N. Περιστιάνης στο OMEGAlive: Καταδικάζουμε την οπαδική βία γιατί δεν την κατανοούμε
Καταδίκες επί καταδικών από όλους ανεξαρτήτως τους φορείς και τους Θεσμούς, για τα νέα φοβερά επεισόδια που έλαβαν χώρα στο στάδιο «Τάσσος – Παπαδόπουλος», ανάμεσα σε οπαδούς της Ανόρθωσης και του Απόλλωνα, στο περιθώριο του αγώνα καλαθόσφαιρας των δύο ομάδων για το Final 4. Οι μόνοι που στάθηκαν στην αντίπερα όχθη ήταν οι ίδιοι οι «κατηγορούμενοι», δηλαδή οι σύνδεσμοι οργανωμένων φιλάθλων των ομάδων.
Κάτι που βεβαίως γίνεται κάθε φορά που γινόμαστε μάρτυρες φαινομένων οπαδικής βίας, η οποία τα τελευταία χρόνια γίνεται ολοένα και πιο «σκληρή», με πολλούς να εκφράζουν φόβους ότι οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στο να θρηνήσουμε θύματα.
Το OMEGALive επιχειρεί σήμερα να αναδείξει το όλο ζήτημα μέσα από την κοινωνιολογική οπτική γωνιά. Γιατί προκύπτει η ανάγκη από κάποιες ομάδες νεαρών να επιδίδονται σε μάχες που μπορεί να στοιχίσουν ακόμα και ανθρώπινες ζωές; Γιατί κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν να ρισκάρουν ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα; Ποια ενδεχόμενα λάθη και παραλείψεις από πλευράς της Πολιτείας, οδήγησαν στη σημερινή ανησυχητική κατάσταση; Απαντήσεις στα καυτά αυτά ερωτήματα δίνει μέσω του OMEGALive ο κοινωνιολόγος, Νίκος Περιστιάνης.
Αναγκαία τα βραχυπρόθεσμα μέτρα, επιβεβλημένα όμως και τα μακροπρόθεσμα
Ερωτηθείς ο κ. Περιστιάνης για το αν τα μέτρα που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση για πάταξη της βίας, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση απάντησε: «Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν είναι κυρίως μέτρα καταστολής. Αναγκαία μεν, καθώς η κατάσταση έχει όντως εκτραχυνθεί. Από την άλλη όμως, χρειάζονται επιπρόσθετα μέτρα. Μέτρα που θα έχουν μακροπρόθεσμους στόχους, όπως μέτρα πρόληψης αλλά και κατανόησης του φαινομένου. Χρειάζονται τέτοιες πολιτικές προσεγγίσεις που θα δώσουν λύσεις στο μεγάλο ερώτημα: Γιατί μια μεγάλη μερίδα νέων αποξενώνεται και περιθωριοποιείται».
Η Πολιτεία αλλά και η ίδια η κοινωνία μας, ουδέποτε βάδισε στο δρόμο της κατανόησης και της πρόληψης. Ακολουθούμε πάντοτε την πεπατημένη οδό, της αποδοκιμασίας, της καταγγελίας και της καταδίκης των συγκεκριμένων μαζών. Ουδέποτε επιχειρήσαμε να δούμε, να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε τις συγκεκριμένες ομάδες και τις ενέργειες τους. Η ορθή ανάγνωση των αιτιών του φαινομένου της οπαδικής βίας θα οδηγήσει και σε αντιμετώπιση ή περιορισμό του προβλήματος.
Τα πρότυπα, οι πεποιθήσεις, οι αρχές και οι αξίες, η οικογένεια και πολλές φορές οι παρέες κρύβονται πίσω από αυτά τα φαινόμενα. «Τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτές τις ομάδες, έχουν την ανάγκη να εντάσσονται σε σύνολα με παρόμοιες πεποιθήσεις και νοοτροπίες», δήλωσε ο κ. Περιστιάνης.
Υπάρχουν παραδείγματα χωρών που εφάρμοσαν μακροπρόθεσμα μέτρα με απτά αποτελέσματα. Σε κάποια κράτη για παράδειγμα, κοινωνιολόγοι προσεγγίζουν τις εν λόγω ομάδες, μελετούν και καταγράφουν λεπτομερώς τις συμπεριφορές, τις πεποιθήσεις και τις νοοτροπίες που επικρατούν. Με αποτέλεσμα μέσω τεκμηριωμένων μελετών και συμπερασμάτων να διοχετεύονται χρήσιμα συμπεράσματα στους αρμόδιους Θεσμούς, οι οποίοι ενεργούν αναλόγως, ούτως ώστε να επιχειρείται η διοχέτευση αυτής της ανάγκης για εκτόνωση από κάποιες ομάδες του πληθυσμού, σε διαφορετικού είδους δραστηριότητα.
Παράλληλα, οι Θεσμοί πρέπει να συμβάλλουν στην καθιέρωση σωστών προτύπων. «Αυτή τη στιγμή, για πολλούς πολίτες, το σωστό πρότυπο είναι η σκληρή συμπεριφορά, ο ατομισμός, ο «ανδρισμός και η «αγωνιστικότητα».
Ο «θανατηφόρος» κίνδυνος της μεταφοράς της βίας εκτός των γηπέδων
Είναι αλήθεια ότι σε πολλές χώρες, τα μέτρα καταστολής πέτυχαν το βραχυπρόθεσμο στόχο, της εξάλειψης ή του περιορισμού της οπαδικής βίας από τα γήπεδα. Εξαφανίστηκε όμως όντως η οπαδική βία; Ή απλά μεταφέρθηκε λίγα μέτρα πιο κάτω, έξω από τα γήπεδα; Εκεί που δεν υπάρχουν ούτε όργανα της τάξης αλλά ούτε και τηλεοπτικές κάμερες που θα καταγράψουν τις σκηνές βίας;
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι η μεταφορά της οπαδικής βίας εκτός γηπέδων εγκυμονεί τον κίνδυνο να γίνει ακόμα πιο ανεξέλεγκτη και πολύ πιο επικίνδυνη. Νωπές είναι οι μνήμες από την Ελλάδα, όπου οπαδοί των αιωνίων αντιπάλων, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού Πειραιώς, έδωσαν «ραντεβού θανάτου» στις 29 Μαρτίου 2007, στην Παιανία, κοντά στην Αθήνα. Οπαδός της ομάδας του Παναθηναϊκού, ο Μιχάλης Φιλόπουλος, μαχαιρώθηκε τότε μέχρι θανάτου καθώς στο σημείο δεν υπήρχε κανείς για να επιβάλει την τάξη. Και είναι αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οπαδικής βίας εκτός γηπέδου. Στο ακόμα πιο πρόσφατο παρελθόν, η Ελλάδα θρήνησε τον Άλκη Καμπανό, ακόμα ένα θύμα τυφλής οπαδικής βίας, σε σημείο πολύ απόμακρο από κάποιο γήπεδο. Άραγε λοιπόν, εάν θρηνούμε θύματα της οπαδικής βίας, αλλά αυτό συμβαίνει εκτός των γηπέδων, θα λύσουμε το μεγάλο αυτό πρόβλημα; Ασφαλώς και όχι.
Πρέπει λοιπόν η Πολιτεία, μέσω των αρμόδιων της αρχών και τμημάτων, να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους κάποιοι νέοι μας, ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους σε μάχες με άλλα σύνολα. Γιατί έγινε μέρος της κουλτούρας τους. Και αφού λοιπόν η Πολιτεία καταοήσει θα πρέπει να ψάξει εναλλακτικούς τρόπους δημιουργίας και εκτόνωσης, για να τροφοδοτήσει τις εν λόγω ομάδες του πληθυσμού.
Καταδικάζουμε την οπαδική βία, γιατί δεν την κατανοούμε
Στην κοινωνιολογική ανάλυση του θέματος, ο Νίκος Περιστιάνης δήλωσε επίσης στο OMEGALive ότι «καταδικάζουμε την οπαδική βία, γιατί δεν την καταλαβαίνουμε. Γιατί τις σκηνές βίας, για παράδειγμα στη Γαλλία αυτή την περίοδο, που βλέπουμε καθημερινά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες δεν τις καταδικάζει η κοινωνία; Επειδή οι πολίτες μπορούν να κατανοήσουν την οργή του των Γάλλων πολιτών για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στη χώρα. Τη βία λοιπόν που κατανοούμε δεν την καταδικάζουμε και αντίστροφα τη βία που δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε, την καταδικάζουμε.
«Πολλές φορές πίσω από την οπαδική βία κρύβεται η συναισθηματική βία», συμπλήρωσε ο κ. Περιστιάνης. Οι νέοι μας παρακολουθούν τις εξελίξεις ανά το παγκόσμιο και η απογοήτευση τους απογειώνεται. Ζούμε σε εποχές βίαιες και άναρχες, σε εποχές που η χώρα που είναι πιο δυνατή και μεγάλη, μπορεί να επιβληθεί ακόμα και στρατιωτικά εναντίον μίας μικρότερης και πιο αδύναμης. Αυτές οι εξελίξεις περνάνε στο υποσυνείδητο των νέων. Η αναρχία των κρατών που βλέπουν καθημερινά στις οθόνες τους μεταφέρεται στους ίδιους τους εαυτούς των νέων.
Καταλήγοντας ο Νίκος Περιστιάνης, τόνισε ότι ζούμε στην εποχή του μεγάλου ατομισμού. Η συλλογικότητα, αντί να είναι η ίδια η κοινωνία, είναι μία μικρή ομάδα. Κάτι στο οποίο συμβάλλουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία διαχέεται γρήγορα μια νέα ιδέα, μια νέα πρόκληση, ενώ ενισχύουν παράλληλα την ομαδοποίηση και παράλληλα τον ατομισμό.
Είναι καιρός λοιπόν το κράτος και οι αρμόδιοι Θεσμοί του, να εγκαταλείψουν επιφανειακές προσεγγίσεις και πρακτικές. Είναι η ώρα που θα πρέπει να τεθεί το όλο ζήτημα στο μικροσκόπιο αρμόδιων και επαγγελματικά καταρτισμένων προσώπων και φορέων, εάν όντως επιθυμούμε να δώσουμε λύσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, θα κλαίμε ξανά επί ερειπίων στο άμεσο μέλλον και θα συζητούμε και πάλι τα νέα μέτρα καταστολής που θα επιβληθούν.
Loading ...
