Περί λιβέλου
ΕΙΝΑΙ ενοχλητικό να ακούς πολιτικούς να απειλούν αντιπάλους τους ή επικριτές τους με καταχώρηση αγωγών. Το ’χω γράψει πολλές φορές: Ο πολιτικός πρέπει να πολιτεύεται με διάλογο. Στις εναντίον του επικρίσεις και κατηγορίες πρέπει να απαντά με επιχειρήματα και θέσεις. Ακόμα και αν οι επικρίσεις / κατηγορίες είναι άδικες και σκληρές ή και βρόμικες, πάλι πρέπει να αποφεύγει τον δρόμο της προσφυγής στη δικαιοσύνης και να ακολουθεί τον δρόμο του διαλόγου. Όταν ένας πολιτικός καταχωρεί αγωγές εναντίον αντιπάλων του, για μένα σημαίνει αδυναμία.
ΣΥΝΕΠΩΣ, με εξέπληξαν, να μην πω ενόχλησαν, οι τελευταίες δηλώσεις του προέδρου Αναστασιάδη ότι τώρα που αποχωρεί από την πολιτική θα ξεκινήσει να καταχωρεί αγωγές εναντίον όσων διατυπώνουν ψεύτικες κατηγορίες εις βάρος του, κυρίως για τα θέματα της διαφθοράς, για να προστατέψει το όνομά του και την υστεροφημία του. «Όταν υπήρξε συνάδελφός σας που είπε ότι κέρδισα 300 εκατομμύρια, όταν άλλος, που δεν θέλω να δώσω χαρακτηρισμούς, λέει ότι η σημερινή μου περιουσία είναι 2.5 δις, έλεος», ανέφερε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει: «Στα 40 και τόσα χρόνια που είμαι στην πολιτική μια φορά στην αρχή της πολιτικής μου καριέρας κίνησα αγωγή λιβέλου. Δεν το έπραξα τα τελευταία χρόνια για να μην μου πουν ότι προσπαθώ να φιμώσω τον Τύπο. Όμως επανεξετάζω τη στάση μου διότι δεν είναι δυνατόν να ανεχτώ αυτόν τον διασυρμό».
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ πιστεύω πως ο πρόεδρος δεν πρόκειται να προχωρήσει σε τέτοιες κινήσεις με αγωγές τώρα που τελειώνει η πολιτική του καριέρα. Μπορεί να έχει δίκαιο ότι είναι στόχος μιας βρόμικης πολιτικής, ακόμα και από δημοσιογράφους που ευεργετήθηκαν από τον ίδιο, όμως η απειλή που διατύπωσε μάλλον έγινε σε στυλ έκφρασης ενός παραπόνου του με διαφορετικό αλλά άτσαλο τρόπο. Αν έχω λάθος, θα φανεί.
ΑΞΙΖΕΙ να επισημάνω τα εξής: ΚΑΝΕΝΑΣ πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν προσέφυγε στη δικαιοσύνη εναντίον δημοσιογράφων ή άλλων πολιτικών του αντιπάλων. Ούτε ο Κυπριανού ούτε ο Βασιλείου ούτε ο Κληρίδης ούτε ο Τάσσος, ούτε ο Χριστόφιας (δεν ξέρω για την περίπτωση του Μακαρίου). Και αυτό είναι υπέρ τους. Από την άλλη, η σημερινή γενιά των πολιτικών μας, βουλευτές, κομματικοί αξιωματούχοι κ.λπ., έχουν ροπή στις αγωγές. Με ψύλλου πήδημα προσφεύγουν στη δικαιοσύνη, αντί στον διάλογο με θέσεις και επιχειρήματα. Και τις περισσότερες φορές τα θύματα είναι οι δημοσιογράφοι. Βοήθεια σ’ αυτή τους την πολιτική οι πολιτικοί μας έχουν το νομικό μας σύστημα, τον λίβελο δηλαδή, ο οποίος είναι φόβητρο για τον Τύπο και τους λειτουργούς του.
ΑΥΤΟ το νομικό σύστημα του λιβέλου το προστατεύουν σαν κόρη οφθαλμού οι βουλευτές. Η τελευταία φορά που έγινε ανεπιτυχώς προσπάθεια να εκσυγχρονιστεί η νομοθεσία του λιβέλου ήταν πριν δεκαπέντε τόσα χρόνια, από τον τότε βουλευτή του ΔΗΣΥ Χρήστο Πουργουρίδη. Κατέθεσε πρόταση για τροποποίηση της σχετικής νομοθεσίας, έγινε η συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής και μετά το θέμα ξεχάστηκε…
ΚΑΤΑΛΗΓΩ με το εξής: Ο γγ του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου, σε δήλωσή του πριν από μερικές μέρες για το θέμα των παρακολουθήσεων διερωτήθηκε γιατί δεν έγινε ούτε μια αγωγή λιβέλου κατά του Μακάριου Δρουσιώτη για τα όσα κατέγραψε στα βιβλία του για τους κυβερνώντες. Θέση που υιοθέτησε και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης. Σας το είπα: Σήμερα στα μυαλά των πολιτικών μας ο λίβελος είναι στην πρώτη θέση.
Loading ...
