ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ να διαβάσω το προσχέδιο του κώδικα δεοντολογίας βουλευτών που παρουσίασε προχθές ο πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Συλλούρης. Δύσκολο. Είναι μακροσκελής (άνω των 150 σελίδων) και θέλει χρόνο και κόπο για να τον αναγνώσει κάποιος προσεκτικά. Σε γενικές γραμμές είναι γεμάτος με πρόνοιες που ηχούν όμορφα στ’ αυτιά, γι’ αυτό και εκτιμώ ότι θα οδηγήσουν στην αποτυχία του κώδικα. Γιατί όταν κάτι είναι ουτοπιστικό, αντί πραγματιστικό, αποτυγχάνει. Και οι περισσότερες πρόνοιες του κώδικα είναι ουτοπιστικές. Αυτοί που τον ετοίμασαν δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με την πολιτική πραγματικότητα. Αν έχουν, τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο.
ΘΑ ΣΤΑΘΩ μόνο στο κεφάλαιο με τις σχέσεις βουλευτών με δημοσιογράφους, που απεικονίζει πόσο εξωπραγματικός είναι ο Κώδικας. Λέει μεταξύ άλλων μια πρόνοια: «Ο βουλευτής, επ’ ουδενί κατά την άσκηση των καθηκόντων του παρέχει στα ΜΜΕ και /ή στους εκπροσώπους τους οποιαδήποτε φύσεως πληροφόρηση…» Άλλη: «Ο βουλευτής, μεριμνά ώστε στο πλαίσιο του και επιτρεπτού και πάντοτε βάσει των νενομισμένων και καθιερωμένων κοινοβουλευτικών διαδικασιών και πρακτικών μη διενεργεί επαφές επιλεκτικά, προνομιακά, κατά προτεραιότητα ή αποκλειστικά με συγκεκριμένο ή συγκεκριμένα ΜΜΕ». Επίσης: «Ο βουλευτής, επ’ ουδενί, είτε εντός είτε εκτός Βουλής, συμπεριφέρεται κατά τρόπο που να προάγει ή να προκαλεί εξατομικευμένα την προσοχή των ΜΜΕ, με απώτερο στόχο την επίτευξη της προσωπικής του προβολής, επ’ ουδενί δε αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να επικοινωνήσει ο ίδιος ή μέσω συνεργάτη του με οποιοδήποτε ΜΜΕ για να εξασφαλίσει με οποιονδήποτε τρόπο την προβολή του…»
ΜΟΝΟ οι πιο πάνω πρόνοιες αποδεικνύουν πόσο άσχετοι είναι οι συγγραφείς του Κώδικα. Γιατί στην ουσία με αυτά που παραθέτουν καταργούν τις αρχές του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Το άλφα και το ωμέγα ενός δημοσιογράφου είναι οι πηγές του, αυτές που του εξασφαλίζουν ειδήσεις. Χωρίς αυτές δεν υπάρχουν ούτε δημοσιογράφοι ούτε δημοσιογραφικό επάγγελμα. Άρα, ούτε και ενημέρωση του κοινού. Αλλά και χωρίς τις σχέσεις δημοσιογράφων –πολιτικών δεν υπάρχουν πολιτικοί. Μπορούμε κάλλιστα να πούμε πως αυτές οι πρόνοιες είναι η χειρότερη μορφή της αδιαφάνειας.
ΕΙΝΑΙ δυνατό να υλοποιηθούν τέτοιες πρόνοιες; Σίγουρα όχι. Γιατί ο δημοσιογράφος προστατεύει την πηγή του, μάλιστα διά νόμου. Και γι’ αυτό η πηγή νιώθει ασφάλεια. Αν δεν ένιωθε, δεν θα παρείχε την πληροφόρηση. Και δεν εννοούμε την απλή πληροφόρηση το στιλ «σήμερα ο κύριος τάδε συναντήθηκε με τον κύριο δείνα και συζήτησαν το κυπριακό και στις σχέσεις των δύο κοινοβουλίων». Αλλά την πληροφόρηση του σκανδάλου, της απατεωνιάς, του ρουσφετιού. Αυτές είναι οι ειδήσεις που δίνουν οι πηγές και συνεπώς – επαναλαμβάνω – αυτοί που σοφίστηκαν τις υπό αναφορά πρόνοιες κάνουν μαύρα μεσάνυχτα περί πολιτικής και δημοσιογραφίας.
Loading ...
