο άνθρωπος σιόρ» απέβει μπούμερανγκ όχι μόνο για το κόμμα της αριστεράς αλλά και για την Κύπρο γενικότερα γιατί απλούστατα «δεν άλλαξε ο άνθρωπος σιόρ». Το αποτέλεσμα των ακροβατισμών του ΑΚΕΛ ήταν η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, του μόνου σχεδίου λύσης που αποδέχθηκε η άλλη πλευρά.
Βέβαια η ευθύνη δεν ήταν μόνο του Τάσου Παπαδόπουλου. Όχι μόνο αποδεδειγμένα δεν άλλαξε ο άνθρωπος αλλά άλλαξε το ίδιο το ΑΚΕΛ με την εθνικά απαράδεκτη και καταστροφική απόφασή του να στηρίξουν το ΟΧΙ για να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ, κάτι που στην πορεία αποδείχθηκε ότι στο τέλος τσιμεντώθηκε το ΟΧΙ και κατ’ επέκταση η κατοχή.
Το δράμα των προεδρικών εκλογών συνεχίστηκε. Το 2013 και πάλι το εθνικό θέμα στο πάρε δώσε. Ο Νίκος Αναστασιάδης, για να εξασφαλίσει την στήριξη του ΔΗΚΟ δεσμεύτηκε να καταγγείλει τις συγκλήσεις Χριστόφια-Ταλάτ.
Κάνοντας λοιπόν ταμείο για τις επιπτώσεις των προεδρικών εκλογών, στο εθνικό θέμα ο λογαριασμός είναι στο κατακόκκινο. Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι συνολικά οι «παρά φύση» συνεργασίες ελέω εκλογών αποδεικνύονται εξ ίσου καταστροφικές με την κατοχή.
Με εξαίρεση τον Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος, παρά την παλινδρόμηση αναφορικά με τις ιδέες Γκάλι, παρέδωσε μια Κύπρο πλήρες μέλος της Ενωμένης Ευρώπης και με το κυπριακό ουσιαστικά λυμένο, στην βάση του σχεδίου Ανάν, ο Δημήτρης Χριστόφιας με τους χειρισμούς του άφησε να περάσει ανεκμετάλλευτη η συγκυρία του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στην εξουσία των Τ/Κ. Συγκεκριμένα δεν αποδέχθηκε να επικυρώσει τις συγκλήσεις που πέτυχε με τον ομοϊδεάτη του Τ/Κ ηγέτη.
Όμως για να είμαστε δίκαιοι και εκ του αποτελέσματος πάντα κρίνοντας, η προεδρία του σημερινού προέδρου αποδεικνύεται η πλέον καταστροφική. Ο υποτιθέμενος ηγέτης της λύσης, που το 2004 τήρησε μια ιστορική στάση, παραδίδει μια Κύπρο χωρίς την οποιαδήποτε προοπτική απαλλαγής από την κατοχή. Με επιστέγασμα το τραγικό ναυάγιο στο Κραν Μοντανά, τείνει να είναι ο πολιτικός που στο τέλος της ημέρας ζήμιωσε το εθνικό θέμα όσο κανένας άλλος.
Σε ένα χρόνο έχουμε και πάλι προεδρικές εκλογές. Μπορεί να είναι γρήγορα για να εξαχθούν συμπεράσματα αναφορικά με τους υποψήφιους και τις συνεργασίες που θα δημιουργηθούν αλλά δυστυχώς «η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται». Οι επικείμενες εκλογές δεν πρόκειται να ξεφύγουν από αυτόν τον κανόνα, δηλαδή συμμαχίες του ποδαριού χωρίς όραμα με μοναδικό στόχο την εξουσία.
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ένας εκ των σημαντικών διεκδικητών του ύπατου αξιώματος, μετά την υποβολή της υποψηφιότητάς του στον ΔΗΣΥ, έδωσε το στίγμα στην βάση του οποίου θα κινηθεί. Σε μια πλήρως απογοητευτική συνέντευξη, στο πρόγραμμα του ΡΙΚ «Προκλήσεις», εμφανίστηκε ένας άλλος Αβέρωφ. Στο εθνικό θέμα απέφυγε επιστάμενα να αναφερθεί στην μορφή λύσης και το κυριότερο, έριξε γέφυρες συνεργασίας στο απορριπτικό μέτωπο.
Έκπληκτοι έμειναν όλοι όταν τον άκουσαν να λέει ότι στο Κυπριακό θα μπορούσε να συνεργαστεί και με την ΕΔΕΚ, το κόμμα που με συνεδριακή του απόφαση αποκήρυξε την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ως μορφή λύσης.
Δυστυχώς θα βρεθούμε και πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Την ώρα που γιορτάζει η δημοκρατία, πενθεί η πατρίδα. Η κάθε ευκαιρία λύσης που παρουσιάζεται γίνετε θυσία στον βωμό των κομματικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών του κάθε λογής πολιτικάντη. Και ενώ όλοι αυτοί «ράβουν» προεδρικά κοστούμια η διχοτόμηση εδραιώνεται με το μέλλον των επόμενων γενεών να προδιαγράφεται δυσοίωνο.
«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου», έλεγε ό Αβραάμ Λίνκολν. Δυστυχώς «σκοτώσαμε» τόσες πολλές φορές το μέλλον των παιδιών μας που πραγματικά είναι να απορείς πως υπάρχουμε ακόμα σε αυτήν την ταλαίπωρη γη.
Loading ...
