Το όπλο της φιλίας
ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ δύσκολα διεθνή προβλήματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση το κυπριακό, απαιτούνται τολμηρές κινήσεις και όχι πατριωτικές κορώνες. Αυτές τις κορώνες τις ακούμε εδώ και μισό αιώνα και είδαμε πού καταλήξαμε: Από το κακό στο χειρότερο. Αν όμως ρίξουμε μια ματιά πιο πέρα από τη μικρή μας πατρίδα θα δούμε πως ναι, εκεί όπου έγιναν τολμηρά βήματα υπήρξε αποτέλεσμα. Και ένα τέτοιο τολμηρό βήμα, από τα πιο σημαντικά στην επίλυση διεθνών κρίσεων, είναι η φιλία.
ΕΝΑ χαρακτηριστικό παράδειγμα που μας θύμισε χθες ο Πάμπος Χαραλάμπους είναι, μάλλον ήταν, ο πόλεμος Αιγύπτου – Ισραήλ. Ο πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ, που δεν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ, ζήτησε να εμφανιστεί στην εβραϊκή Κνεσέτ για να μιλήσει για την πρόθεσή του να φέρει την ειρήνη. Και ο πρωθυπουργός Μπεγκίν του Ισραήλ, το γεράκι όπως χαρακτηριζόταν, που δεν αναγνώριζε την Αίγυπτο, ανταποκρίθηκε αμέσως στη χείρα φιλίας του Σαντάτ. Έτσι τέλειωσε ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Και από τότε άλλαξε και ο τρόπος που οι Άραβες αντιμετωπίζουν το κράτος του Ισραήλ.
ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Στη Νότιο Αφρική χυνόταν πολύ αίμα για δεκαετίες, λόγω του απαρτχάιντ. Αλλά οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, ο Νέλσον Μαντέλα των μαύρων και ο Ντε Κλερκ των λευκών έκαναν το μεγάλο βήμα για να σώσουν τη χώρα τους: Παραμέρισαν μίση και πάθη, συνεργάστηκαν και πέτυχαν την ειρηνική μετάβαση της εξουσίας. Λίγοι περίμεναν ότι ο πρόεδρος του λευκού καθεστώτος και ο αρχηγός του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου θα μπορούσαν να βρουν κοινό έδαφος, να δημιουργήσουν μια πολυπολιτισμική δημοκρατία με ένα φιλελεύθερο σύνταγμα. Αλλά αυτό έγινε. Ο Ντε Κλερκ χαρακτηρίστηκε από τους λευκούς προδότης, αλλά τις περισσότερες φορές αυτή είναι η μοίρα των ηρώων.
ΕΜΕΙΣ εδώ στη μικρή μας πατρίδα φοβούμαστε να εντάξουμε στο οπλοστάσιό μας και τη φιλία. Ακούμε φιλία με την Τουρκία και μας πιάνει τρόμος. Ίσως και δικαιολογημένα. Αλλά, αν αυτή η φιλία φέρει θετικό αποτέλεσμα, γιατί όχι; Γιατί δεν τη δοκιμάζουμε; Στο μισό αιώνα της κατοχής μας χρησιμοποιήσαμε όλα μας τα όπλα και δεν πετύχαμε τίποτε. Αντίθετα, χάσαμε περισσότερα απ’ όσα χάσαμε το 1974. Και θα χάσουμε κι άλλα αν συνεχίσουμε την ίδια πολιτική.
ΑΥΤΟΣ ο φόβος μας έναντι της Τουρκίας φάνηκε άλλη μια φορά τώρα με τις εξελίξεις στις σχέσεις της χώρας αυτής με την Ελλάδα. Οι σεισμοί στην Τουρκία την υποχρέωσαν να αναδιπλωθεί. Γιατί ξέρει πως μόνη της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις τεράστιες καταστροφές που σημειώθηκαν, θα καταρρεύσει. Έτσι εγκατέλειψε την επιθετική της πολιτική έναντι της Ελλάδας (αλλά και έναντι άλλων χωρών) και άνοιξε παράθυρο για ειρηνική επίλυση των μεταξύ τους διαφορών. Στα πλαίσια αυτής της φιλίας συμφώνησαν αλληλο-υποστήριξη σε διεθνείς οργανισμούς. Με την Κύπρο αμέσως να εκφράζει τη διαφωνία της με αυτή την κίνηση. Ο φόβος μας έναντι του ονόματος «Τουρκία» μας οδηγεί για άλλη μια φορά στη δραπέτευσή μας από αυτό το παράθυρο φιλίας που άνοιξε μεταξύ των δύο χωρών. Και στη σύγκρουσή μας με την Ελλάδα.
ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ: Χθες ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης σε δηλώσεις του ανέφερε πως «τώρα είναι η ώρα της διπλωματίας για να λυθεί το κυπριακό». Με αυτή τη διπλωματία που ακολουθούμε εδώ και μισό αιώνα και έχει αποτύχει;
