Η όποια λύση
Μπήκαμε αισίως στους τελευταίους μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2023. Το προεκλογικό σκηνικό συνεχίζει να «θερμαίνεται» με εκατέρωθεν κατηγορίες και προκλήσεις ενώ τα τραπεζώματα και οι κοινωνικές συνάξεις δίνουν και παίρνουν.
Σιγά σιγά οι υποψήφιοι εξαγγέλλουν τις προγραμματικές τους θέσεις και η προεκλογική ζωή συνεχίζεται κανονικά ως να είμασταν ένα κανονικό κράτος.
Η ποικιλία θέσεων και όντως ευρηματικών τοποθετήσεων, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η επόμενη πενταετία θα είναι καλύτερη από την σημερινή. Όλα τα προβλήματά μας θα λυθούν. Οι Κονγκολέζοι θα γυρίσουν πίσω στην χώρα τους, η Τουρκία θα τρώει το καρότο το οποίο όμως θα συνοδεύεται από πολύ μαστίγιο για το οποίο θα μεριμνήσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης, οι υδρογονάνθρακές μας θα γίνουν ανάρπαστοι στην Ευρώπη και, κατά τον Αβέρωφ Νεοφύτου, τώρα θα έχουμε και βοηθό πρόεδρο για να μπορεί να ανταπεξέλθει στον φόρτο εργασίας της προεδρίας. Γενικά η ζωή μας, παρά τις διεθνείς δυσμενείς εξελίξεις λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, προδιαγράφεται θετική.
Και ενώ ο καθένας το βιολί του, η άλλη μισή, η ξεχασμένη μισή κατεχόμενη πατρίδα, εκτός προεκλογικού σκηνικού. Μόνο γενικόλογα, ασυναρτησίες και κάτι ακαταλαβίστικα όπως σωστό περιεχόμενο, πανανθρώπινες αξίες και άλλα που στην ουσία αναιρούν το συμφωνημένο πλαίσιο λύσης. Σίγουρα γίνονται επισκέψεις στην Αμμόχωστο αλλά όλα για το θεαθήναι και προς άγραν ψήφων.
Δυστυχώς από όλο αυτό το προεκλογικό τσίρκο λείπει το αυτονόητο, λείπει ο υποψήφιος με σαφείς και σταράτες θέσεις στο εθνικό θέμα. Και για να είμαστε συγκεκριμένοι, λείπει ο υποψήφιος της αλήθειας και του καθαρού λόγου. Λείπει ο υποψήφιος που στηρίζει την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα που σημαίνει εκ περιτροπής προεδρία και θετική ψήφο σε όλες ανεξαιρέτως τις αποφάσεις του κεντρικού κράτους, αυτό δηλαδή που ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δυστυχώς αποκαλεί πολιτική ανισότητα.
Αν εξαιρέσει κανείς ορισμένους υποψηφίους με σωστές θέσεις στο κυπριακό οι οποίοι δυστυχώς δεν βρίσκονται στην λίστα των επικρατεστέρων, οι άλλοι ακολουθούν την πεπατημένη. Λίγο λύση, λίγο μη λύση, λίγο σωστό περιεχόμενο και «αλλά λόγια να αγαπιόμαστε».
Στο ΑΚΕΛ, οι οποίοι «κόπτονται» για λύση και επανένωση, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, έναν πολιτικό αντίθετο με την φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν και άμεσα εμπλεκόμενο και συνυπεύθυνο για το καταστροφικό ναυάγιο της Ελβετίας το 2017.
Στον ΔΗΣΥ, που διαχρονικά στο κυπριακό κυριαρχούσε ο διεκδικητικός ρεαλισμός, το ρεαλπολιτίκ του Γλαύκου Κληρίδη, ελέω εκλογών, πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων τον ρεαλισμό και έμειναν με τις διεκδικήσεις. Μπορεί ο υποψήφιος της μεγάλης παράταξης να είναι ορθός στο εθνικό θέμα αλλά ανώτερη βία, «εκ λόφου ορμώμενη», τον κρατά δέσμιο και αναγκασμένο να συμφωνεί με τις κουτοπονηριές, τους τακτικισμούς και όλα τα αλλά τα απαράδεκτα που ήσαν η αιτία να χαθεί, στο Κραν Μοντανά, η τελευταία ίσως ευκαιρία για λύση και επανένωση.
Τέλος στην τριάδα των επικρατεστέρων, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, στηρίζεται από όλους. Από όλα έχει το πανέρι. Ένα μωσαϊκό θέσεων στο κυπριακό που ξεκινά από το σωστό περιεχόμενο του ΔΗΚΟ και καταλήγει στην αντιομοσπονδιακή φιλοσοφία της ΕΔΕΚ.
Υποψήφιος της λύσης κανένας. Και όταν λέω υποψήφιος της λύσης δεν εννοώ λύσης «μαδημένης μαργαρίτας» αλλά με σταράτες θέσεις όπως, «μια φορά και ένα καιρό, όπως λεν στα παραμύθια», γιατί στο τέλος αποδείχθηκε ότι για παραμύθια μας μιλούσε, διατύπωνε ο τότε ηγέτης του ΔΗΣΥ και σημερινός πρόεδρος, το 2004.
Σίγουρα υπάρχει το επιχείρημα ότι αν κάποιος αποπειραθεί να πει την αλήθεια με το όνομά της τότε η εκλογική πανωλεθρία θα είναι το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα. Το πολύ να εξασφαλίσει το 26% των «αμετανοήτων ανανικών απομειναρίων», που στήριξαν το σχέδιο Ανάν.
Μα επιτέλους αποπειράθηκε κανείς να ενημερώσει τον λαό για τις ωμές πραγματικότητες και τις πικρές αλήθειες; Όλοι ενημερώνουν για το κόστος της κακής και της μη δίκαιης λύσης ενώ δεν είχε κανένας το πολιτικό θάρρος να ενημερώσει για τις συνέπειες της μη λύσης. Όσο παρατραβηγμένο και αν ακούγεται η μη λύση είναι πολύ χειρότερη από την οποιανδήποτε ομοσπονδιακή λύση ή όπως την αποκαλούν οι «πατριωτικές δυνάμεις» , από την όποια λύση.
Μετά από πολιτικούς ακροβατισμούς φτάσαμε στο σημείο όπου η όποια λύση ομοσπονδίας, έστω και με μη σωστό περιεχόμενο, την οποία πολλοί αποκαλούν οδυνηρό συμβιβασμό, να είναι ευλογία. Πραγματικά είναι παγκοσμίως πρωτόγνωρο να αποκαλείς οδυνηρό συμβιβασμό την απελευθέρωση της κατεχόμενης μισής σου πατρίδας.
Προσωπικά, δηλώνω υποστηρικτής της όποιας λύσης φτάνει να επανανώνει και να μη διαιρεί οριστικά την πατρίδα μας. Όλα τα άλλα είναι κουβέντες για αγρίους, θέσεις εκ του πονηρού που ικανοποιούν μόνο αυτούς που κατάντησαν το κυπριακό μια κερδοφόρα βιομηχανία. Σίγουρα ενοχλεί η εκ περιτροπής προεδρία αλλά δυστυχώς είναι πολύ καλύτερη από την καθόλου προεδρία. Σίγουρα ενοχλεί η εσαεί παραμονή μερικών εκατοντάδων Τούρκων στρατιωτών αλλά πάλι είναι καλύτερο σενάριο από τις 30,0000 πάνοπλους Τούρκους στρατιώτες. Τέλος, είναι ευχής έργο η κατάργηση των εγγυήσεων αλλά και πάλι η συνθήκη εγγυήσεων είναι καλύτερη από την προσάρτηση και την πλήρη Τουρκοποίηση.
Πολλά τα «ναι μεν αλλά» που δημιουργήθηκαν από τις επί μισό αιώνα εθνικές «αυτοκτονίες» των ηγετών μας που συνεχίζονται δυστυχώς μέχρι και σήμερα.
Άνθρωποι με θάρρος που θα μπορούσαν να αναλάβουν τον αγώνα επανένωσης υπάρχουν, το θέμα όμως είναι να υπάρξουν και οι άλλοι που, με ανάλογο θάρρος και σωστή αυτοκριτική, θα αφήσουν κατά μέρος τα πείσματα και τις φιλοδοξίες και θα αντιληφθούν ότι το 2023 παίζουμε το τελευταίο μας χαρτί με όλα τα «προγνωστικά» να είναι δυστυχώς εναντίον μας.
Loading ...
