Η Τουρκάλα νοσοκόμα που τη νύχτα της 12ης Δεκεμβρίου 1957 βοήθησε άθελά της την ΕΟΚΑ
Η Τουρκάλα Τουρκάν Αζίζ προισταμένη στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας την περίοδο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 55-59 ποτέ δεν έκρυβε τα ανθελληνικά της αισθήματα, ωστόσο κάποια στιγμή βοήθησε –άθελά της- στη δραπέτευση του αγωνιστή Μιχαλάκη Παρίδη.
Όπως έγραφε η ίδια στην αυτοβιογραφία της το 2000 σε ηλικία 83 ετών, μια μέρα αντιπροσωπεία νοσοκόμων απετάθη κοντά της για να πάρει άδεια για τη διοργάνωση ενός πάρτυ για το προσωπικό, αφού λόγω της επικρατούσας έκρυθμης κατάστασης με την εισαγωγή καταδικασθέντων αγωνιστών για νοσηλεία και τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που λάμβαναν οι Βρετανοί στους χώρους του νοσοκομείου, οι νοσοκόμες ήταν κλεισμένες όλη μέρα στα δωμάτιά τους μέσα στο νοσοκομείο, χωρίς οποιαδήποτε ψυχαγωγία. Γι αυτό και η Αζίζ βρήκε το αίτημα λογικό και το ενέκρινε αμέσως. Προχώρησε μάλιστα με δική της πρωτοβουλία να εξασφαλίσει και την Φιλαρμονική της Αστυνομίας για ακόμη μεγαλύτερη ψυχαγωγία των κοριτσιών.
Η Τουρκάν Αζίζ
Το βράδυ της 12ης Δεκεμβρίου 1957, πριν από 62 χρόνια ακριβώς, έμεινε αξέχαστο σε όλους στο Νοσοκομείο, όχι μόνο για το ξέφρενο πάρτυ του προσωπικού, αλλά και για ό,τι επακολούθησε.
Συγκεκριμένα, και ενώ η διασκέδαση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, σήμανε συναγερμός και οι χώροι του Νοσοκομείου μέσα σε μερικά λεπτά γέμισαν στρατό. Κατάδικος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, κατέβηκε από τον σιδερόφρακτο θάλαμό του στον 3ο όροφο του Νοσοκομείου με σχοινί και εξαφανίσθηκε. Ο αγωνιστής αυτός δεν ήταν άλλος από τον Μιχαλάκη Παρίδη.
Η Τουρκάλα νοσοκόμα που νωρίτερα είχε δώσει την έγκρισή της για το πάρτυ, δεν γνώριζε ότι αυτό ήταν σχέδιο της ΕΟΚΑ για κάλυψη της τολμηρής επιχείρησης, και όταν το έμαθε δεν κατάφερε να το χωνέψει ποτέ!
Η νοσοκόμα του Γ. Νοσοκομείου και αγωνίστρια Στέλλα Κωνσταντίνου, περιγράφοντας τις δικές της εμπειρίες για το παράτολμο εγχείρημα κατά το οποίο τελικά κατάφερε να αποδράσει μόνο ο Παρίδης, λέει:
«Όταν ο Μιχαλάκης Παρίδης μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Λευκωσίας για ιατρική εξέταση, απεστάλη μέσω μίας νοσοκόμας σημείωμα προς τον υπεύθυνο Λευκωσίας ότι πρέπει να αποδράσει. Εκινητοποιήθηκαν τα κατάλληλα πρόσωπα και τα μεσάνυχτα της 12ης Δεκεμβρίου 1957, μια παγερή νύχτα, το αυτοκίνητο της οργάνωσης με τον Ανδρέα Κατσούρη και εμένα, σταματά και περιμένει κοντά στο Νοσοκομείο. Η αγωνίστρια νοσοκόμα Δέσποινα Σωφρονίδου είχε εφοδιάσει νωρίτερα τον Παρίδη με χοντρό σχοινί, ένα ζευγάρι γάντια και μια τανάλια. Το σχέδιο προέβλεπε την απόδραση ακόμη δύο κρατούμενων αγωνιστών, αλλά αυτό δεν επιτεύχθηκε τελικά. Τα σίδερα του παραθύρου είχαν προηγουμένως αποκοπεί από νοσοκόμους. Το παράθυρο βρισκόταν στον 3ο όροφο του νοσοκομείου και η κάθοδος ήταν πολύ ριψοκίνδυνη. Στην αυλή του νοσοκομείου μια πατριώτισσα νοσοκόμα απασχολούσε τους Άγγλους φρουρούς με γλυκά, λιχουδιές και… γλυκά χαμόγελα! Ο Παρίδης με ματωμένα χέρια κατάφερε να φτάσει στο έδαφος και να γλυστρήσει ως το αυτοκίνητό μας που τον περίμενε»
Όταν μπήκε στο αυτοκίνητο η Στέλλα Κωνσταντίνου θυμάται: «Έκανε τον σταυρό του, μας φίλησε και ψιθύρισε, ‘Θέε μου σ’ ευχαριστώ, αναπνέω τώρα ελεύθερα’»
Στο μεταξύ σήμανε συναγερμός. Οι άλλοι αγωνιστές που θα δραπέτευσαν με τον Παρίδη δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν. Το αυτοκίνητο με τον Μιχαλάκη Παρίδη απομακρύνθηκε από το προαύλιο του Νοσοκομείου και τον μετέφερε σε σπίτι στην Αγλατζιά για σύντομη ανάρρωση και ακολούθως στην επαρχία Λάρνακας, όπου και η καταγωγή του, για να βρει ένδοξο θάνατο στη Βάβλα, στις 27 Αυγούστου 1958.
Ανάμεσα στις νοσοκόμες του Γ.Νοσοκομείου Λευκωσίας που πρόσφεραν πολλά κατά τον αγώνα ήταν οι Χρυστάλλα Ναθαναήλ, Ειρήνη Νεοφύτου, Μαρία Μουνέχη, Γιωργούλα Κοκκίνου, Παναγιώτα Παπέτα και Στέλλα Νεοφύτου.
Με πληροφορίες από το βιβλίο του Λάκη. Κ. Αναστασιάδη «Κυπρίων Ιατρών Έργα – Η ιατρική στην Κύπρο 1950-2015»
Loading ...
