Πάλι περί φιλίας
ΕΓΡΑΨΑ και χθες και προχθές για το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει η φιλία στην επίλυση προβλημάτων, ειδικά προβλημάτων μεταξύ χωρών, όπως μεταξύ της Ελλάδας και Τουρκίας αλλά και μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου. Και έφερα δύο – από τα πολλά παγκοσμίως – παραδείγματα: Τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο που μετά από χρόνια αιματοχυσιών έληξε μετά που ο πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ επισκέφτηκε το Ισραήλ και μίλησε για ειρήνη, και τη Νότια Αφρική στην οποία επικράτησε η ειρήνη όταν οι πολιτικοί αρχηγοί Νέλσον Μαντέλας και Ντε Κλερκ έκαναν το μεγάλο βήμα και έδωσαν τα χέρια για να σώσουν τη χώρα τους.
ΕΜΕΙΣ εδώ στην Κύπρο φοβούμαστε – νοιώθουμε τρόμο όταν ακούμε για φιλία μας με την Τουρκία. Δικαιολογημένα κατά κάποιο τρόπο, λόγω του αττίλα το 1974. Όμως, αν δεν προσπαθήσεις να λύσεις το πρόβλημά σου όχι με συνεχείς λεκτικές επιθετικές ενέργειες, που όπως αποδείχτηκε εδώ και πενήντα χρόνια έχουν αποτύχει, αλλά με καλλιέργεια της φιλίας, στην ουσία βγαίνεις διπλά χαμένος. Γιατί μπορεί να χάσεις και άλλα πολλά από αυτά που σου έχουν απομείνει. Ρίξτε μια ματιά στο χάρτη και δέστε τι είναι η Τουρκία. Μια υπερδύναμη πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά, πληθυσμιακά… Γι’ αυτό και όλοι την χαϊδεύουν.
ΑΥΤΗ την περίοδο η Τουρκία για δικούς της λόγους ξεκίνησε επίθεση φιλίας με την Ελλάδα. Είναι άγνωστο αν αυτή η επίθεση φιλίας θα διαρκέσει στο χρόνο, αφού δεν ήρθε εξ ανάγκης αλλά ήταν επιλογή, για να αντιμετωπίσει η χώρα τα τεράστια προβλήματα που της προκάλεσαν οι σεισμοί. Και καλά έκανε η Ελλάδα και ανταποκρίθηκε – παρά τις επιφυλάξεις της – θετικά. Και κακώς η δική μας κυβέρνηση διαφώνησε με αυτή την εξελισσόμενη ελληνοτουρκική φιλία.
ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ διατύπωσα τη θέση πως για να μη χάσουμε τους Τουρκοκύπριους, για να τους κρατήσουμε μακριά από τις αγκάλες της Τουρκίας, θα πρέπει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να ξεκινήσει ζωντανές επαφές με τον απλό τουρκοκυπριακό λαό. Για καλλιέργεια φιλίας. ΜΕ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ. Τετ α τετ να τους δει στα μάτια, να κάνει μαζί τους χειραψία και να απαντήσει στα ερωτήματά τους. Για να τους εμπνεύσουμε εμπιστοσύνη. Πιστεύω πως είναι κάτι που επιβάλλεται. Και μακάρι ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης να αγνοήσει τις φοβίες και τις φωνασκίες του «πατριωτικού» κατεστημένου και να κάνει όχι μία, αλλά πολλές επισκέψεις στα κατεχόμενα.
ΑΥΤΗ τη θέση διατύπωσε και ο Μιχάλης Παπαπέτρου σε προχθεσινή ανάρτησή του. Μεταξύ άλλων λέει: «Αν ο κ. Χριστοδουλίδης είχε στο μυαλό του τη λύση, θα ανέμενε κάποιος να σπεύσει να εκμεταλλευτεί το νέο κλίμα και να αναλάβει πρωτοβουλίες, με στόχο να το ενισχύσει και να το συνδέσει απ’ ευθείας με το κυπριακό. Θα ανέμενε να προτείνει νέα δέσμη μέτρων εμπιστοσύνης, να ανακοινώσει επισκέψεις στα κατεχόμενα για να μεταφέρει το μήνυμα στους Τουρκοκύπριους ότι το μέλλον και τα συμφέροντά τους βρίσκονται στην επανένωση και τη συμβίωση. Να ανακοινώσει πρωτοβουλίες που να πείθουν ότι οι υδρογονάνθρακες είναι κοινός πλούτος, που ανήκει σε όλους τους Κυπρίους. Να αποδεχτεί ρητά το Πλαίσιο Γκουτέρες. Και, ακόμα, με έμπρακτο τρόπο, να πείσει ότι αποδέχεται το κεκτημένο των συνομιλιών, και πάνω από όλα ότι αποδέχεται την πολιτική ισότητα σε συνδυασμό με τη μια τ/κ ψήφο…»
