Ο αυθεντικός και οι απομιμήσεις
Στα εξήντα χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας, κάθε πέντε χρόνια καλούμαστε να εκλέξουμε τον ύπατο άρχοντα. Τα πρόσωπα αλλάζουν αλλά συνήθως το προεκλογικό σκηνικό παραμένει το ίδιο.
Συνήθως, ο εκάστοτε απερχόμενος πρόεδρος, διεκδικεί μια δεύτερη πενταετία, με εξαίρεση τον Δημήτρη Χριστόφια, και οι της αντιπολίτευσης, επικρίνοντας ή καλύτερα μηδενίζοντας την απερχόμενη διακυβέρνηση, επαγγέλλονται την αλλαγή. Μέσες άκρες έτσι συνηθίσαμε ή καλύτερα έτσι μας συνήθισαν οι πολιτικοί μας φωστήρες.
Σήμερα τα πάντα παρουσιάζονται εντελώς διαφορετικά. Ο απερχόμενος πρόεδρος ακολουθεί μεν την πεπατημένη και δεν διεκδικεί μια τρίτη πενταετία, αλλά οι δύο από τους τρις κυριότερους υποψηφίους διεκδικούν την προεδρία με σύνθημα την συνέχιση της υφιστάμενης διακυβέρνησης.
Αβέρωφ Νεοφύτου και Νίκος Χριστοδουλίδης, προσπαθούν με κάθε ευκαιρία να δείξουν την αμέριστη στήριξή τους προς τον απερχόμενο πρόεδρο. Αντί σκοπός τους να είναι να πείσουν τον πολίτη για το όραμά τους, προσπαθούν να πείσουν ποιος είναι Αναστασιαδικότερος του άλλου. Αυτό είναι δυστυχώς σήμερα το διακύβευμα της σημαντικότερης εκλογικής αναμέτρησης σε μια χώρα που υποτίθεται αγωνίζεται για απαλλαγή από την κατοχή.
Όποιος στηρίξει και υιοθετήσει πιο ένθερμα τις πολιτικές του απερχόμενου, ευελπιστεί ότι θα κερδίσει και θα καταστεί εισερχόμενος.
Από την άλλη, ο πρόεδρος φαίνεται να βρίσκεται σε δύσκολη θέση γιατί οι τρις υποψήφιοι υπήρξαν στενοί του συνεργάτες. Αν και καθηκόντως, ως πρόεδρος προερχόμενος από τον ΔΗΣΥ, στηρίζει τον Αβέρωφ Νεοφύτου, ταυτόχρονα δηλώνει ότι δεν θα ήθελε να εμπλακεί ενεργά στον προεκλογικό. Τι να κάνει και αυτός, αφού όλοι «πολιτικά του παιδιά» είναι, πως ένας «γονιός» να ξεχωρίσει το ένα παιδί από το άλλο.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια οι υποψήφιοι, Αβέρωφ Νεοφύτου και Νίκος Χριστοδουλίδης συμπεριφέρονται ως επαίτες ή ζήτουλες εκλιπαρώντας την στήριξη του απερχόμενου προέδρου νομιζόμενοι ότι αυτή θα επενεργήσει θετικά στην υποψηφιότητά τους. Καλό θα ήταν να θυμηθούν το «ουκ αν λάβεις από τον μη έχοντα». Αν ο πρόεδρος διέθετε τόση επιρροή, ικανή να κρίνει τις εκλογές, τότε θα την χρησιμοποιούσε για τον εαυτό.
Από αυτήν την λογική του παραλόγου εξάγεται ένα αυτονόητο λογικό ερώτημα. Αφού πιστεύουν ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει ο Αναστασιαδικότερος, τότε γιατί να μην κατέλθει και πάλι ο ίδιος ο πρόεδρος για μια τρίτη θητεία; Έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει συνταγματικό κώλυμα. Αφού μπορεί να υπάρξει αυθεντική επιλογή στις εκλογές, γιατί να αρκεστούμε σε απομιμήσεις;
Η απάντηση βέβαια απλή και απορώ γιατί οι αυθεντίες της επικοινωνιολογίας δεν την αντιλαμβάνονται. Δεν κατέρχεται ο αυθεντικός γιατί απλούστατα δεν έχει καμία δυνατότητα εκλογής. Καθαρά και ξάστερα. Αν μπορούσε να εξασφαλίσει μια τρίτη πενταετία θα το έπραττε χωρίς κανένα δισταγμό.
Το να περιστρέφεται η προεκλογική εκστρατεία πέριξ του νυν προέδρου έχει καταντήσει κουραστικό και ακαταλαβίστικο. Ο ΔΗΣΥ, προφανώς για να δείξει την μεγάλη του εκτίμηση προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατηγορεί τον Νίκο Χριστοδουλίδη ότι έχει τσουβαλιάσει όλους τους προέδρους, μαζί με τον απερχόμενο πρόεδρο, χωρίς να δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία για το πραγματικό ατόπημα του τέως υπουργού, δηλαδή το να θέτει τον Γλαύκο Κληρίδη, ακόμα και τον Γιώργο Βασιλείου, σε ίση μοίρα με όλους τους άλλους συμπεριλαμβανομένου του απερχόμενου προέδρου.
Δυστυχώς επικοινωνιακά όλες οι πλευρές υστερούν. Στο στρατόπεδο του τέως υπουργού, μετά το φιάσκο με τις ατάκες Κασουλίδη και θέλοντας να δείξει ότι είναι «βασιλικότερος του βασιλέως», σε συνέντευξή του στο Alphanews.Live, συμπεριφέρθηκε ως εκπρόσωπος της απερχόμενης κυβέρνησης, αγνοώντας το γεγονός ότι δεν μπορείς να κτίσεις κάτι το νέο με ληγμένα υλικά.
Βέβαια το επιτελείο Χριστοδουλίδη έχει το ελαφρυντικό της απειρίας εκλογικών αγώνων. Όμως τι γίνεται στην επικοινωνιακή ομάδα των εμπείρων του ΔΗΣΥ; Και εκεί ένα από τα ίδια. Δουλειές του ποδαριού.
Επικρίνουν τον τέως υπουργό για το ότι θέλει να σταματήσει την πορεία της χώρας αλλά δεν απαντούν πια είναι αυτή η πορεία. Οικονομικά, κοινωνικά και γενικά σε θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης σωστή η πορεία και τα επιτεύγματα της παρούσης διακυβέρνησης εμφανή. Όμως τι να τα κάνεις όλα αυτά σε μισή πατρίδα;
«Οι οικονομίες ανακτώνται, οι χαμένες πατρίδες ποτέ». Έλεγε, πολύ σωστά, ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Εδώ έγκειται το μεγάλο πρόβλημα που αφήνει πίσω της η παρούσα διακυβέρνηση. Παραδίδει μια Κύπρο χωρίς προοπτική επανένωσης και αναξιόπιστη στους κόλπους των Βρυξελλών ως αποτέλεσμα του προγράμματος των «χρυσών» διαβατηρίων.
Μπορεί να περηφανευόμαστε για τους πύργους, τις επενδύσεις και τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης αλλά όλα αυτά αποτελούν παλάτια στην άμμο που το πρώτο κύμα θα τα πάρει στον βυθό.
Μπορεί να διανύουμε προεκλογική περίοδο και ο καθένας να προσπαθεί να παρουσιαστεί αμέτοχος ευθυνών αλλά με μισόλογα και με «ναι μεν αλλά» δεν πείθεις.
Για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το εθνικό θέμα υπάρχουν υπεύθυνοι. Για το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά υπάρχουν «διευθύνσεις και ονόματα». Πρώτος ο πρόεδρος που ήταν ο υπεύθυνος των συνομιλιών, ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Νίκος Χριστοδουλίδης ως ο στενότερος συνεργάτης του προέδρου και σίγουρα ο καθ΄ ύλην αρμόδιος, ο διαπραγματευτής Ανδρέας Μαυρογιάννης.
Ό μόνος που θα μπορούσε να διασωθεί ήταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου ο οποίος ορθά μίλησε για Τσουνάμι αρνητικών εξελίξεων. Προφητικά μίλησε για την πορεία προς την εθνική καταστροφή που βιώνουμε σήμερα. Δυστυχώς όμως στην πορεία ανέκρουσε πρύμναν και έδωσε πλήρη στήριξη στον πρόεδρο. Το δε τραγικό, για να κυριολεκτούμε κωμικοτραγικό, δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν στηρίζεις το δικό μας αφήγημα, για τα διαμειφθέντα στο Κραν Μοντανά, η στήριξη είναι για όλη την ομάδα. Προέδρο, στενό συνεργάτη και διαπραγματευτή.
Το συμπέρασμα, εννέα μήνες πριν τις εκλογές, μπλέξαμε τα μπούτια μας. Χάσαμε τον μπούσουλά μας. Οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί στην περιοχή μας προχωρούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εμείς στα δικά μας τα μικρά και μίζερα. Έγνοια μας ποιος είναι Αναστασιαδικότερος του άλλου με όραμα την μισή Κύπρο του αύριο την στιγμή που η άλλη μισή χάνεται οριστικά.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Loading ...
