Η Κύπρος θυμάται – 20 χρόνια από τη μοιραία συντριβή του Bell στα Κούκλια της Πάφου (Εικόνες)

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το ξημέρωμα της 10^ης Ιουλίου 2002, όταν ολόκληρη η Κύπρος βυθίστηκε στο πένθος, μετά από την είδηση για τη πτώση ελικοπτέρου τύπου Bell στο οποίο επέβαιναν πέντε μέλη της Εθνικής Φρουράς, καθώς και ο Αρχηγός, Ευάγγελος Φλωράκης.

Το μοιραίο γεγονός σημειώθηκε στα Κούκλια της επαρχίας Πάφου, όταν το ελικόπτερο που μετέφερε τον Αρχηγό και άλλους τέσσερις αξιωματικούς συνετρίβη κοντά στην Αεροπορική Βάση «Ανδρέας Παπανδρέου», σε απόσταση δύο μόλις χιλιομέτρων.

Το μνημόσυνο του Αρχηγού της Εθνικής Φρουράς Ευάγγελου Φλωράκη και των τεσσάρων άλλων Αξιωματικών της Δύναμης που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος, τελέστηκε σήμερα Κυριακή (10/07) στην Εκκλησία του Αποστόλου Λουκά, στα Κούκλια.

Ο Επίτροπος Ανάπτυξης Ορεινών Κοινοτήτων, κ. Κώστας Χαμπιαούρης, μέσω της ομιλίας του, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον κάθε έναν ξεχωριστά.

Διαβάστε την αυτούσια:

Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης προσήλθαμε σήμερα στο ιερό αυτό χώρο για να εναποθέσουμε στεφάνι ευγνωμοσύνης στη μνήμη των   πέντε αδικοχαμένων Αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς κατά το τραγικό ατύχημα της 10ης Ιουλίου 2002.

Του αείμνηστου Αρχηγού, Αντιστράτηγου Ευάγγελου Φλωράκη, του Διοικητή της Διοίκησης Αεροπορίας Ταξίαρχου Στυλιανού Δεμένεγα, του Επισμηναγού Πάρη Αθανασιάδη, του Πλωτάρχη Νικόλα Γεωργίου και του Σμηναγού Μιχάλη Σιακαλλή.

Και οι πέντε κατέθεσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν στο βωμό του καθήκοντος, σφραγίζοντας με τον τραγικό τους θάνατο το Συμβόλαιο τιμής με την πατρίδα. Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την αποφράδα εκείνη ημέρα όταν, από τις επίγειες επάλξεις του έθνους, πέρασαν στα υψηλότερα δώματα των Ηρώων του Ελληνισμού, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή ένστολοι και εν ώρα καθήκοντος.

Μερικά δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να στερήσουν, για πάντα, από την Εθνική Φρουρά τις πολύτιμες υπηρεσίες πέντε εκ των αρίστων Αξιωματικών της και να βυθίσουν σε πένθος βαρύ τις οικογένειές τους αλλά και ολόκληρο τον κυπριακό ελληνισμό. Θυσιάστηκαν, εργαζόμενοι για την ελευθερία της ιδιαίτερής μας πατρίδας, την οποία τάχθηκαν να υπερασπιστούν μέχρι την τελευταία πνοή.

Συνεπείς και αφοσιωμένοι στο καθήκον, αποδείχθηκαν, με το έργο και το τραγικό τους τέλος, Αξιωματικοί των πράξεων και όχι των μεγαλόστομων και κενών λόγων, επιτελώντας παραγωγικά και αθόρυβα τη δύσκολη αποστολή τους. Με την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, το παραδειγματικό ήθος και την εντιμότητά τους αποτέλεσαν υπόδειγμα αυταπάρνησης, φιλοπατρίας και ηρωισμού.

Ο Αντιστράτηγος Ευάγγελος Φλωράκης, άνδρας με καθάριο χαρακτήρα, έντονη και χαρισματική προσωπικότητα, επέδειξε βαθιά πίστη στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού και πάθος για δικαιοσύνη, κερδίζοντας την καθολική αγάπη, εκτίμηση και θαυμασμό του προσωπικού της Εθνικής Φρουράς.

Ευρισκόμενος πάντοτε κοντά στο προσωπικό, ο Ευάγγελος Φλωράκης με την ανάληψη των καθηκόντων του, έθεσε ως στόχο την ενδυνάμωση της επιχειρησιακής ικανότητας και ετοιμότητας της χώρας, με απώτερο σκοπό την προστασία της εθνικής μας ακεραιότητας.

Η παρουσία του στην ηγεσία της Εθνικής Φρουράς, συνέβαλε τα μέγιστα στον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση της, εμπνέοντας με την ακτινοβολία της προσωπικότητας του, τον απόλυτο σεβασμό στο πρόσωπο του και το αίσθημα της ασφάλειας στο λαό.

Ο Αρχηγός Φλωράκης αγαπούσε τη δουλειά του, πρωτίστως όμως αγαπούσε τους ανθρώπους γύρω του. Ήταν ένα κράμα ηγετικής φυσιογνωμίας, εργατικότητας και στρατιωτικής πειθαρχίας με έντονο και το στοιχείο της ανθρωπιάς και της κατανόησης. Αγάπησε πάρα πολύ την Κύπρο και άφησε την τελευταία του πνοή στα χώματα της Πάφου, της γενέτειρας της συζύγου του Αθηνάς.

Ο Ταξίαρχος Στυλιανός Δεμένεγας μόλις συμπλήρωνε ένα χρόνο υπηρεσίας στην Κύπρο. Έμπειρος πιλότος μαχητικών αεροσκαφών ανάλωσε τη μέχρι τότε καριέρα του, υπερασπιζόμενος από αέρος την ελευθερία και ελληνικότητα του Αιγαίου. Στον ένα χρόνο που υπηρέτησε στην Κύπρο εργάστηκε άοκνα και συστηματικά για την αναβάθμιση της Αεροπορίας της Εθνικής Φρουράς, αφήνοντας ανεξίτηλη τη σφραγίδα του.

Παρά το μικρό χρονικό διάστημα της παραμονής του στην Κύπρο πέτυχε και αυτός να κερδίσει το σεβασμό, την εμπιστοσύνη, και την εκτίμηση των υφισταμένων του και τη φιλία όλων όσοι είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του.

Όλοι όσοι γνώρισαν τον Επισμηναγό Πάρη Αθανασιάδη σε ένα συμφωνούν: Εκτός από άριστος και πολύτιμος συνεργάτης υπήρξε Αξιωματικός με δυναμισμό και τόλμη. Εκτελούσε με πάθος και υποδειγματικά κάθε αποστολή που του ανατίθετο, έμπρακτη απόδειξη της εγρήγορσης και του θάρρους που τον χαρακτήριζαν. Πέραν της εκτίμησης που κέρδισε με τον επαγγελματισμό του, ο Πάρης ήταν αγαπητός και ως άνθρωπος για το ήθος του και για τον αδαμάντινο και σταθερό χαρακτήρα του.

Ο Πλωτάρχης Νικόλας Γεωργίου, ο Υπασπιστής του Αρχηγού Φλωράκη, συνδύαζε τη σεμνότητα και την ταπεινοφροσύνη, με την ανιδιοτελή διάθεση για προσφορά στην πατρίδα. Οι χαμηλοί τόνοι που διατηρούσε, ο ήρεμος χαρακτήρας και η πραότητα, αποτελούσαν τα κύρια γνωρίσματά του. Το πρωί της 10ης Ιουλίου 2002 έφυγε μαζί με τον Αρχηγό του. Παρέμεινε στο πλευρό του, μέχρι το τέλος όπως έκανε πάντα. Αρχηγός και Υπασπιστής, βρέθηκαν εκεί, αντάμα να μοιράζονται την ίδια μοίρα, πιστοί στον όρκο τους, σύμβολα αγωνιστικότητας και ακούραστης προσήλωσης στην πατρίδα.

Τον τραγικό κατάλογο των μαρτύρων ολοκληρώνει ο Σμηναγός Μιχάλης Σιακαλλής. Ύστατος αλλά όχι τελευταίος. Η μόνη διαφορά του είναι ότι θα παραμείνει για πάντα ο νεαρότερος των πέντε. Όσοι γνώρισαν το Μιχάλη και συνυπηρέτησαν μαζί του μιλούν για ένα άνθρωπο γεμάτο ευγένεια, ο οποίος διακρινόταν για τη φιλοτιμία και την ηρεμία της σκέψης του. Από τη θέση του συγκυβερνήτη ακολούθησε σε εκείνη την τραγική πτήση τον Κυβερνήτη του Πάρη Αθανασιάδη, αφήνοντας την τελευταία του πνοή, πιστός στο καθήκον και στον όρκο προς την πατρίδα.

Αποτείοντας σήμερα τον ελάχιστο φόρο τιμής στους πέντε αδικοχαμένους Αξιωματικούς οι οποίοι στη συνείδησή μας είναι όλοι τους εθνικοί ήρωες, η σκέψη μας ταξιδεύει μαζί στους διαχρονικούς αγώνες του έθνους κατά τους οποίους η κοινή θυσία Ελλαδιτών και Κυπρίων αποτέλεσε ακλόνητο τεκμήριο του κοινού πεπρωμένου και των ακατάλυτων δεσμών που ενώνουν τους απανταχού Έλληνες.

Κοινή η εθνική μας ταυτότητα, κοινοί οι αγώνες, κοινή και η μοίρα μας. Γι’ αυτό και οφείλουμε να συνεχίσουμε αταλάντευτα τον δρόμο προς την εθνική δικαίωση, το δρόμο στο πέρασμα του οποίου γενεές και γενεές Ελλαδιτών και Κυπρίων έγραψαν σελίδες δόξας λαμπρές, υλοποιώντας στην πράξη το ομόαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο  και το ομότροπο της φυλής, όπως το κατέγραψε ο πατέρας της Ιστορία μας, ο Ηρόδοτος.

Οι ρίζες της ιστορίας μας είναι πολύ βαθιές. Χάνονται στα βάθη των αιώνων και με τίποτα δεν μπορούν να διαγραφούν. Ζούμε και αναπνέουμε με τα ίδια οράματα και τις ελπίδες. Στον αγώνα μας δε για την απελευθέρωση των κατεχομένων από τον τουρκικό Αττίλα εδαφών μας, έχουμε ως έμπνευση και καθοδηγητικό φάρο το αίσθημα ηρωισμού, αυτοθυσίας και φιλοπατρίας που επιδείχθηκε στις μεγάλες στιγμές του Έθνους, κατά τις οποίες Κύπριοι Έλληνες αγωνίστηκαν δίπλα-δίπλα με τους Ελλαδίτες αδελφούς.

Σταθερή και αδιαπραγμάτευτη θέση μας, όπως επανειλημμένα διακηρύχθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη, παραμένει η επίτευξη μιας βιώσιμης λύσης, που να τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό και να απαλλάσσει την πατρίδα μας από το αναχρονιστικό σύστημα των εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων και την παρουσία ξένων στρατευμάτων στο νησί. 

Θέλουμε μια Κύπρο ελεύθερη, μια Κύπρο της ειρήνης και της ευημερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, όπου όλα τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι κατοχυρωμένα και διασφαλισμένα.

Επιθυμούμε μία λύση, απολύτως συμβατή με την ιδιότητά μας ως κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών.

Αυτή θα είναι και η καλύτερη τιμή, η καλύτερη αναγνώριση της θυσίας του Αρχηγού Φλωράκη αλλά και των υπόλοιπων ηρώων του μοιραίου ελικοπτέρου αλλά και όλων όσοι έδωσαν τη ζωή τους για τη λύτρωση της Κύπρου μας.

 Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.