Ποιος έχει λερωμένη την φωλιά του;
Πολλοί είναι αυτοί που κατακρίνουν τους πρόσφυγες που πώλησαν ή προτίθενται να πωλήσουν τις περιουσίες τους είτε καταφεύγοντας στην επιτροπή των κατεχομένων είτε με ιδιωτικές συμφωνίες. Πρόσφατα δημιουργήθηκε σάλος για την πώληση τριών ξενοδοχείων στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου σε Τούρκο επιχειρηματία.
Η πώληση περιουσιών στα κατεχόμενα αποτελεί σίγουρα ένα γεγονός που επηρεάζει αρνητικά το κυπριακό και ιδιαίτερα τις πτυχές του εδαφικού και περιουσιακού. Μάλιστα ορισμένοι θεωρούν τις ενέργειες αυτές προδοτικές και εγκληματικές για το εθνικό μας ζήτημα.
Όμως, σε κάθε έγκλημα υπάρχουν οι ηθικοί αυτουργοί, οι εγκληματίες και τα θύματα. Όλοι αυτοί που έχουν κάνει το κυπριακό επάγγελμα θεωρούν εγκληματίες τους πωλητές γιατί έτσι γίνεται δυσκολότερη η λύση του κυπριακού. Μα επιτέλους πόση υποκρισία. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ότι γίνεται πιο δύσκολη μια λύση την οποία δεν θέλουν και κάθε φορά που διαφαίνεται μια προοπτική την πολεμούν μετά μανίας.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Εγκληματίες δεν είναι οι νοικοκυραίοι που σε μια μέρα έχασαν τα πάντα και τώρα προσπαθούν να πάρουν έστω και κάτι από τις περιουσίες τους που με κόπο και ιδρώτα έφτιαξαν. Αν αυτοί φταίνε σε κάτι είναι το ότι άργησαν να το πράξουν. Οι πραγματικοί εγκληματίες είναι αυτοί που πώλησαν όχι δύο ή τρία ξενοδοχεία αλλά την ελπίδα και τον πόθο των προσφύγων και γενικά του κυπριακού λαού για απαλλαγή από την κατοχή και επανένωση της πατρίδας μας. Αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί και οι πραγματικά εθνικοί εγκληματίες.
Ιδίως η Αμμόχωστος αποτελεί την πλέον πονεμένη ιστορία του Κυπριακού δράματος. Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η απώλεια της βουβής πόλης ήταν αποτέλεσμα της ελληνοκυπριακής αδιαλλαξίας. Επτά φορές είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε πίσω την περίκλειστη πόλη και όμως είπαμε ΟΧΙ. Άλλοτε με μακροχρόνιους, άλλοτε με προτάξεις, και το τραγικότερο, άλλοτε λόγω διαφθοράς, προσωπικών φιλοδοξιών και εξαρτήσεων. Το 1978 είπαμε ΟΧΙ στην Αμμόχωστο απορρίπτοντας το δυτικό σχέδιο. Μετά τις ιδέες Γκάλι, ΟΧΙ και πάλι στο δημοψήφισμα του 2004 και το χειρότερο, τον Ιούλιο του 2017 στο Κρανς Μοντανά.
Σήμερα, μισό αιώνα μετά, με τα καμώματά μας φέραμε το Κυπριακό στο και πέντε της οριστικής διχοτόμησης. Με τις εξελίξεις στην Αμμόχωστο δικαιολογημένα οι Τούρκοι, δια στόματος του υπουργού των εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στη ουσία μας κοροϊδεύουν αλλά με θέσεις που γίνονται πλήρως κατανοητές από τον διεθνή παράγοντα. «Είναι πολύ σαφές ότι οι Ε/κ θέλουν να χρησιμοποιούν τις περιουσίες τους. Όμως η Ε/κ διοίκηση, προσπαθεί να το αποτρέψει αυτό. Βλέποντας αυτό οι Ε/κ αποφάσισαν να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Στην πραγματικότητα, ενθαρρύνουμε την «ΤΔΒΚ» και τους δικούς μας πολίτες. Λέμε, αν κάποιος θέλει να πουλήσει, καλό είναι να αγοράσουν. Το να περάσουν αυτές οι περιουσίες στα χέρια των Τούρκων είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα. Είναι μια κατάσταση υπέρ μας πολιτικά. Αυτό δείχνει ότι ακόμα κι αν η πολιτική μας κριτικάρεται από την Ε/κ διοίκηση και την ΕΕ, ο Ε/κ λαός την στηρίζει», δήλωσε ο Τούρκος υπουργός.
Γενικά το προσφυγικό το χειριστήκαμε ως σύγχρονοι μαυραγορίτες , όπως στην Ελλάδα τον καιρό της κατοχής. Εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο την δυστυχία της εισβολής και πλουτίσαμε εις βάρος των προσφύγων. Απτό παράδειγμα η διαχείριση των Τ/κ περιουσιών. Πόσοι μη πρόσφυγες εκμεταλλεύονται τις περιουσίες αυτές εισπράττοντας χιλιάδες μηνιαίως;
Η Λεμεσός πετά έλεγε κομπάζοντας ο τέως ΠτΔ. Σίγουρα πετά γιατί όπως και άλλες περιοχές απέκτησαν μια τεράστια υπεραξία γιατί χάθηκαν οι περιουσίες στα κατεχόμενα. Όλο το κόστος της εισβολής, άμεσα αλλά και έμμεσα, το επωμίσθηκαν οι πρόσφυγες. Ναι η Λεμεσός πετά, την ίδια στιγμή όμως πρόσφυγες διαμένουν σε ετοιμόρροπα κτίρια και πεθαίνουν σε αυτές τις τρώγλες με τον πόθο της επιστροφής στις πατρογονικές τους εστίες.
Φτάσαμε στο σημείο να απορρίπτουμε την λύση λόγω εξαρτήσεων από τον κατ’ εξοχήν πολέμιο της λύσης, τον ρωσικό παράγοντα. Καταντήσαμε την μοιρασμένη μας πατρίδα κέντρο παγκόσμιας διαφθοράς και συγχρόνως χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για τα χαμένα μας εδάφη.
Η πώληση περιουσιών στην Αμμόχωστο είναι μόνο η αρχή. Αν οι κατοχικές δυνάμεις ανοίξουν την περίκλειστη πόλη η πλειοψηφία των Αμμοχωστιανών θα γυρίσει πίσω έστω υπό Τ/κ διοίκηση. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αρχίσουν και πάλι οι γνωστές «πατριωτικές» δυνάμεις να διαμαρτύρονται και να αποκαλούν αυτούς που επέστρεψαν μειοδότες, τουρκόφιλους και πολλά άλλα. Στην ουσία θα τους επικρίνουν γιατί τους χάλασαν την δουλειά. Αν χαθεί η Αμμόχωστος θα είναι το τέλος του Κυπριακού και ταυτόχρονα το τέλος του «επαγγέλματος» του εθνοσωτήρα, του εθνικόφρονα και του κάθε λογής πολιτικά άσχετου που παρουσιάζεται ως ειδήμων προτάσσοντας αμυντικά δόγματα, αμυντικές συμφωνίες, εξοπλισμούς και άλλα κουραφέξαλα.
Ο Γλαύκος Κληρίδης στο βιβλίο του «Η Κατάθεσή μου», δίνει τον ακριβή ορισμό του εθνικόφρονα. Εθνικόφρων λέει, είναι αυτός που σκέφτεται εθνικά αλλά είναι και σώφρων. Αν έδινε τώρα τον ορισμό, κυρίως μετά το Κράνς Μοντανά, σίγουρα θα τον άλλαζε. Εθνικόφρων θα έλεγε, είναι αυτός που σκέφτεται εθνικά, είναι σώφρων και δεν θέτει υπεράνω της ελευθερίας της πατρίδας τον πλουτισμό, τις εξαρτήσεις, τις προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα.
Αυτά είναι δυστυχώς σήμερα τα χαρακτηριστικά και ο ακριβής ορισμός όλων αυτών που επικρίνουν τους Αμμοχωστιανούς γιατί βαρέθηκαν επί μισό αιώνα τα κούφια συνθήματα, τα μεγάλα λόγια και το ξεπούλημα κάθε προοπτικής για λύση και επανένωση.
Καλό θα είναι όλοι αυτοί οι Αμμοχωστιανοί να απαντήσουν στους επικριτές τους με τα λόγια του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη. «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου».
ΥΣ. Για να μην βρεθούν και πάλι ορισμένοι να με κατηγορήσουν ότι έχω συμφέροντα στα κατεχόμενα, δηλώνω ότι κατάγομαι από την Λάρνακα και δεν κατέχω οποιαδήποτε περιουσία ή συμφέρον στον βορρά.
Loading ...
