ΕΧΕΙ και άλλες παραγράφους που προκαλούν ερωτηματικά ο εκσυγχρονισμένος Κώδικας Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, πέραν των όσων αναφέρθηκα στο χθεσινό μου άρθρο και θάταν ορθό να δοθούν κάποιες διευκρινίσεις από την Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, ώστε να υπάρξει έγκαιρα ξεκαθάρισμα, μιας και «καλεί τα ΜΜΕ όπως μελετήσουν λεπτομερώς τον Κώδικα και υποβάλουν τις απόψεις τους εντός τριών εβδομάδων».
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ η εξής παράγραφος: «Το ήθος, η εντιμότητα, η ακεραιότητα και η αξιοπρέπεια των δημοσιογράφων θα πρέπει να είναι της υψηλότερης δυνατής στάθμης ενώ οι δημοσιογράφοι και / ή οι λειτουργοί των ΜΕ αποφεύγουν δημοσιεύματα ή μεταδόσεις ή αναρτήσεις ή και τη χρήση γλώσσας που μπορεί να συνιστά παραβίαση του παρόντα Κώδικα».
ΜΠΟΡΕΙ κάποιος να μας εξηγήσει πώς θα μετριέται η στάθμη του ήθους, της εντιμότητας, της ακεραιότητας και της αξιοπρέπειας των δημοσιογράφων; Υπάρχει καμία μονάδα μέτρησης που δεν την γνωρίζουμε; Ας σταθούμε στο ήθος: Το ήθος το δικό μου σίγουρα είναι διαφορετικό από το ήθος του οποιουδήποτε. Άρα, αυτό που εγώ θα κρίνω σωστό, για τον άλλο θα είναι λάθος. Συνεπώς, ποιο ήθος θα είναι το ορθό για να το μετρήσουμε και να εξάξουμε συμπεράσματα; Ρίχνοντας μια ματιά σε ένα έγκριτο λεξικό, στο λήμμα «ήθος» διαβάζουμε: «Το σύνολο των ψυχικών ιδιοτήτων του ανθρώπου, ο ατομικός χαρακτήρας, τα ήθη, παραδοσιακοί κανόνες κοινωνικής διαβίωσης». Με απλά δικά μου λόγια, το ήθος είναι ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά ενός ατόμου. Κάτσε τώρα να μετράς το ήθος του καθενός για να αποφασίζεις αν υπάρχει παραβίαση ή όχι.
ΚΑΠΟΥ θα έχετε συγχυστεί. Και με το δίκαιό σας. Γιατί όταν προσπαθείς να βάλεις τον δημοσιογράφο σε καλούπια, μόνο σύγχυση προκαλείς. Όπως έγραψα και στο χθεσινό μου άρθρο: «Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι ελεύθερη. Χωρίς κώδικες συμπεριφοράς ή δεοντολογίας ή όπως αλλιώς λέγονται. Γιατί αυτοί οι κώδικες είναι καλούπια. Και ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να μπαίνει σε καλούπια. Η δημοσιογραφία και κατ’ επέκταση οι δημοσιογράφοι, και είναι κάθε μέρα υπόλογοι στους αναγνώστες αλλά και στους νόμους του κράτους οι οποίοι στην Κύπρο είναι πολύ αυστηροί (η νομοθεσία για το λίβελο είναι η πιο σκληρή στην ΕΕ). Αν ο αναγνώστης καταλάβει ότι ο δημοσιογράφος τον υποτιμά ή τον κοροϊδεύει ή ότι χρησιμοποιεί ανήθικες μεθόδους, ή ακόμα ότι χρησιμοποιεί χυδαία γλώσσα ή συμπεριφορά (συμπληρώνω σήμερα: ή δεν έχει ήθος), θα σταματήσει να τον διαβάζει. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία και για τον δημοσιογράφο και για το μέσο που εκπροσωπεί».
ΑΝ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα, θα βοηθήσει το δημοσιογραφικό λειτούργημα ή επάγγελμα. Ποιο σωστή ενέργεια θα ήταν η κατάργησή της, όχι για οποιουσδήποτε εκδικητικούς λόγους, αλλά για τον απλό λόγο ότι η ύπαρξή της μόνο εμπόδια βάζει στην ελευθερία της έκφρασης των Μέσων Ενημέρωσης και των δημοσιογράφων και/ή των λειτουργών τους. Επανατονίζω: Ο δημοσιογράφος δεν χρειάζεται καλούπια…