Μόλις κυκλοφόρησε η έκθεση της ελεγκτικής υπηρεσίας για το θέμα των πολιτογραφήσεων, ο υπογράφων δεν δίστασε να την χαρακτηρίσει γελοία. Όχι γιατί κάθισα να μελετήσω τα πολυσέλιδα κιτάπια του κ. Οδυσσέα Μιχαηλίδη, τα οποία άλλωστε, ήταν, ως επί το πλείστο, αντιγραφές των προηγούμενων εκθέσεων (Καλογήρου και Νικολάτου) αλλά γιατί διάβασα πού «έδωσε την ιδιαίτερη βαρύτητά του». Από το όργιο της εμπορίας των 7 χιλιάδων διαβατηρίων που θησαύρισαν δικηγορικά και ελεγκτικά γραφεία, εργολάβοι, μεσίτες, πολιτικοί, πολιντικάντηδες και άλλοι επιτήδειοι και τυχοδιώκτες ο γενικός ελεγκτής της νήσου, εντόπισε την παρανομία στο γεγονός ότι ο υπουργός Εσωτερικών δεν παρουσίαζε «τα σημειώματα από τους λειτουργούς του υπουργείου» στο υπουργικό συμβούλιο και το υπουργικό συμβούλιο αποφάσιζε, το καημένο, «έχοντας ελλιπή ενημέρωση». Μιλούσε για τα σημειώματα που ο ίδιος παραδέχεται ήταν πολλές φορές παραπληνητικά, αφού και οι λειτουργοί ετύγχαναν παραπλάνησης από τους αιτητές, από τους μεσάζοντες και από άλλες υπηρεσίες. Άλλωστε, τι νόημα θα είχε η μεταφορά και των χιλιάδων σημειωμάτων των παραπλανημένων λειτουργών του υπ. Εσωτερικών, αφού ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξήγησε στον κ. Μιχαηλίδη ότι «οι πολιτογραφήσεις τοποθετούνταν στην κατηγορία των θεμάτων που δεν έχρηζαν ιδιαίτερης συζήτησης, δηλαδή δεν ασχολείτο το υπουργικό συμβούλιο, ήτο και αδύνατο να γίνει κάτι ανάλογο να μετατρεπόταν σε όργανο ελέγχου των υπηρεσιακών εκθέσεων».
Όμως, το κύριο ζήτημα στο οποίο η ελεγκτική υπηρεσία έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα, ήταν αυτό: Η χωρίς νόημα και άσκοπη μεταφορά των αμέτρητων σημειωμάτων των λειτουργών, στο υπουργικό συμβούλιο. Αυτό ήταν το μεμπτό και παράνομο που εντόπισε ο αυστηρός και αντικειμενικός ελεγκτής. Γι’ αυτό είχα γράψει πως η έκθεσή του είναι γελοία και ας την έκαναν ευαγγέλιο οι φωστήρες του κυπριακού Τύπου. Αποδεικνύεται, ωστόσο, που εκτός από γελοία ήταν και το μέσο της ελεγκτικής υπηρεσίας να απεκδυθεί των ευθυνών της. Ευθυνών, για το θέμα των πολιτογραφήσεων, που είχε εντοπίσει η προηγούμενη έρευνα (των Μύρωνα Νικολάτου, Δήμητρας Καλογήρου, Παύλου Ιωάννου και Κυριάκου Κυριάκου) σε τέσσερις περιπτώσεις. Καταγράφηκαν στην έκθεσή τους, αλλά από τους δημοσιογράφους πέρασαν απαρατήρητες, επειδή ευαγγέλιο κάνουμε μόνο τις εκθέσεις του κ. Οδυσσέα Μιχαηλίδης και κανενός άλλου.
Κάτω από το κεφάλαιο, «Ενδεχόμενες ευθύνες της Ελεγκτικής Υπηρεσίας», ή έκθεση των τεσσάρων σημαντικών αυτών παραγόντων της Κύπρου, εκτός του ότι εντοπίζουν τις τέσσερις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ελεγκτική υπηρεσία όφειλε να ερευνήσει ή ερεύνησε και δεν εντόπισε το μεμπτό και το παράνομο που ανακάλυψε ύστερα από έξι χρόνια, τόνιζε: «Ο γενικός ελεγκτής δεν έπραξε έγκαιρα για το εξαιρετικά σημαντικό αυτό θέμα, αυτό που μπορούσε να πράξει στη βάση των εξουσιών που του παρέχει το Σύνταγμα και οι νόμοι. Ο γενικός ελεγκτής, ως ανεξάρτητος αξιωματούχος του κράτους, δεν είναι υπόλογος σε κανέναν για τις αποφάσεις του, κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Ωστόσο, αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι υπεράνω κριτικής».
Ο ελεγκτής ελέγχει, αλλά ελέγχεται κιόλας. Αναζητεί ευθύνες, αλλά επωμίζεται κιόλας. Και η σκόνη που σήκωσε με την αντικειμενική έκθεσή του, δεν είναι ικανή να καλύψει, ούτε τις αδυναμίες του στον έλεγχο, ούτε τις ευθύνες του.
Loading ...
