Το σύστημα είμαστε εμείς
Παραγγέλνεις όχι φαγητό αλλά ένα καφέ μόνο και έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθείς στο κινητό τηλέφωνο την πορεία του καφέ σου μέχρι να έλθει στο σπίτι. Ανά πάσα στιγμή γνωρίζεις πού βρίσκεται και σε πόσα λεπτά θα φτάσει στην πόρτα σου. Αν αυτό φαίνεται εύκολο, τότε να θυμίσουμε πως μπορεί να παραγγείλεις ένα εξάρτημα, μια συσκευή τελοσπάντων, από την άκρη της γης, να μην είναι έτοιμη, αλλά μπορείς να παρακολουθείς την κάθε στιγμή της ετοιμασίας της, της συναρμολόγησής της, σε ποια χώρα βρίσκεται, πού στον ωκεανό πετά, που οδηγείται, πού και πότε θα φτάσει και τέλος πότε θα απλώσεις το χέρι σου να την παραλάβεις.
Στην Ελλάδα ξεκινά ένα τρένο απέναντι στο άλλο, πλησιάζει το ένα το άλλο και δεν το παίρνει κανείς χαμπάρι. Συγκρούονται, δεν το αντιλαμβάνεται κανείς παρά μόνο όσοι είδαν την ανάφλεξη, όπως και οι επιζώντες του τρένου. Αυτοί ειδοποίησαν για τη συμφορά που βρήκε τους 57 νεκρούς, τους συγγενείς τους και το άθλιο κρατικό σύστημα της χώρας.
Οι διαχειριστές της χώρας σε αυτή τη χρονική στιγμή θα πουν ότι επρόκειτο για ανθρώπινο λάθος. Ανθρώπινο λάθος, όχι μόνο του σταθμάρχη που σε μια στιγμή αφηρημάδας ή ζάλης ή αδιαφορίας πέταξε μια κουβέντα στον μηχανοδηγό στέλνοντάς τον στη σφαγή, αλλά και του προϊστάμενου, και των συναδέλφων του και του τμηματάρχη που δεν φρόντισαν να υπάρχει μια δεύτερη ανθρώπινη παρουσία την ώρα της οδηγίας. Οι άλλοι θα πουν ότι δεν ήταν ένα ανθρώπινο λάθος και ότι δεν είναι αρκετή η παραίτηση του αρμόδιου υπουργού. Θα πουν ότι είναι λάθος της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού και του κόμματος που κυβερνά. Θα αρχίσουν να καταγγέλλουν οι μεν τους δε, επειδή το χάλι των σιδηροδρόμων δεν είναι της παρούσας περιόδου, ήταν πρόβλημα που υπήρχε και επί προηγούμενης και επί προ-προηγούμενης κυβέρνησης.
Είναι όλα αλήθεια. Ήταν και ανθρώπινο λάθος, ήταν και λάθος του τοπικού συστήματος διαχείρισης των σιδηροδρόμων, και του υπουργού και της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, αλλά και των προηγούμενων υπουργών, κυβερνήσεων και πρωθυπουργών. Ήταν λάθος του κράτους και το κράτος είναι και οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις και οι δημόσιοι λειτουργοί – δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Ήταν αυτό που ονομάζουμε σύστημα. Με εντυπωσίασε ένα πανό που είδα στις κερκίδες ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στην Ελλάδα αυτή τη βδομάδα: «Το σύστημα είμαστε όλοι».
Δεν πρόκειται για προσπάθεια μηδενισμού ή εξίσωσης των ευθυνών των σημερινών διαχειριστών των τυχών του ελληνικού λαού. Πρόκειται για τη σκληρή αλήθεια που βαρύνει τους πάντες στην Ελλάδα. Γιατί οι πάντες ή σχεδόν οι πάντες στην Ελλάδα πάσχουν, όπως και οι πλείστοι Κύπριοι, με τη ασθένεια του κρατισμού, του δημοσιοϋπαλληλισμού. Μπορεί να σκεφτεί κανείς γιατί γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται ο καφές που παραγγείλαμε από την καφετέρια της γειτονιάς αλλά δεν γνώριζε ο σταθμάρχης πού βρίσκονταν τα τρένα την ώρα που πλησίαζαν στη θανατηφόρα σύγκρουση; Επειδή τον καφέ μας δεν μας το φέρνει το κράτος, αλλά μια μικρή ιδιωτική εταιρεία.
Loading ...
