Συμφωνώ με τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο: «Οι πιο αποτελεσματικές συνεργασίες στην Κύπρο ήταν οι πολιτικές συνεργασίες μεταξύ του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ». Η πρώτη μεγάλη πολιτική συνεργασία μεταξύ του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ, με το ΑΚΕΛ να υποστηρίζει και να στηρίζει τον πρόεδρο Σπύρο Κυπριανού για μια σχεδόν δεκαετία, την πιο καταστροφική δεκαετία για την Κύπρο, όταν, μεταξύ άλλων, χάθηκαν πραγματικές ευκαιρίες για επιστροφή της Αμμοχώστου, η οποία θα άνοιγε τον δρόμο για λύση του κυπριακού και επανένωση. Το ΔΗΚΟ συνεργαζόταν με το ΑΚΕΛ, το οποίο εκμεταλλευόταν την κατάσταση του Σπύρου Κυπριανού, που έβλεπε παραισθήσεις για να μοιράζεται την εξουσία ή έστω για να μοιράζεται μερικά από τα λάφυρα της εξουσίας. Ενώ η ηγεσία του ΑΚΕΛ γνώριζε πολύ καλά ότι ο Σπύρος Κυπριανού δεν μπορούσε να κυβερνήσει λόγω της κατάστασης της υγείας του, τον στήριζε με αποτέλεσμα το κυπριακό να παραμένει χωρίς λύση και να δημιουργούνται διαρκώς νέα τετελεσμένα. Η άλλη «αποτελεσματική» συνεργασία μεταξύ του ΔΗΚΟ και του ΑΚΕΛ ήταν όταν το ΑΚΕΛ πρόσφερε την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας στον Τάσσο Παπαδόπουλο, τον υπ’ αριθμόν ένα απορριπτικό πολιτικό της νήσου, για να χαθεί η άλλη μεγάλη ευκαιρία επανένωσης της νήσου, επιστροφής εδαφών και αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων. Η πρώτη αποτελεσματική συνεργασία ήταν με έναν πρόεδρο που είχε ψευδαισθήσεις και η δεύτερη με έναν πρόεδρο του οποίου ο στόχος ήταν η μη επίλυση του κυπριακού αλλά η δεύτερη καλύτερη λύση, η διαιώνιση του status quo, δηλαδή η διχοτόμηση. Με αυτές τις αποτελεσματικές συνεργασίες του ΔΗΚΟ με το ΑΚΕΛ έχουμε οδηγηθεί στη σημερινή κατάσταση με την προοπτική μιας διαπραγματευτικής λύσης του κυπριακού, που θα επανενώνει τη χώρα, πιο απομακρυσμένη από ποτέ άλλοτε.