Δεν ξεχνoύν το 2004
Είναι ωραίο και εύκολο πια να ασκούμε κριτική για τους σημερινούς και για τους χτεσινούς χειρισμούς, ακόμα και για παλινωδίες και ανακολουθίες. Αλλά, για λόγους ιστορικής εντιμότητας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι φτάσαμε εδώ, δηλαδή στο πλήρες αδιέξοδο, επειδή, εκτός των άλλων το 2004 φίλε Άντρο Κυπριανού, αντί να θυμηθούμε τον Καβάζογλου και τον Μισιαούλη, θυμηθήκαμε το τσιμέντο αφήνοντας, μάλιστα, τον Δημοκρατικό Συναγερμό να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά που κι εκείνος, βεβαίως, όχι μόνο δεν έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά κάηκε από το αποτέλεσμα. Όταν, λοιπόν, το ΑΚΕΛ έστελνε στην προεδρία έναν κορυφαίο απορριπτικό, τι ακριβώς περίμενε; Κι όταν συντάχτηκε με τους ονειροπόλους και με τους αιθεροβάμονες πίστευε, στ’ αλήθεια, ότι θα μας έφερναν ένα σχέδιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, ώστε να πούμε κι εμείς ναι; Ακόμα να αντιληφθούμε ότι, σε αντίθεση με τα παραμύθια που πουλάμε εμείς, οι ξένοι θεωρούν, και το διατυπώνουν πλαγίως, κάποτε και ευθέως, ότι δεν είπαμε όχι στο σχέδιο, αλλά είπαμε όχι στη λύση.
Loading ...
