Η τριλογία της αμαρτίας
Η διαφθορά σίγουρα δεν είναι κυπριακό φαινόμενο. Ούτε κάτι που συμβαίνει μόνο τα τελευταία χρόνια. Έχουν δίκαιο όσοι, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αίσχη που έχουν συμβεί, να ισχυρίζονται ότι στην Κύπρο η διαφθορά είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. Μάλιστα σε τελευταίες δημοσκοπήσεις, επτά στους δέκα πολίτες απαντούν ότι η διαφθορά δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί από τον τόπο μας.
Από την άλλη υπάρχουν επίπεδα διαφθοράς. Δηλαδή η διαφθορά θα μπορούσε να διαβαθμιστεί σε φαινόμενα «σκληρής» αλλά και «μαλακής» διαφθοράς. Άλλο για παράδειγμα η εκμετάλλευση της θέσης σου για πλουτισμό και άλλο η άμεση κατάχρηση δημοσίων πόρων. Στην Ευρώπη βέβαια όποιας μορφής και να είναι τιμωρείται. Πρόσφατα παραδείγματα, ο πρώην πρωθυπουργός της Αγγλίας και η πρωθυπουργός της Φινλανδίας. Στατιστικά η διαφθορά είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που γνωρίζουμε. Πολλά περιστατικά κουκουλώνονται και άλλα δεν βλέπουν ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας.
Στην δική μας πατρίδα, την μισή την ημικατεχόμενη, έχουμε και μια τρίτη διαβάθμιση, την χειρότερη. Πρόκειται για την «εθνική διαφθορά». Αν και δεν υπάρχει επιστημονικός ορισμός, ως τέτοια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πράξεις ή παραλείψεις που ζημιώνουν εθνικούς στόχους και φτάνουν στα όρια της εθνικής μειοδοσίας.
Τα τελευταία δύο χρόνια κυκλοφόρησε στην Κύπρο μια τριλογία βιβλίων του Μακάριου Δρουσιώτη που ασχολείται με το κυπριακό και τα φαινόμενα διαφθοράς στην πατρίδα μας. Το πρώτο βιβλίο, «Η Συμμορία», ασχολείται με την περίοδο του κουρέματος, το δεύτερο, «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά», ασχολείται με το κυπριακό και συνεπώς με την «εθνική διαφθορά» και το τρίτο, «Κράτος Μαφία», καταγραφεί φαινόμενα «σκληρότατης» διαφθοράς που μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσες να συναντήσεις.
Ανεξάρτητα με το πόσο τεκμηριωμένοι είναι οι ισχυρισμοί του συγγραφέα το πρωτόγνωρο είναι ότι κανένας θεσμός δεν ασχολήθηκε με τα όσα ο Μακάριος Δρουσιώτης ισχυρίζεται τα οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι ανατριχιαστικά. Δυστυχώς καμία τεκμηριωμένη διάψευση. Έχουμε μπροστά μας ισχυρισμούς, που αν αληθεύουν, θα μπορούσαν να μας κατατάξουν ως την πλέον διεφθαρμένη ευρωπαϊκή χώρα. Παρ’ όλα αυτά δεν μπήκε κανένας επίσημος θεσμός στον κόπο να διερευνήσει τα γραφόμενά του, που αν μη τι άλλο, αν αποδειχθούν ψεύδη, θα μπορούσαμε να αντικρούσουμε όλες τις κατηγορίες περί αναξιοπιστίας που δυστυχώς κατάντησε ένα μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο, πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν κράτος.
Σε δύο περίπου μήνες έχουμε προεδρικές εκλογές και οι τρις επικρατέστεροι υποψήφιοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, αν και αναφέρονται στην τριλογία Δρουσιώτη, κανένας δεν ασχολήθηκε με το θέμα αυτό. Σε μια κανονική χώρα αυτά θα έπρεπε να ήταν το πρώτο θέμα των προεκλογικών συζητήσεων. Άλλωστε ο πολίτης, προτού προσέλθει στην κάλπη, δικαιούται και πρέπει να ξέρει αν τα γραφόμενα είναι αληθή και το κυριότερο, αν κάποιος ή κάποιοι των υποψήφιων ενέχονται σε σκάνδαλα εθνικά ή άλλη φύσεως.
Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έθεσε το θέμα στην επιτροπή διαφθοράς και περιμένουμε να δούμε πως θα το αντιμετωπίσουν. Από πλευράς νομικής υπηρεσίας καμία αντίδραση ως και εάν οι αναφορές στα τρία βιβλία αφορούν μια μακρινή τριτοκοσμική χώρα και όχι την δική μας μοιρασμένη πατρίδα.
Από πλευράς Νίκου Χριστοδουλίδη και πάλι καμία αντίδραση απολύτως. Αν και γίνονται αρκετές αναφορές στο όνομά του, τηρεί σιγή ιχθύος, καμία δήλωση, έστω διάψευση. Αντίθετα, χωρίς καμία τεκμηρίωση, γενικά και αόριστα, υπεραμύνεται της Κυβέρνησης την οποίαν υπηρέτησε χωρίς να αντιλαμβάνεται το αυτονόητο, ότι δηλαδή, αν οι αναφορές στα βιβλία είναι αληθείς, τότε θεωρείται επιεικώς συνυπεύθυνος.
Αυτό όμως που είναι πράγματι εκπληκτικό είναι η αντίδραση του ΔΗΣΥ. Με ανακοίνωσή του κατηγορεί τον Ανδρέα Μαυρογιάννη ότι καλλιεργεί τοξικό κλίμα. Τώρα το πώς το αυτονόητο είναι τοξικό, μόνο στην πατρίδα μας συμβαίνει.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την «μνημειώδη» ανακοίνωση του ΔΗΣΥ. «Ό δρόμος της τοξικότητας που επέλεξε ο κ. Μαυρογιάννης αποτελεί κακή υπηρεσία για την πολιτική ζωή του τόπου. Η αναποδογυρισμένη λογική, που θέλει τον οποιονδήποτε να πρέπει να αποδεικνύει την αθωότητά του και όχι αυτόν που καταγγέλλει να πρέπει να το στοιχειοθετεί, δεν προσφέρει στον πολιτικό βίο αλλά και στον τόπο γενικότερα. Χρέος όλων μας, και του κ. Μαυρογιάννη είναι να κρατήσουμε ένα επίπεδο πολιτικού πολιτισμού στην προεκλογική περίοδο».
Δυστυχώς σε αυτόν τον τόπο η κοινή λογική έπαυσε να είναι κοινή, ο δε πολιτικός πολιτισμός κατάντησε ένα καλόγουστο ανέκδοτο.
Ειδικότερα, οι εκατοντάδες αναφορές στον προερχόμενο από τον ΔΗΣΥ πρόεδρο, αν βέβαια ευσταθούν, αποτελούν το μεγαλύτερο πλήγμα για την ιστορική παράταξη του Γλαύκου Κληρίδη από ιδρύσεώς της. Επιπρόσθετα τεράστιες ευθύνες φέρει και η Πίνδαρου ως κυβερνών κόμμα. Ακόμα, στηρίζοντας την κυβέρνηση με ανακοινώσεις όπως την πιο πάνω, καθιστούν εαυτούς τουλάχιστον συνυπεύθυνους ή και συνεργούς. Δεν μπορείς να κομπάζεις για τα επιτεύγματα, που σίγουρα υπήρξαν, της διακυβέρνησης του ΔΗΣΥ και την ίδια ώρα να ισχυρίζεσαι ότι το αίτημα διερεύνησης της διαφθοράς είναι καλλιέργεια τοξικού κλίματος, πλήγμα στον πολιτικό πολιτισμό, αναποδογυρισμένη λογική και άλλες αρλούμπες.
Με βάση τις αρχές και αξίες του κόμματος θα έπρεπε πρώτοι από όλους να ζητήσουν άμεση διερεύνηση για τα γραφόμενα Δρουσιώτη. Σίγουρα η διερεύνηση φαινομένων διαφθοράς δεν αποτελεί κακή υπηρεσία για την πολιτική ζωή του τόπου. Αντίθετα, είναι υποχρέωση όσων ασχολούνται με την πολιτική. Σε τέτοια σοβαρά θέματα αποτελεί καθήκον όλων να αποδεικνύουν την αθωότητά τους και δεν είναι αναποδογυρισμένη λογική. Αναποδογυρισμένη λογική είναι να σφυρίζεις αδιάφορα και να προσπαθείς να «ξεπλύνεις» βρώμικες συμπεριφορές με διάφορες σοφιστείες που υποτιμούν την νοημοσύνη του απλού πολίτη.
Διαβάζοντας και τα τρία βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη τα αισθήματα που σε διακατέχουν είναι ανάμικτα. Απογοήτευση, οργή, θυμός και πάνω απ’ όλα ντροπή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εύχεσαι να είναι όλα φαντασιώσεις, εμμονές και ασύστολα ψεύδη του συγγραφέα γιατί διαφορετικά πρόκειται για τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην τριλογία Δρουσιώτη οι ισχυρισμοί πραγματικά σοκάρουν. Αν αληθεύουν όλα αυτά τα αίσχη τότε κάλλιστα θα μπορούσε να ονομαστεί «Η Τριλογία της Αμαρτίας».
«Καθαρόν πράγμα δεν είναι ό,τι επλύθη, αλλ’ ό,τι δεν ελερώθη», έλεγε ο γνωστός Έλληνας γνωμικογράφος, Δημήτριος Καμπούρογλου. Αυτό είναι το ζητούμενο. Δικαιούται και πρέπει ο λαός να γνωρίζει αν ο συγγραφέας τεκμηριώνει αυτά που έχουν «λερωθή» και όχι ο απλός πολίτης απλά να νοιώθει ικανοποιημένος γιατί ορισμένοι, άμεσα εμπλεκόμενοι, ισχυρίζονται ότι όλα έχουν «ξεπλυθή».
Loading ...
