ΜΕΣΑ στην όλη προσπάθεια που καταβάλλεται αυτό το διάστημα για να δοθεί μία λύση στο θέμα της κενής 56ης έδρας της Βουλής, έπεσε και μία πρόταση νόμου, η οποία αποσκοπούσε στο να μην μπορούν οι βουλευτές είτε να ανεξαρτητοποιούνται κρατώντας την έδρα τους, είτε να την προσθέτουν σε άλλο κόμμα εντασσόμενοι σε αυτό και η έδρα να παραμένει στο κόμμα με το οποίο εξελέγη και να καταλαμβάνεται από τον αμέσως επόμενο επιλαχόντα.
ΚΑΠΟΙΟΙ έσπευσαν να επικρίνουν σφοδρά την συγκεκριμένη πρόταση νόμου, ως αντιδημοκρατική και ως προσπάθεια των κομμάτων να «κοτσιανιάσουν» τις έδρες τους, με αποτέλεσμα τελικά, και υπό το βάρος των αντιδράσεων που εκδηλώθηκαν, αυτή να αποσυρθεί.
ΔΕΝ ΛΕΩ ότι δεν υπήρχε κάποιο ζήτημα στέρησης ατομικής ελευθερίας με την συγκεκριμένη πρόταση, και ότι αυτή δεν επιδεχόταν περαιτέρω και λεπτομερέστερης επεξεργασίας, προτού αυτή γίνει νόμος, όμως θεωρώ ότι κακώς αποσύρθηκε τελικά αφού το πρόβλημα που αποσκοπούσε να θεραπεύσει ήταν απείρως σοβαρότερο και ουσιαστικότερο από τον τυχόν περιορισμό του δικαιώματος ελεύθερης επιλογής, του κάθε βουλευτή. Ήταν δηλαδή, ας πούμε, ένα αναγκαίο κακό, που δεν έπρεπε τόσο εύκολα να πεταχτεί.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ που το ισχύων εκλογικό σύστημα καθιστά ουσιαστικά ανέφικτη την απ’ ευθείας και μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα εκλογή κάποιου ως ανεξάρτητου βουλευτή, θεωρώ πολιτικά και ηθικά ανέντιμο να χρησιμοποιεί ο οποιοσδήποτε τα κόμματα ως όχημα εκλογής και την επομένη να θεωρεί την έδρα, προσωπικό του κτήμα και να την περιφέρει δεξιά και αριστερά.
ΑΥΤΟ και αν είναι κατά την άποψη μου καταστρατήγηση και αλλοίωση της δημοκρατίας, αλλά και πρόστυχος και εκ του πονηρού εμπαιγμός και εξαπάτηση του εκλογικού σώματος. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο αριθμός των εδρών που καταλαμβάνει ένα κόμμα, καθορίζεται πρώτα απ΄ όλα από το σύνολο των ψήφων που παίρνει το κόμμα και μετά αυτές κατανέμονται με βάση τους προσωπικούς σταυρούς προτίμησης, που και αυτοί, δεν είναι όλοι και με την απόλυτη και αυστηρή έννοια, προσωπικοί ψήφοι.
ΔΗΛΑΔΗ ο ψηφοφόρος επιλέγει πρώτα και κυρίως κόμμα, λόγω της πολιτικής, της φιλοσοφίας και των θέσεων του και μετά άτομα και από το σύνολο των σταυρών προτίμησης που παίρνει ένας υποψήφιος, μόνο ένα απειροελάχιστο ποσοστό θα έπαιρνε, αν ο ψηφοφόρος γνώριζε την ώρα που ψήφιζε, ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος ή θα εγκατέλειπε κάποια στιγμή το κόμμα και θα εντασσόταν σε άλλο ή θα ανεξαρτητοποιείτο.
ΠΟΛΛΟΙ με αφορμή την κατάθεση της συγκεκριμένης πρότασης νόμου, μίλησαν από κεκτημένο και παρανοημένο «φιλελευθερισμό», για επικυριαρχία των κομμάτων και καταδυνάστευση των βουλευτών τους. Είναι όμως το ατομικό δικαίωμα του κάθε βουλευτή υπέρτατο του δικαιώματος του λαού να εκλέγει μία Βουλή με συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων και να δίνει στο κόμμα που επιλέγει την δυναμική που θεωρεί ότι πρέπει να έχει;
ΚΑΙ ΠΟΣΟ αλήθεια δημοκρατικό και φιλελεύθερο είναι, ένα κόμμα που οι ψηφοφόροι του έδωσαν ένα συγκεκριμένο αριθμό εδρών να βρίσκεται σε κάποιο διάστημα με λιγότερες έδρες και κάποιο ή κάποια άλλα, να αποκτούν ξαφνικά κοινοβουλευτική δύναμη, μεγαλύτερη από εκείνη που τους έδωσε ο λαός;
ΕΠΕΙΔΗ δε κάποιοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν θα το πω και διαφορετικά. Ούτε τα κόμματα είναι ποδοσφαιρικές ομάδες για να κάνουν, αναλόγως της οικονομικής ή πολιτικής ευρωστίας τους ανά πάσα στιγμή, μεταγραφές, ούτε οι βουλευτές είναι ποδοσφαιριστές, για να την κάνουν, μόλις βρουν «καλύτερο» συμβόλαιο και αυτό πρέπει με κάποιο τρόπο κάποτε, να διασφαλίσουμε ότι θα παύσει να συμβαίνει.
Loading ...
