Ο γ.γ. του ΑΚΕΛ κ. Άνδρος Κυπριανού δημοσιοποίησε τις προτάσεις που κατέθεσε ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας για την επόμενη μέρα μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων για τον κορωνοϊό, αναφερόμενος σε «τέσσερις βασικές αρχές που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη», και η σχετική είδηση δημοσιεύθηκε στον «Φιλελεύθερο» στις 28 Απριλίου κάτω από τον τίτλο: «3 + 1 συστάσεις του ΑΚΕΛ προς τον πρόεδρο». Πράγματι, οι προτάσεις ή συστάσεις του ΑΚΕΛ προς τον πρόεδρο ήταν 3+1, τρεις συν μια, δηλαδή τέσσερις, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας το κείμενό του δημοσιεύματος. Γιατί, όμως, το 3+1 στον τίτλο; Τρία συν ένα είναι τέσσερα με το τέσσερα να προκύπτει από μια απλή αριθμητική πράξη, που ονομάζεται πρόσθεση. Προσθέτοντας το τρία και το ένα έχουμε το άθροισμα που είναι τέσσερα και έστω κι αν δεν γνωρίζει κανείς ανώτερα μαθηματικά δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ότι οι προτάσεις του ΑΚΕΛ προς τον πρόεδρο είναι τέσσερις. Δεν κατάλαβα, λοιπόν, γιατί αυτό το τρία συν ένα, αυτή είναι η φόρμουλα που χρησιμοποιείται εδώ και αρκετό καιρό από τις εφημερίδες μας. Γιατί αυτό το 3 +1 ή το 3+2 (αν οι προτάσεις ήταν πέντε). Μήπως, μ’ αυτό τον τρόπο οι εφημερίδες ή ο συντάκτης προσφέρουν την ευκαιρία στον αναγνώστη να δοκιμάσει τις ικανότητες του στα μαθηματικά;
Αυτή η πραχτική χρησιμοποιήθηκε κάποτε, για πρώτη φορά, από κάποιον ηλίθιο, που είχε την εντύπωση ότι πρόκειται για μια εξυπνάδα, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται αν όχι πολύ συχνά, αρκετά συχνά. Αυτό το σύνδρομο θα μπορούσε να ονομαστεί η γοητεία της βλακείας. Μια βλακεία εύκολα υιοθετείται από πολλούς που σπεύδουν να την επαναλάβουν. Αναφέρω σαν παράδειγμα την φράση «στο τέλος της ημέρας», που πολλοί την χρησιμοποιούν γιατί την άκουσαν να χρησιμοποιείτε και χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για μια φράση χωρίς νόημα διότι στο τέλος της ημέρας τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί, τίποτε από αυτά που περιμένει αυτός που την χρησιμοποιεί, την υιοθετούν και την χρησιμοποιούν, έχοντας μάλιστα την εντύπωση ότι λένε κάτι το έξυπνο.
Loading ...
