πριν 3 ώρες
OMEGANEWS: Δεν θα επισκεφθεί τελικά τον Λευκό...
πριν 5 ώρες
Είναι περασμένα μεσάνυχτα και μόλις τώρα κατάφερα να ολοκληρώσω το πόρισμα που έβγαλαν για τον θάνατό σου. Ξέρω πως αυτό το γράμμα δεν θα το διαβάσεις ποτέ, αλλά όταν τα συναισθήματα πλημμυρίζουν την ψυχή, ψάχνουν διέξοδο να ξεχυθούν. Γίνονται λέξεις στο χαρτί, γίνονται λόγια, ακόμη και κραυγές. Έτσι και τα δικά μου απόψε… Τα δικά σου όμως έμειναν να λιμνάζουν εκεί, μέχρι που έγιναν κόμπος στο λαιμό σου και σ’ έπνιξαν.
Αλήθεια Στυλιανέ, στα 15 χρόνια που ήρθες κι έζησες σ’ αυτό τον κόσμο, γέλασες έστω και μία φορά, ή μήπως ούτε αυτό είχαν τη γεναιοδωρία να σου χαρίσουν;
Τώρα βέβαια όλοι έχουν πέσει πάνω απ’ το πρόβλημά σου. Οι μισοί ψάχνουν για φταίχτες κι οι άλλοι μισοί νιώθουν αδικημένοι που τους επιρρίπτουν ευθύνες. Ακόμη και τώρα πάνω απ΄τον τάφο σου, αντί για συγγνώμη, πετάνε πέτρες εκατέρωθεν και κρύβονται πίσω από γραφεία και πρωτόκολλα.
Εσύ τόσα χρόνια φώναζες για βοήθεια. Φώναζες με τον τρόπο που ξέρουν τα παιδιά να φωνάζουν. Φανέρωνες την αλήθεια σου κάθε φορά που σήκωνες το χέρι και χτυπούσες ένα άλλο παιδί, κάθε φορά που προσπαθούσες να πληγώσεις τον εαυτό σου, κάθε φορά που έφευγες και χανόσουν για ώρες, αλλά κι αργότερα όταν πια δεν είχες τίποτα άλλο να πεις κι ότι είχε απομείνει, το ‘λεγαν τα θλιμμένα σου μάτια.
Τι κι αν ήξεραν πως ήσουν παγιδευμένος σε μια άσχημη μοίρα, για εκείνους ήσουν ακόμη ένα περιστατικό επιμελώς καταγραμμένο στο βιβλίο συμβάντων. Ένας αριθμός ήσουν Στυλιανέ, μια ακόμα υπόθεση που ενοχλούσε τη γλυκιά ησυχία της βάρδιας τους. Έλα μωρέ, δεν βαριέσαι… ακόμη ένας οξύθυμος άντρας που δέρνει τη γυναίκα του. Τόσοι και τόσοι υπάρχουν…
Εσύ όμως δεν έπρεπε να τους αφήσεις να νικήσουν Στυλιανέ. ‘Επρεπε να πάρεις μια χούφτα κοπριά, από εκείνη που τόσα χρόνια έπνιγε τη ζωή σου, και να τους την τρίψεις στη μούρη. Έπρεπε να ζητήσεις από τους λοποδύτες να σου δώσουν πίσω όσα σου έκλεψαν. Αν το είχες κάνει, τώρα το θόρυβο θα τον έκανες εσύ κι όχι ο θάνατός σου.
Ξέρω όμως Στυλιανέ, σε κούρασαν οι κλειστές πόρτες, σε κούρασαν οι απόντες που θα έπρεπε να είναι παρόντες όταν υπήρχε ακόμη χρόνος να αλλάξουν τα πράγματα. Σε κούρασε το σύστημα που ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί σου. Είναι το σύστημα που μπορεί να μην τραβάει τη σκανδάλη, αλλά ούτε και παίρνει το όπλο απ’ τα χέρια του φονιά. Αυτό το ίδιο σύστημα τώρα αναζητά δικαιοσύνη για τον θάνατό σου… Πόση ειρωνεία Θεέ μου;
Αν είχα απόψε μια ευχή, αυτή θα ήταν όσα σου γράφω να τα διάβαζαν κι όλοι εκείνοι εκεί έξω που ζουν τη ζωή σου, γιατί είναι πολλοί Στυλιανέ, δεν ήσουν μόνος. Αν μπορούσα θα τους έλεγα να πάρουν μια βαθιά ανάσα και να φωνάξουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Να μην λυγίσουν, να κανουν το δυνατότερο θόρυβο που μπορούν, και να απαιτήσουν όλα όσα τους στέρησαν. Να ψάξουν να βρουν αυτιά που τους ακούν και να βγάλουν αυτό το σύστημα-φονιά απ’ την απάθειά του. Να γιγαντωθούν μπροστά στην μετριότητά του και να ξεμπροστιάσουν τη θλιβερή αδυναμία του.
Μακάρι να μπορούσα να ευχηθώ το ίδιο και για σένα Στυλιανέ, αλλά δεν γίνεται. Για σένα αργήσαμε πολύ. Για όλους τους άλλους Στυλιανούς της κοινωνίας όμως δεν είναι αργά. Ας το ακούσουν αυτοί, ας το ακούσει έστω ένας…
Ελίνα Σταματίου